ดั่งผีเสื้อ เขียนกวี

[แสงไต้]

เขียนกวี ออกมาเถิด จากหัวใจ
เล่าเดือนร้าว ดาวรินไหล โลกไพศาล
เพียงสะทก ผีเสื้อข้าม ฟากลำธาร
ยังเก็บถ้อย ร้อยสาน...เป็นล้านกลอน
ตราบมนุษย์ ยังมีอยู่ ความรู้สึก
ย่อมวาดว่าย ตริตรึก หมึกอักษร
จวบไม่สิ้น เวทนา เหล่าอาทร
ฤาจะสุด หยุดสะท้อน...ความร้อนเย็น
เขียนกวี กันเถิด สหายเอ๋ย
ด้วยคำสัจ ที่เอื้อนเอ่ย ด้วยเคยเห็น
โลกจึงเศร้า โลกจึงสวย ด้วยโลกเป็น
ดั่งผีเสื้อ ไม่ว่างเว้น...เขียนกวี

"ดั่งผีเสื้อ เขียนกวี"

[ตะวันฉาย]

.

..ให้ตัวอักษรร่ายรำให้คำถัก
ร้อยประจักษ์ชัดแจ้งแถลงนี้
เป็นคำฝากจากมิตรกลอนอ้อนฤดี
ตอบไมตรีภาษากลอนตอนมาเจอ

...อาจเป็นเพียงคำดาษที่กลาดเกลื่อน
อาจจะไม่สะเทือนทรวงจิตให้คิดเผลอ
อาจจะไม่ทำให้คำพร่ำละเมอ
อาจเพราะเจออักษรกลอนร่ายรำฯ

...จึงสลักคำร้อยเป็นถ้อยถัก
หวังพำนักผ่อนคลายให้หายช้ำ
ก่อนวลีจะจืดจางในบางคำ
เป็นบทจำแห่งข้าฯ ผู้มาไกลฯ

ตะวันฉาย

[นานะ]

อยากบินข้ามฟ้าไกลไปไกลโพ้น
ไปสู่อ้อมอ่อนโยนแห่งต้นกล้า-
ที่ปลูกด้วยร้อยรัดด้วยศรัทธา
ประคองฝ่าพายุคืนดุร้าย!

แต่ปีกบางคงบิน จนสิ้นแรง
ไม่ถึงแหล่งสิ้นสุดยังจุดหมาย
เมื่อผู้ที่เป็นแสง แห่งสุดท้าย..
กลับทำฉันแหวกว่ายในน้ำตา
ก็ผีเสื้อ..ปีกบางอย่างที่เห็น
และเขาเป็นจุดหมายที่ใฝ่หา
หากมองหาเพียงเห็นความเย็นชา..
ก็เหมือนฆ่าฉันให้ตายไปแล้ว...
เกินสรรคำดอกไม้.. มาใส่กวี
ก็เพราะมีแค่เพียงเสียงแผ่วแผ่ว
ที่ฝากถึงคนไกลไร้วี่แวว
ว่าคนแถวนี้ยัง..ฝังใจรอ
...........
เพราะฉันเขียนถ้อยคำ ตามรู้สึก
มิใช่นึกคิดได้ตามใครขอ
ตัวอักษรเติมวรรคที่ถักทอ
จึงเขียนต่อเพื่อใคร ไม่ได้แล้ว!
 
..นานะ