จากใจคนเคยใกล้

[psam]

เสียงจากใจคนไกลที่เคยใกล้
แสนห่วงใยแม้ไร้ซึ่งความหมาย
คอยกังวลคิดถึงไม่วางวาย
จึงทักทายผ่านกลอนก่อนนอนนี้
ฟ้ามืดมิดไร้จันทร์ทอแสงผ่อง
ฉันนั่งมองฟ้าครึ้มไม่หลบหนี
เพราะว่าเป็นฟ้าเดียวกับคนดี
เพียงแค่นี้ก็สุขใจเกินพอ

[กาลครั้งหนึ่ง]

ฟ้าทางโน้นสีเหมือนฟ้าทางนี้ไหม
ฟากฟ้าไกล อาจเหงากว่าทางฟ้านี้
แสงนวลจันทร์อบอุ่นใจไหมคนดี
จันทร์ทางนี้ช่างเหน็บหนาวดาวหม่นไป
อยากข้ามฟ้าทะเลไกลไปที่นั่น
ที่ๆจันทร์ดวงเดียวกันมั่นเสมอ
แต่ไม่เคยทำได้ให้พบเจอ
เพราะว่าเธอไกลทั้งตัวและหัวใจ

[บ้านกลอนไทย]

ฟ้าทางโน้นสีเหมือนฟ้าทางนี้ไหม
ฟากฟ้าไกล อาจเหงากว่าทางฟ้านี้
แสงนวลจันทร์อบอุ่นใจไหมคนดี
จันทร์ทางนี้ช่างเหน็บหนาวดาวหม่นไป
อยากข้ามฟ้าทะเลไกลไปที่นั่น
ที่ๆจันทร์ดวงเดียวกันมั่นเสมอ
แต่ไม่เคยทำได้ให้พบเจอ
เพราะว่าเธอไกลทั้งตัวและหัวใจ

ฟ้าทางนี้ สีหม่น เพราะคนซ้ำ
รักมืดดำ เมฆา ปิดฟ้าใส
ลมเอื่อยเอื่อย เฉื่อยผิว หวีดหวิวใจ
น้ำตาไหล หล่นริน แทบสิ้นทรวง

ฟ้าทางนั้น คงดี เป็นสีฟ้า
ดวงดารา ร่ายแสง เหมือนแต่งสรวง
จันทร์คงยิ้ม อิ่มเอม เปรมปรีดิ์ดวง
น้ำตาร่วง  หวงหึง คิดถึงเธอ........

 

[tanapok]

ความเจ็บปวด   รวดร้าว   ราวจับไข้
พิษรักไหล   ใจซอกซ้ำ   คำถากถาง
สายตาเหยียด   เดียจเมินจ้อง   ต้องละวาง
ให้เส้นทาง   กางขนาน   นานนับปี

ดอกรักเอ๋ย   เคยเห่   เสน่หา
ใยจึงมา   พาห่างหาย   ไร้ศักดิ์ศรี
เมื่อเธอมี   คนใหม่   ไปดีดี
มิต้องชี้   พี่ก็ช้ำ   ยามต้องไกล

แม้แสนเจ็บ   จะเก็บวาง   ทางที่เจ็บ
แม้หนาวเหน็บ   ใจเจ็บรอ   พอรับไหว
แม้คนดี   มิเห็น   มิเป็นไร
แม้จะไป   ไกลห่าง   ก็ช่างมัน

จะบันทึก   รอยอาลัย   ไว้ใต้หมอน
ยามหนุนนอน   ย้อนกลิ่นกรุ่น   ละมุนหวาน
แม้นอดีต   ขีดคบหา   มาช้านาน
ล่วงถึงกาล   พานแตกดับ   ยังจับใจ

[ดาวระดา]

คราวฝนคลายหายจางรางหมดร่อง
ทั่วฟ้าทองผ่องศรีมณีสม
แต้มเส้นต่อทอรุ้งพุ่งพราวพรม
ทิ้งระทมชมฟ้าทาสีแทน

หวังคนไกลได้กลืนความชื่นฉ่ำ
เริงระบำรำร่ายย้ายข้อแขน
อย่าโศกาอาดูรสูญสิ้นแดน
ยังเฝ้าแหนห่วงหาทุกคราคราว

จากคนใกล้ไกลกันมันเจ็บปวด
รุ่มร้อนรวดยวดยิ่งเกินสิ่งกล่าว
เหลือบแลฟ้าจ้าฟุ้งอยากปรุงน้าว
ความพร่างพราวนี้ให้คนไกลรับ

add complete
by Klonthaiclub fb

[จ้อง เจรียงคำ]

ใช่แต่คนไร้คู่จะรู้เปลี่ยว
เคยอยู่เดียวเปลี่ยวดายก็หายห่วง
คนเคยคู่คู้แอบอยู่แนบทรวง
คราวคู่ล่วงครู่เดียวยิ่งเปลี่ยวกว่า

คนไร้คู่อยู่เดี่ยวเปลี่ยวประจำ
เหงาซ้ำซ้ำย้ำชินสิ้นผวา
คนเคยคู่อยู่อยู่ไกลใจโรยรา
จึงโหยหาแต่คู่มิรู้ชิน

[ไผ่เดียวดาย]

เป็นอย่างไร เธอสบาย ดีหรือเปล่า
กับเรื่องราว ของสองเรา ที่ผ่านพ้น
ต้องเลิกกัน เพราะถึงวัน ที่แต้มจน
เราสองคน จำต้องจาก กันแสนไกล

เธอยังนอน ตื่นสายสาย อยู่หรือเปล่า
ยามหน้าหนาว ชอบดื่มชา เหมือนเดิมไหม
ปลาที่เลี้ยง ในตอนนี้ เป็นอย่างไร
ฉันจำได้ ว่าเราซื้อ วาเลนไทน์

ต้นกระบอง ที่เธอซื้อ ไว้ให้ฉัน
ถึงตอนนี้ มันยังอยู่ ไม่ไปไหน
ดอกตรงกลาง มันมีหนาม มากกว่าใคร
จำได้ไหม ว่าเธอชอบ ดูมันบาน

เสื้อตัวเก่า ตัวสีเทา ที่เธอเพ้นท์
ทำหน้าเป็น รูปแพนด้า หน้ายิ้มร่าน
มันยังยิ้ม อยู่อย่างนั้น เหมือนวันวาน
แม้เลยผ่าน มาหลายปี ยังเหมือนเดิม

เธอยังชอบ กินไข่เจียว อยู่หรือเปล่า
ทานกับข้าว สวยร้อนร้อน ไม่ต้องเสริม
เติมรสชาด ใดใดไว้ ต้องดั้งเดิม
ผู้ชายเฉิ่ม คนคนนี้ ทอดให้เธอ

เธอชอบบ่น ว่าฉันเดิน เหมือนคนแก่
ดูมันแย่ ไม่ค่อยเท่ห์ จึงเสนอ
เดินตรงตรง ทำไหล่กว้าง อย่างตัวเธอ
บางครั้งเผลอ ตัวเธอเอง ที่ทำมัน

ที่พูดไป ไม่ได้หวัง อะไรนะ
แค่อยากจะ พูดออกมา จากใจฉัน
ทุกอย่างคือ ความทรงจำ ที่ผูกพัน
แม้วันนั้น ไม่มีทาง หวนกลับคืน

แค่พูดใน ฐานนะคน เคยใกล้ชิด
เป็นเพียงมิตร ที่หวังดี ไม่ได้ฝืน
ฉันยัง เป็นเพื่อนเสมอ ทุกวันคืน
แม้คนอื่น ได้หัวใจ เธอไว้ครอง

[psam]

สายลมหนาวเริ่มมาพาใจหวั่น
เย็นสะท้านยามพัดโชยผ่านผิว
สายลมไหวใบไม้สบัดปลิว
เสียงหวีดหวิวลิ่วล้อยามต้านลม
เคยมีเธอโอบกอดโอ้ยอดรัก
เคยพิงพักอกอุ่นกรุ่นใจสม
สุขที่รับสดชื่นรื่นภิรมณ์
ชื่นใจชมปมรักที่ร่วมสาน
ยังอาลัยจากใจคนเคยใกล้
ยังห่วงใยแม้วันผันล่วงผ่าน
หนาวครั้งนี้คงหนาวอีกยาวนาน
เพราะไร้มือเธอสานดั่งวันวาน

[น้ำหวาน]

ขอบคุณที่สอนให้ฉันได้รู้ว่า
ความรักคือสิ่งที่มีค่าแค่ไหน
ถ้าวันนั้นเธอไม่เดินจากฉันไป
ฉันคงไม่เข้าใจถึงความทรมาน

แม้วันนี้เป้นได้เพียงคนเคยใกล้
พยายามเท่าไรเธอคงไม่กลับมาสงสาร
ฉันคงต้องยอมรับในความผิดอย่างทรมาน
ดื่มน้ำตากับความร้าวรานเพียงลำพัง

[มหาซัง]

รู้ตัวดีเธอนั้นมันนางฟ้า 
สูงหนักหนาคว้าไปก็ไม่ถึง            
ได้แต่มองจ้องพักตร์รักติดตรึง 
ประดุจหนึ่งกระต่ายน้อยคอยจันทร์ทรา            

พอพระจันทร์นั้นสว่างในข้างขึ้น 
เจ้าก็มึนหวั่นไหวใจแทบบ้า            
แต่ฉันเล่าเมารักรุกทุกเวลา 
ไม่เลือกว่าข้างขึ้นหรือคืนแรม

มหาซัง            

[ชมพูไพร]

ฝากคำพูดกับสายลมจากใจนี้
ว่ายังมีใครคนหนึ่งคอยห่วงหา
ช่วยกระซิบบอกว่าไม่ลืมสัญญา
วอนลมพาความคิดถึงไปสู่เธอ

ใจยังมั่นรักศรัทธาแม้ห่างกาย
สื่อความหมายฝากลมห่วงเสมอ
นานแค่ไหนก็ยังอยากจะพบเจอ
แม้ว่าเธอจะลืมคำสัญญา
 

[ตะวันฉาย]

...จากใจคนเคยใกล้ใยเป็นอื่น
ใจสุดฝืนเหนี่ยวรั้งหวังเป็นผล
ไม่เหลือแล้วแก้วใจในกมล
ไม่เหมือนคนเคยใกล้ไร้ตัวตน

...ไร้รู้สึกนึกคิดผิดคนก่อน
อยากจะย้อนคืนกลับนับอีกหน
หากวันนี้ไม่มีแล้วแก้วกมล
ก็จากคนซึ่งเคยใกล้ไร้ใจคอย...