อยู่ตรงไหน...ไหนเลย...เคยสงบ
มีแต่พบ...สบเจอ...ละเมอหา
เขาคนนั้น...ในวันนี้...เพียงมายา
ที่หลอกตา...แล้วลับหาย...สลายไป
ฉันคนนี้...มีแต่...ความผิดหวัง
ที่พลาดพลั้ง...มิรั้งจิต...คิดหลงใหล
เมื่อวันนี้...คนแสนดี...ที่จากไกล
เหลือทิ้งไว้...เพียงเศษใจ...ในน้ำตา
ภาพเก่าๆ...ที่สองเรา...เคยมีสุข
กลับเป็นทุกข์...ทุกคราว...เมื่อมองหา
ภาพรอยยิ้ม...อ้อมกอด...แนบอุรา
เหมือนกับว่า...ตอกย้ำ...ให้ช้าใจ
ฉันเหลือเพียง...ความเหงา...ที่เฝ้าปลอบ
กับน้ำตา...ที่คอยมอบ...ความช้ำให้
ในห้องมืด...คือความช้ำ...ระกำใน
ขออยู่ใกล้...กับความเหงา...เพียงลำพัง