…คนเขียนกลอน…

[โซ...เซอะเซอ]

…คนเขียนกลอน… (งูกระหวัดหาง) คนเขียนกลอน เขียนกลอนเพื่อผ่อนพัก พยุงหนักหน่วงจิตเปลื้องปลิดหมาย แม้นอัดอั้นศัลย์โศกวิโยคคลาย คลุ้งสฬายตนะข่มด้วยคมคำ ครั้นความคิดจ่อจดพจนารถ นฤชาติปลอดปวงล่วงกรายกล้ำ กลบเผาแผดแวดล้อมกรอมระกำ ก่อนดิ่งดำลึกสู่สุดกู่ภวังค์ หว่างเวียนวัฏฏ์เวิ้งว้างมิว่างเว้น วอดวายเซ่นสรรพทุกข์และสุขขัง ครอบคลุมคิดอิทธิพลทรงพลัง พจน์พรูพรั่งเป็นอรรถะ สระ พยางค์ ยกสลวยสวยวรรคสลักพร้อย ผุดอ้อยส้อยอักษรสุนทรสล้าง ละเมียดละม้ายคันฉ่องส่องสรรพางค์ เผยเค้าลางซุกซ่อนเร่าร้อน-เย็น ยิ่งทุ่มเททั้งใจเข้าใส่สวม สอดรับร่วมชื่นชุกและขุกเข็ญ เขียนกระต่ายหมายจันทร์คืนวันเพ็ญ พลอยภาพเห็นฟุ้งฝันพรรณนา น้าวเหนี่ยวถ้อยคล้อยตามคลื่นความคิด ครั้งบัณฑิตถอดหัวใจใส่ภาษา สัมผัสนอกสัมผัสในไหวตรึงตรา ต้องอุรารำลึกอยู่มิรู้ลืม ละเลยความสำคัญปล่อยผันผาย พบเลือนหายเสียงกานท์เคยหวานปลื้ม ประดาประดับซ้ำซ้ำแค่คำยืม ยากด่ำดื่มซึมซับประทับทรวง สร้อยสืบสานรังสรรค์วรรณศิลป์ สดับยินเพลินพักทิ้งหนักหน่วง เนื่องนิวรณ์ร้อนรุ่มสุมแดดวง ดายดับช่วงฉวัดเฉวียนครุ่นเขียนกลอน โซ…เซอะเซอ 18 มกราคม 2565