ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

กระจกเงาเราส่องมองเป็นนิจ   คอยเพ่งพิศดวงหน้าอย่าให้หมอง


ผมสงสัยว่าไอ้สองวรรคนี้มันเข้าใจยากจริงๆหรือ ?  พอดีมีคนมาขอให้ช่วยถอดคำประพันธ์ให้
ผมก็แปลว่า

เราส่องกระจกทุกวันเพื่อคอยแต่งหน้าให้สวยงาม

(ไม่รู้แปลถูกหรือแปลผิด ผมก็ตอบมั่วๆเอา)
แล้วตกลงสองวรรคนี้มันควรจะแปลว่ายังไงมันถึงจะถูกต้องที่สุด


 



##ต่อๆ



กระจกเงาเราส่องมองเป็นนิจ   คอยเพ่งพิศดวงหน้าอย่าให้หมอง
แต่ดวงจิตมีค่ากว่าเป็นกอง ไม่ควรส่องกระจกบ้างหรืออย่างไร
(กลอนบทนี้มีผู้มาขอให้ช่วยถอดคำประพันธ์)


ทั้งหมดนั่น(รวมกันแล้วมันแปลว่า)

ทีส่องกระจกเพื่อแต่งหน้าคุณยังทำได้
แล้วทำไมไม่ส่องกระจกเพื่อดูจิตใจตัวเองบ้าง

นี่คือความหมายของกลอนทั้งบท

[จารุทัส]

ส่องกระจก ผัดผิว พรรณกระจ่าง
คอยหวีสาง เสน่ห์ เส้นเกศา
ประณีตเน้น ประกาย ในนัยน์ตา
ริมฝีปาก เจิดจ้า มาแต่ไกล

หนวดเคราครึ้ม ลืมโกน เหมือนโจรป่า
เห็นฟันหน้า เด่นชัด ต้องจัดไหน
มีรอยบาก ปากฉีก ชวนหลีกไป
ส่องกระจก ยังไง ก็ไม่งาม

แล้วไงล่ะ ถ้าฉัน นั้นตาบอด
ใดจะลอด มาติด ตาที่สาม
ทั้งประแป้ง เปรอะฝุ่น ไม่คุ้นนาม
ส่องกระจก สอบถาม ถึงสิ่งใด

[บูรพาท่าพระจันทร์]

 


กระจกแสดงแจ้งประจักษ์เพียงพักตร์หน้า
ให้ดวงตาพาเห็นว่าเป็นไฉน
ได้โลมแลแค่ภายนอกยากบอกใน
โอ้จิตใจให้เกินประเมินมอง

มีก็มากฝากงามทุกยามเห็น
สำอางเด่นเป็นนารีไม่มีสอง
ทรามสงวนชวนแนบแอบละออง
ใคร่จับจองปองพธูเป็นคู่ชม

แต่ข้างในใจสุดานิจจาเจ้า
ช่างน่าเศร้าเน่าสิ้นไร้กลิ่นฉม
ดุจปลาร้าพาอบอวลแล่นทวนลม
ต้องขื่นข่มก้มหน้ารีบลาจร

สุนทรภู่ครูกานท์นานจำเนียร
ท่านพากเพียรเขียนย้ำเป็นคำสอน
ระวังใจในมนุษย์สุดสังวรณ์
มากเลี้ยวลับซับซ้อนยอกย้อนทรวง...



 
-บูรพาฯ-

[panthong.kh]

กระจกใจ ใสส่อง มองทะลุ
เห็นรอยปรุ ผุกร่อน ร้อนถึงสรวง
ต้องหาหมอ รอกรีด มีดบาดทรวง
น้ำตาร่วง รินหลั่ง เถอะช่างมัน

ขอให้สวย สำรวยรื่น ทุกคืนค่ำ
ขอให้ฉ่ำ ชื่นจินต์ ถิ่นสุขสันต์
ขอให้ตึง เต่งเต้า เฝ้ารอวัน
ขอให้ฉัน สวยสด แม้หมดตังค์

ส่องกระจก อีกหน คนละเรื่อง
งามเรื่อเรือง ประเทืองเทียบ เฉียบดังหวัง
ส่วนจิตใจ นั้นเล่า เขาชิงชัง
เพียงคราวครั้ง ไยสน ให้หม่นแด
พันทอง