กลอนจีน

[อ่านกลอน]

เจอกลอนจีนเพราะๆความหมายดีๆจึงนำมาให้อ่านกันค่ะ

จาก" ร่วมรจน์บทกวีจีน"



ยกจอกถามนภา  จันทรามีแต่หนไหน 

ไป่รู้บนสวรรค์   ราตรีนี้เป็นคราใด

ใคร่เหิรลมหวนกลับคืน   ยังหวั่นเกรงแดนเมืองฟ้า  ช่างสูงส่งแลเหน็บหนาว   

จึ่งร่ายรำล้อเงาจันทร์  แดนมนุษย์หาไหนปาน   

เดือนคล้อยผ่าน  ตำหนักหอ  ใจอาวรณ์ยากหลับใหล

ใยเล่าจึ่งแค้นเคือง    ไม่สมหวังดั่งเดือนเพ็ญ

คนมีสุขทุกข์จำพราก    เดือนมีขึ้นมีข้างแรม  ยากสมปองแต่โบราณ   

ขอสัมพันธ์ยั่งยืนนาน    สุดขอบฟ้าร่วมจันทรา



ยามประสบพบยากจากแสนยาก 

ลมโปรยโชยอ่อนบุปผาโรย 

ตัวไหมสิ้นใจจึ่งสิ้นสุดสายใย 

เปลวเทียนดับมอดน้ำตาจึ่งแห้งเหือด 

โฉมนางงามระทมกาลแปรผัน 

ครวญคร่ำยามดึกจันทร์ริบหรี่ 

จากนี้คิดไปไร้ซึ่งหนทาง 

วอนวิหคส่งข่าวแทนข้าที



บุบผาจันทราคราใดสิ้น 

ความหลังฝังใจมากเพียงใด 

ลมบูรพาผ่านหอเมื่อคืนวาน 

สิ้นแผ่นดินสุดจะทานกลางแสงจันทร์ 

วิหารเวียงวังงามตระการนั้นยังคง 

เพียงโฉมงามนางอนงค์ที่เปลี่ยนไป 

ถามใจนั้นระทมทุกข์มีเท่าใด 

ดังสายน้ำที่ไหลไปไม่หวนคืน


 

 หยดฝนย้อยหยาดฟ้ามาสู่ดิน     ประมวลสิ้นเป็นมหาสาครใหญ่
         
แผดเสียงซัดปฐพีอึงมี่ไป         พลังไหลแรงรุดสุดต้านทาน
         
อันประชาสามัคคีมีจัดตั้ง         เป็นพลังแกร่งกล้ามหาศาล
         
แสนอาวุธแสนศัตรูหมู่อันธพาล      ไม่อาจต้านแรงมหาประชาชน

[panthong.kh]

กลุ่มก้อนเมฆ เกาะกัน กลั่นเป็นฝน
เสียงอึงอล ซัดสาด ดังซู่ซ่า
ทั้งเบาบ้าง หนักบ้าง ทางหลังคา
เป็นเวลา ยาวนาน กว่าผ่านไป

เสียงสายลม หวีดหวิว ฝุ่นปลิวว่อน
ต้นไม้ถอน หักโค่น โอนเอนไหว
อสุนี ฟาดเปรี้ยง ลงทันใด
ควันลุกไหม้ ทันที ที่ได้ยิน

เป็นพลัง ธรรมชาติ สุดคาดคิด
ฟ้าลิขิต หรือไร ตกใจสิ้น
ชั่วพริบตา เงียบงัน สั่นถึงดิน
ไม่มีใคร ถวิล กลิ่นควันไฟ
พันทอง
๑๗/๗/๕๗