ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

...............................
ขออภัย จริงใจ ใช่ล้อเล่น
กลอนใครเด่น ต่อมาก มิขากเขิน
แต่ถูกจิต มิตรรัก ชักต่อเพลิน
พ่อมหา จำเริญ เชิญลงกลอน
ฟันทอง

การลงกลอนสมัยนี้ทีหายาก
คำน้องจากทิ้งท้ายในบทก่อน
พี่นั่งตรึกตรองไปใกล้ม้วยมรณ์
ที่ "ลงกรณ์" ก็เห็นแต่แค่ "จุฬา"

เสียงจากยอดดอยแว่วๆ:
"โคซาหมัยนี้ใช้แต่ลู่บิละ"

ตาเสริมสูรย์ มูลเหตุ มีเลสเล่ห์
ชื่อเขาเก๋ จะตาย ทำขายหน้า
พันทองนะ มิใช่ ฟันทองนา
หรือหูตา พร่ามัว มั่วไหมคุณ

จะตัดแว่น ให้ใส่ ไว้ขยาย
จะได้อ่าน ง่ายดาย ไม่วายวุ่น
รีบมาแก้ ไขใหม่ ได้การุณย์
เตรียมกระสุน ไว้รอ พ่อรีบมา
พันทอง
 

[ไพร พนาวัลย์]

             

เห็นกลอนฮิทมิตรรักขอปักหมุด
“ฮ็อท”ที่สุดวันนี้ไม่หนีหน้า
เดี๋ยวตกเทรนเล่นกันทุกวันมา
ขอใส่ตรา”ลุงไพร”ไว้ด้วย เนาะ

“ไพร พนาวัลย์”

 

[รพีกาญจน์]

 


ทีผู้สาวคราวใดไล่ตามต่อ
ไม่ระย่อพ้อปองกับน้องหนู
ไม่เห็นท้อต่อปากน้ำหมากพรู
เราแอบดูอยู่หลังยังนึกเคือง...

บูรพาฯ


 

เป็นไปตามความคำทำนายทัก
ชาตินี้จักมักมีดีร้ายเรื่อง
ชอบสุงสิงจริงใจใช้หวานเปลือง
หนีเนืองเนืองเคืองขู่จากผู้ชาย

 

รพีฯ

[เนิน จำราย]

กระทู้เก่า หรือใหม่ เราไม่สน
ต่อทุกคน เลยจ้า อย่าหาเรื่อง
แต่ช่วงนี้ เวลาน้อย คอยเนืองเนือง
ไม่ขุ่นเคือง หรอกเจ้า โปรดเข้าใจ

ลงมาเลย กระทู้ หนูรีบต่อ
อย่าไปท้อ ตีตน หม่นหมองไหม้
ดีไม่ดี ก็รอ ต่อกลอนไป
กลอนของใคร วางมา ไม่พาเมิน

ขออภัย จริงใจ ใช่ล้อเล่น
กลอนใครเด่น ต่อมาก มิขากเขิน
แต่ถูกจิต มิตรรัก ชักต่อเพลิน
พ่อมหา จำเริญ เชิญลงกลอน
พันทอง
 

พ่อมหาจำเริญก็เกินทิด  
ทำเบือนบิดยืดขยักเก็บอักษร
ดูทีหรือพันทองน้องเว้าวอน
ทำเป็นนอนตีพุงให้ยุงกัด

เนินจำรายใจร้อนอาทรเจ้า  
จึงต้องเข้ามาต่อพอแก้ขัด
คำอึกอักช่วยผ่านอ่านรวบรัด
ทั้งสำบัดสำนวนยังรวนเร

เลยปีใหม่หลายวันพอทันย้อน    
มาร้องกลอนตั้งขบวนแบบสรวลเส
เชิญเปิดม่านขานคำทำฮาเฮ    
ลงตังเกหาปลาเอามากิน

หรือชมทุ่งคุ้งหนองคลองละหาน
ห้วยลำธารหมอกฟ้าภูผาหิน
แจ้งเพื่อนพ้องไกลใกล้ได้ยลยิน  
รวมทั้งสิ้นทุกท่านทั่วบ้านกลอน      

เนิน จำราย

 

[panthong.kh]

รีบมาต่อ ขอขอบ มอบหนึ่งแต้ม
พร้อมกับแย้ม ยิ้มสวย สำรวยก่อน
เจอพ่อหนุ่ม รูปหล่อ มาง้องอน (คิดเอาเองจ้า)
ตามต่อกลอน ดีใจ เหมือนได้ทอง

ดูคึกคัก สักหน่อย อย่าปล่อยผ่าน
จดจ้องนาน มานร้าว หนาวสยอง
รีบเร่งเข้า มาไว ใจลำพอง
อย่ามัวมอง น้องพี่ รี่เข้ามา

คนละบท สองบท มันหยดย้อย
อย่าชม้อย แลเล็ง เร่งหน่อยหนา
สามทุ่มแล้ว ขอจร ไปก่อนนา
พรุ่งนี้ว่า กันใหม่ ไปแล้วเอย
พันทอง

[กังวาน]

กระทู้กลอนน้อยลงคงต้องคิด
เมียสะกิดว่าน้อยลงคงสังหรณ์
ร่างกายคงเข้าชราเราว่าวอน
นั่งแต่งกลอนแต่ละบทรันทดใจ

ออกนอกบ้านพานพบสบน้องหนู
เอ๊ะ!ยังสู้คระครื้นระรื่นไหว
แปลกจริงหนอขอบอกมิหลอกใคร
เชื่อหรือไม่...กระทู้มากต้องจากเมีย

     ---กังวาน---

[เสริมสูรย์]

....................
จะตัดแว่น ให้ใส่ ไว้ขยาย
จะได้อ่าน ง่ายดาย ไม่วายวุ่น
รีบมาแก้ ไขใหม่ ได้การุณย์
เตรียมกระสุน ไว้รอ พ่อรีบมา
พันทอง
 

เตรียมกระสุนไว้แล้วก็แจวดิ
ตั้งสติละโหวยโกยละหวา
ยิ่งฟันน้องต้องไม่ธรรมดา
เฉาะกบาลสักคราร้ายกว่าปีน

[..กุสุมา..]

เสียงจากยอดดอยแว่วๆ:
“โคซาหมัยนี้ใช้แต่ลู่บิ”

กลอน..บนดอยเดือดร้อนนอนสะดุ้ง
รีบเปิดมุ้งหรี่ตาโผล่หน้ายื่น
ลู่..บิ ดอยแกล้มเหล้าเมาซดกลืน
ยิ้มสดชื่นลู่หมู..รึลู่บิ

  โคอาลัยม่ายรุ..ลู่ (เหลู้าบ) 
  จากมะหน่อแม่นาย..สีลา นะหละปูน..

[รพีกาญจน์]

เสียงจากยอดดอยแว่วๆ:
“โคซาหมัยนี้ใช้แต่ลู่บิ”

กลอน..บนดอยเดือดร้อนนอนสะดุ้ง
รีบเปิดมุ้งหรี่ตาโผล่หน้ายื่น
ลู่..บิ ดอยแกล้มเหล้าเมาซดกลืน
ยิ้มสดชื่นลู่หมู..รึลู่บิ

  โคอาลัยม่ายรุ..ลู่ (เหลู้าบ) 
  จากมะหน่อแม่นาย..สีลา นะหละปูน..

ลู่หมู ลู่บิ ขอแผลงเป็น ลูกหมู ลูกบิด

กลอนบุราณ ดานลิ่ม หัวทิ่มบ่อ
ชักคะยอ ขึ้นลง ตรงเปิดปิด
มะเลื่อมใส ไล่ลม จมช่องมิด
แนบสนิท อุกตุก กลอนลูกหมู

 

ว่าด้วยกลอน วางรูปไม่เป็นอ่ะ

[panthong.kh]

....................
จะตัดแว่น ให้ใส่ ไว้ขยาย
จะได้อ่าน ง่ายดาย ไม่วายวุ่น
รีบมาแก้ ไขใหม่ ได้การุณย์
เตรียมกระสุน ไว้รอ พ่อรีบมา
พันทอง
 

เตรียมกระสุนไว้แล้วก็แจวดิ
ตั้งสติละโหวยโกยละหวา
ยิ่งฟันน้องต้องไม่ธรรมดา
เฉาะกบาลสักคราร้ายกว่าปีน

สติแตก แยกร่าง ทางคตเคี้ยว
คงนอนเปลี่ยว เดียวดาย คล้ายทนฝืน
ผุดลุกนั่ง หวังรวย ซวยทั้งคืน
เจอลูกปืน ยิงกราด อนาถนา

ทำลับล่อ หลอกเล่น ประเคนให้
ศอกสับใส่ ใจกลาง ระหว่างขา
ตาเหลือกหลน ลนลาน ปานชีวา
เตะฝ่าหมาก ปากอ้า อยากซ่าส์นัก
พันทอง

[hort39]

ไม่้เคยกลัวกลอนตายไม่อายหรอก
แค่อยากบอกความในใจใส่กลอนหนัก
ไม่ค่อยมีลีลากลอนน่ารัก
เนื้อหาหลักมักบ่นปนเปกลอน

(มาส่งกลอนหนึ่งกระทู้ครับ และก็มาดูกลอนที่เพื่อนต่อกระทู้ด้วย )

[พยัญเสมอ]

สุภาษิตว่าไว้   "ยิ่งสูงยิ่งหนาว"


              อ่านจากในกระทู้ เห็นบอกว่ามีหลายคนในบ้านกลอนไทย ไม่กล้าเปิดหัวข้อใหม่  เพราะกลัวว่ากระทู้จะเป็นหมัน ไม่มีใครตอบ
ทีแรกผมก็งงจริงๆเหมือนกันแฮะ  ว่าเรื่องแค่นี้เองทำไมถึงต้องอายด้วย  แต่พอนึกไปนึกมาก็คล้ายกับจะได้คำตอบว่า  โอ๋วววว  ก็บางคนเขา
มีคะแนนสูงถึงหลักพัน มันก็เป็นธรรมดาอยู่เองที่เขาจะต้องกลัวว่าเมื่อลงกลอนไปแล้วกลัวไม่มีคนอ่านไม่มีคนตอบ  ถ้าลงไปแล้วไม่มีใครเข้า
อ่านหรือมาคอมเม้นท์มีหวังได้อับอายขายหน้าประชาชีแน่   มันไม่เหมือนกับเราที่มีคะแนนกลอนกิ๊กก๊อกเพียงไม่กี่คะแนนเท่านั้น จะมีใครมาตอบ
หรือไม่มันก็ไม่สำคัญอะไรนัก
              เปรียบเทียบกับตอนที่เราเล่นกูรู แรกๆก็ไม่มีอะไร  แต่พอตอบไปๆ ชื่อเสียงก็เพิ่มขึ้นจนกระทั่งติดท็อป(ในบอร์ดเล็กๆบอร์ดหนึ่งในกูรู)
จากนั้นก็ค่อยๆไต่อันดับขึ้นจากอันดับ ๑๐ เป็น ๙-๘-๗   พออันดับขึ้นมาถึง ๔  เราเริ่มกังวลลใจแล้ว ที่กังวลใจก็คือเรามีชื่อเสียงติดอยู่ในอันดับ
๔ ในบอร์ดนั้น  เรากลัวว่าจะมีผู้เชิญเราไปถาม(ตั้งคำถามโดยเชิญเราให้ไปตอบโดยตรง)แล้วเราตอบไม่ได้  ในฐานะที่มีชื่อเสียงติดท็อปอยู่ในบอร์ด
ที่จัดว่าค่อนข้างสูง ถ้าเกิดตอบไม่ได้เรามีหวังอับอายขายขี้หน้าแน่  ยิ่งชื่อเสียงขึ้นมาอยู่อันดับ ๓ เราก็ยิ่งกังวลมากขึ้น  ในที่สุดเมื่อชื่อเสียงขึ้นมาอยู่
ในอันดับสอง เราเลยตัดสินใจเลิกเล่นกูรูไปหลายเดือนเพื่อรอให้คนอื่นแซงหน้าไปซะก่อน  โดยหันไปใช้ชื่ออื่นแทน(ในกูรูไม่ได้ห้ามมีหลายชื่อ
อย่างบ้านกลอนไทย)  แตเจ้ากรรม พอเวลาผ่านไป คำตอบที่เราเคยไปตอบไว้ก็ได้รับเลือกทำให้ชื่อเสียงเราเพิ่มขึ้นจนแซงขึ้นไปอยู่ในอันดับหนึ่ง
ผลสุดท้ายเราก็เลยต้องใช้อีกบัญชีหนึ่งอย่างถาวรมาจนกระทั่งทุกวันนี้
               จากเรื่องที่เล่ามานี้จะเห็นได้ว่า สำหรับบางคนก็อยากจะได้และไปให้ถึงอันดับหนึ่ง  แต่สำหรับบางคนก็รู้สึกหวั่นเกรงที่จะต้อง
ไปอยู่ในอันดับหนึ่งเป็นเป้าเด่นให้คนอื่นโจมตีได้ง่ายๆ   ดังนั้นเราจึงพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมบางคนถึงไม่ค่อยกล้าจะเปิดกระทู้ใหม่ๆด้วยเหตุผล
ที่ว่า กลัวจะไม่มีใครเข้าไปอ่าน  กลัวจะไม่มีใครเข้าไปตอบ  กลัวจะกระทู้จะตกบอร์ดเก้อ  ก็เพราะเขามีคะแนนกลอนอยู่ในอันดับที่สูงนั่นเอง
ส่วนเรามันคะแนนกลอนกิ๊กก๊อก  จะมีใครอ่านหรือไม่ มันก็ไม่สำคัญอะไรสำหรับเราอยู่แล้ว 

นี่หรือเปล่า ที่เขาบอกว่า ยิ่งอยู่สูงยิ่งหนาวน่ะ


 

[พยัญเสมอ]

 

ผู้มีคะแนนกลอนมากที่สุด 5 อันดับแรก  ณ วันที่ 15 มกราคม 2556   


1.  รพีกาญจน์               1600 คะแนน
2.  panthong.kh         1309   "
3.   --ณัชชา--              1232   "
4.  ไพร พนาวัลย์          1007   "
5.  yaguza                    932    "



 

[กังวาน]

คุณมือขวามาเข้าใจอะไรผิด
มันเป็นสิทธิลงกลอนตอนเขาแต่ง
เพราะบางทีไม่มีเวลาจะมาแจง
เขาต้องแบ่งเวลามาว่ากลอน

กระทู้ใหม่ไม่ตั้งฟังไว้ก่อน
มิผลัดผ่อนของคนอื่นยื่นอักษร
แค่ตอบตามอ่านตามก็งามงอน
จึงขอวอนให้เข้าใจไม่ต้องจำ

คะแนนเยอะใช่เรื่องใหญ่ใครใครสน
ชื่อเสียงล้นไม่แต่งมาช่างน่าขำ
คนที่นี่มีหัวใจไม่แกล้งอำ
เพราะเขาทำด้วยใจรัก....ของนักกลอน

ขอแสดงความนับถือ

   ---กังวาน---

[--ณัชชา--]

ผู้มีคะแนนกลอนมากที่สุด 5 อันดับแรก  ณ วันที่ 15 มกราคม 2556   


1.  รพีกาญจน์               1600 คะแนน
2.  panthong.kh         1309   "
3.   --ณัชชา--              1232   "
4.  ไพร พนาวัลย์          1007   "
5.  yaguza                    932    "



 

ใช้สิทธิ์พาดพุง

ท่านมือขวามั่ว คิดแทนคนอื่นได้ไง

-ณัช-

 

[รพีกาญจน์]

ทุกคนมีสิทธิ์คิด ทุกคนมีสิทธิ์เขียน ถ้าความเห็นต่างควรเคารพซึ่งกันและกัน
ควรสร้างความเข้าใจแทนการโกรธเคือง บางทีเป็นเรื่องแค่นิดเดียวเท่านั้น

ผมว่างเว้นแต่งกลอนนานเกือบ 40 ปี เพราะต้องทำงานตามกรอบที่วางไว้ให้สำเร็จ
ลูกชายแนะนำให้รู้จักบ้านกลอนไทย ซื้อคอมพ์มือสอง ลองจิ้มใช้หัดแต่งกลอน
กลอนชิ้นแรกวาง 6 มกราคม 2554 ในชีวิตไม่เคยคิดและไม่เคยส่งอะไรประกวด
คิดว่าจะอยู่เพียง 1 ปี(ลูกชายไปก่อนแล้ว) เพราะรักกลอนครับจึงอยู่เรื่อยมาจนบัดนี้

ทุกอย่างที่มีในกลอนของผม สะท้อนมาจากประสบการณ์และเรื่องจริงเกือบทั้งสิ้น
ยกเว้นเรื่องความรักทะลึ่งทะเล้น ผมไม่มีความลับและไม่เก็บผลงานกลอนครับ

ที่ผมไม่ตั้งกระทู้เพราะว่า มีงานส่วนตัวและงานส่วนรวมต้องทำ เข้ามาอ่านกลอน
มีเวลาเขียนตอบนิดหน่อยเท่านั้น กลัวคนอื่นโกรธผม แต่ผมไม่โกรธใครครับ

                                   

                                   รพีกาญจน์



 

[พยัญเสมอ]

55555 

             ต้องขออภัยทุกท่านด้วยที่เอ่ยนาม  แต่เป็นการเอ่ยเพียงเพื่อให้รู้ว่าใครบ้างที่มีคะแนนกลอนอยู่เป็นอันดับต้นๆเท่านั้นนะครับ
ไม่ได้หมายความว่าท่านเหล่านั้นจะต้องเกรงกลัวที่จะต้องตั้งกระทู้ใหม่ดังว่า(...ข้าน้อยขออภัย..... )
บางทีผมอาจจะผิด.....ที่ใช้ตนเองมาเป็นบรรทัดฐานตัดสินผู้อื่นว่าผู้อื่นจะต้องเป็นเหมือนกับตัว...ซึ่งคนเราแต่ละคนจะคิดไม่เหมือนกัน
เพียงแต่มันเกิดความสงสัยว่า  เหตุใดจึงมีเพื่อนสมาชิกบางคน(ซึ่งก็ไม่ทราบว่าใคร...เพราะเขาไม่ได้ระบุชื่อ)เกิดความกลัวที่จะต้อง
ตั้งหัวข้อใหม่ขึ้นมาเพียงเพราะกลัวว่ากลอนจะไม่มีใครตอบ กลัวจะตกบอร์ด เป็นกลอนตาย
เราก็ต้องมานั่งคิดหาเหตุผลว่า เหตุใดเขาถึงกลัว(ไม่รู้จะถามกับใครเพราะเขาไม่ได้ระบุชื่อ)   ดังนั้นก็เลยต้องคิดแบบใช้ตรรก เอา
และตรรกข้อหนึ่งก็คือ ทฤษฎียิ่งสูงยิ่งหนาว  ที่ถูกหยิบยกมาสำหรับแก้ข้อสงสัยนี้ โดยใช้ตัวผมเองเป็นบรรทัดฐาน(ซึ่งมันอาจจะผิดก็ได้
เพราะคนเราคิดไม่เหมือนกัน)   แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนต้องยอมรับก็คือ   เมื่อคนเราเดินทางมาถึง ณ จุดๆหนึ่งซึ่งถือว่าอยู่ในจุดที่สูงเหนือ
กว่าคนอื่นๆแล้ว จะทำอะไรก็ยิ่งจะต้องระมัดระวังไปหมด เพราะกลัวจะพลาด  จนเกิดมีคำพูดเปรียบเทียบว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาว,ไม้ใหญ่ล้มเสียงดัง
อะไรทำนองนี้   ซึ่งกับคนทั่วไปที่ยังไม่มีโอกาสมาถึงจุดนี้จะไม่มีวันเข้าใจได้เลย
            แต่ก็อีกนั่นแหละ...บางทีความคิดของผม กับข้อสรูปว่า ยิ่งสูงยิ่งหนาวมันอาจจะผิดพลาดก็ได้
จริงๆแล้วมันเป็นแค่การไขข้อข้องใจให้กับตนเอง แล้วเอามาแชร์เท่านั้น  ไม่ได้มีเจตนาจะไปลบหลู่ผู้หนึ่งผู้ใด  ถ้าทำให้โกรธเคื่อง
ข้าน้อยต้องขออภัย อิอิ


                                                               

[ไพร พนาวัลย์]

                  

จะอยู่สูงหรือต่ำใช่ลำบาก
มีเวลาไม่มากไม่อยากตั้ง
เข้ามาเพื่อพักผ่อนดั่งนอนรัง
ใช่อยากดังอยากเด่นเพียงเล่นกลอน

ขอชื่นชมนักฝันขยันตั้ง
ที่คอยหลั่งเรียงรายรำบายก้อน
รอยหยักแห่งสมองส่องบัญชร
ฝากสุนทรผองเพื่อนเยี่ยมเยือนกัน

ไม่รู้ร้อนรู้หนาวยามก้าวสู่
เพราะทุกผู้คือเพื่อนเยือนสุขสันต์
บ้านหลังนี้มีสุขทุกคืนวัน
ร่วมสร้างสรรค์บรรณพิภพให้อบอวล

“ไพร พนาวัลย์”

[..กุสุมา..]

“ ยิ่งสูงยิ่งหนาว “ ยิ่งไม่เข้าใจ.. สุดท้ายก็กลับสู่สามัญ

..อย่าสนใจ อย่าใส่ใจ กับตัวหนังสือที่ข้าพเจ้านำมาวางเลย
ตัวอักษรที่วางอยู่นี้เป็นแค่เหตุการณ์สมมุติ ไม่ใช่เรื่องจริง
เป็นแค่ศิลปะ อ่านจบแล้วก็แล้วไป จะเกิดเป็นเรื่องจริงไม่ได้
ก็แค่นำอักษรมาเรียงให้อ่านเป็นเรื่องราว แล้วแต่ผู้ใดจะอ่าน
ไปตามความรู้สึก นึกคิดของใคร สุดท้ายก็คือความว่างเปล่า
..แต่..กระจกเงาที่สะท้อนกลับออกมาหลังการอ่าน..สามารถส่องให้เห็นจิตใจและ
พฤติกรรมของแต่ละคนว่าเป็นเยี่ยงใด..  
๐ ถ้าเมื่อใดคนอ่าน อ่านตามตัวหนังสือเข้าใจในศิลปะ เข้าใจในสิ่ง
ที่ผู้เขียนอยากสื่อ รสชาด เรื่องราวสมมุติให้ได้อรรถรสตามตัวอักษร
ที่นำมาวาง..ผู้นั้นเข้าใจกวี..
 

[hort39]

คนเราคิดต่างกันนั้นจริงอยู่
ใครจะรู้ว่าใครไม่ถือสา
จะพาดพิงผู้ใดให้มองตา
เดี๋ยวเขาเคืองขึ้นมาไม่เข้าที

หลายเหตุผลคนคิดไปไม่มีเหมือน
จะตักเตือนต้องคำนึงถึงศักดิ์ศรี
แม้นว่าเรามุ่งหวังตั้งใจดี
เขาอาจมีโทสะในอารมณ์

ใครแต่งกลอนอย่างไรตามใจเถิด
แค่อยากเปิดกระทู้ใหม่ให้เหมาะสม
มีกลอนตอบซ้ำมากไปไม่น่าชม
แต่ถ้าคุณนิยมก็ตามใจ