…คำมั่นสัญญา…

[โซ...เซอะเซอ]

…คำมั่นสัญญา… …สายฝนโปรยลงมาฟ้าหม่นมืด เคล้าเย็นชืดอัสสุชลท่วมล้นเอ่อ ในความเงียบเชียบนั้นฉันพบเจอ ว่าหัวใจยังละเมอยังเพ้อพก ถึงคืนวันพันผูกสานปลูกรัก ชื่นทายทักสดใสไกลวิตก ร่วมโผผินบินผ่านธารอุทก ไม่อยากวกหวนคืนสู่ผืนดิน ฟุ้งวาดฝันหอมหวนยวนใจหวาม มิเข็ดคร้ามชีวันร้างบั่นบิ่น หลงอัปสรสุราลัยในสุบิน ก่อนพลัดร่วงจากจินต์เมื่อสิ้นวาร สายตาเธอที่จับจ้องมองตาฉัน เหมือนหนึ่งนั้นถ่ายทอดสอดประสาน ความรู้สึกลึกล้ำเหลือประมาณ ตราบเนิ่นนานเนืองนิตย์ติดตราตรึง เธอรู้ไหมยามใดใจฉันเหงา สุมงานเข้าเพื่อข่มฤทธิ์ความคิดถึง ครั้นห่วงหาเกินหักห้ามความคะนึง ก็รำพึงรำพันอัดอั้นระบาย “ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร” ทว่าสุดลึกใจไม่เลือนหาย แม้จำเดินเหินห่างมิจางคลาย จวบชีพวายระลึกมั่นคำสัญญา “…ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน  แม้นเกิดในใต้ฟ้าสุธาธาร ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา…” [ บทกวีจากเรื่อง พระอภัยมณี : โดยสุนทรภู่ ] โซ…เซอะเซอ 3 พฤศจิกายน 2566