ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[คุณไสย]

กลอนสุดท้าย
โดย  คุณไสย
๑  กันยายน   ๒๕๕๕

ช่วงเวลา  แห่งหรรษา   ช่างสั้นนัก
ได้พบพักตร์  แล้วก็จัก  ต้องห่างหาย
แม้งานเลี้ยง  มิคงเที่ยง   ยังผันกลาย
ฉากสุดท้าย  สื่อความหมาย  คือร่ำลา

เหมือนตะวัน  บนฟ้านั้น  เช้าฉายแสง
แผดแสดง  ทุกหนแห่ง   ไปทั่วหล้า
ส่องสว่าง  ให้กระจ่าง  ในนภา
ยามเมื่อสา-   ยัณห์นั้นหนา  จำต้องจร

แม้ราตรี   ในดิถี    จันทร์เฉิดฉาย
ดาวมากมาย  เรี่ยเรียงราย  แลสลอน
ส่องประกาย  ระยิบฉาย  ทั่วอัมพร
ครั้นถึงตอน  อรุณร่อน   ต้องจากไกล

เฉกมนุษย์   อันแสนสุด   เลิศในภพ
มาบรรจบ   ได้ประสบ   ผูกรักใคร่
ร่วมสังสรรค์   ต่างสรวลสัล  สุขเหลือใจ
สุดท้ายไซร้   ต้องจากไป   ถ้วนทุกคน

กลอนอำลา  คือวาจา  ตัดใจจาก
กาลจำพราก   มิอยากพราก  จำหมองหม่น
กลอนสุดท้าย  ก่อนลับกาย   เลือนสกนธ์
เคยได้ยล    สิ้นสุดหน-  ทางแห่งกลอน

 

[Prapacarn ❀]

กลับมาก่อน..คุณเจ้าขาอย่าหายหัก
โลภ..โกรธ..รัก ใช่จริงแค่สิ่งหลอน
ภาพลวงตา..เสียงลวงใจไยอาทร
ขับกานท์กลอนผ่อนคลายสบายองค์

ถ้าอกหัก..รักหน่าย..แฟนหายหน้า
ส่งกลอนมา..ให้เพื่อนอ่าน..อย่าพานหลง
ทุกหัวใจถ้ารันทด..แล้วปลดปลง
โลกนี้คงเหงาหงอย...นะ  คอยคุณคืน
 
แซมค่ะ

[บ้านริมโขง]

ความรู้สึก ที่เปลี่ยนไป ใครกำหนด
เปลี่ยนตามบท หรืออารมณ์ ปมสั่งสอน
ตามภาวะ ของอากาศ บางบาทตอน
ตามยอกย้อน ของตัวตน คนร่ายกานท์

บัดเดี๋ยวดี บัดเดี๋ยวร้าย เข้ารายล้อม
บัดเดี๋ยวพร้อม บัดเดี๋ยวพราก ต้องจากหวาน
คือความเปลี่ยน วกเวียนผัน ของวันวาน
คืออาการ ประมาณตน เข้าดลใจ

ทุกคนเจอ สิ่งเหล่านี้ มีทุกแห่ง
เกินจะแบ่ง แหล่งหลีกหลบ จบขานไข
สังคมคน ล้นวิธี ยากหนีไกล
ตามติดไป ทุกสถาน ทุกบ้านคน

คำอำลา ต้องกล่าวซ้ำ นำเสนอ
ยามที่เจอ แล้วต้องจาก อีกมากหน
หากไม่อยู่ ให้คงที่ เปลี่ยนปีปน
แล้วจะกล่าว กี่คราวหน บนชีวิน

นิ่งเถอะใจ ใสเถอะน้ำ อย่าหวามไหว
เปลี่ยนทำไม ให้ต้องห่าง ร้างถวิล
ปรับจิตตน บนอาการ ร้าวรานจินต์
พินิจสิ้น ก่อนก้าวย่าง ทางอำลา

ไม่อยากเห็น กลอนของใคร จากไปแล้ว
ไม่อยากเห็น กลอนเพริศแพร้ว คลาดแคล้วหนา
ร่ายกลอนเก้า เฝ้ารำพึง แสนตรึงตรา
อย่าจากฟ้า ล่ำลากลอน ตอนนี้เลย..

"บ้านริมโขง"

[รัตนาวดี]

...ไยคิดตัด ใจจาก ฝากคำให้
ตกใจหาย คล้ายเช่น เล่นหลอกหลอน
จะด่วนผลัน หันลา เพราะว่างอน
หรือลานอน ชั่วครู่ มิรู้เลย...

...พี่รีบไป ไหนเล่า ใช่เซ้าซี้
อยู่ตรงนี้ ห้ามย้ำ คำลาเฉย
รอน้องหอบ ผ้าตาม มิถามเคย
"กลอนสุดท้าย" ไยเอ่ย คล้ายเผยลา...

...โรคระบาด ขี้งอน ขออ้อนหน่อย
หากเป็นบ่อย ก็คง ต้องปลงหนา
ดูป๋าวิทย์ ซิหาย มิกรายมา
ไยป๋าไสย มาลา ระอาจริง...

...หากว่าเบื่อ ลองนอน ตัดตอนล้า
พรุ่งนี้มา แต่งกลอน อย่านอนนิ่ง
หากยังคิด จากไกล ไม่พักพิง
ขอให้หล่อ เหมือนลิง หากทิ้งกัน...

รัตนาวดี

[panthong.kh]

พบแล้วพราก จากกัน นั้นน่าคิด
หวั่นในจิต จริงหนา อย่าหุนหัน
บ้านหลังนี้ มีสุข ทุกคืนวัน
ถ้าใจมั่น อยู่ได้ เป็นไรมี

อย่ากล่าวเลย คำลา มันน่าเศร้า
อยู่เป็นเงา เย้าแหย่ แน่นอนนี่
จากเมื่อไหร่ จะพบ ประสบที
ขีเกียจหนี ไปตาม ถามไถ่นา

อยู่เป็นเพื่อน กันก่อน ขออ้อนนะ
จะรีบผละ ไปไหน ไม่เห็นหน้า
สาวบ้านกลอน เปล่าเปลี่ยว เหี่ยวอุรา
อยู่ก่อนหนา อย่าไป ใจไม่ดี
พันทอง

[ไร้นวล^^]

เมื่อมิตรหายย้ายไกลใครไม่เศร้า
ช่างเปลี่ยวเปล่าแปร่งชีวาหม่นราศี
เคยหยอกเย้าเกลากลอนอ้อนกันดี
กลับหลีกลี้เร็วพลันแสนหวั่นใจ

นี่แหละนะพระท่านว่าเวลานั้น
เวลาที่สัมพันธ์อันสดใส
เมื่อมิตรอยู่อุ้มชูดูแลใจ
ยามจากไปจดจำเพียงเรื่องที่ดี

แต่อย่างไรใจอยากเย้าเร้าท่านกลับ
มาระยับส่องกลอนนวลล้วนฉวี
ผมผู้น้อยคอยท่านกลับบ้านนี้
ณบ้านที่เราสุขสันต์ประพันธ์กลอน