'' ความรัก '' ที่พาดผ่านเส้นขอบฟ้า
..
แสงแดดเริ่ม..กระจัดกระจาย..ปกคลุมไปทั่วผืนป่า..ผืนน้ำ..ผืนดิน
แสงแดดในช่วงเช้า..ใบไม้เริ่มสังเคราะห์แสง..สัตว์ป่าเริ่มออกหากิน
แสงแดดในช่วงบ่าย..สิ่งมีชีวิต..เริ่มมีการเปลี่ยนแปลง
พื้นผิวน้ำ..เริ่มร้อนระอุ..สัตว์ป่าทุกชนิด..เริ่มหาที่หลบแดด
.ไม่ว่ามนุษย์รึสัตว์ เริ่มขยาด..แสงแดดที่เร้าร้อน
แสงอาทิตย์ที่อยู่เหนือศีรษะ..หนังหัวที่แซมไปด้วยผมขาวขาวปนดำ
....ผิวที่หยาบกร้าน..หลังเท้าที่เริ่มเหี่ยว..
เหงื่อ...เม็ดเล็กเล็กเริ่มซึม...ทั่วทุกรู..ขุมขน....
แต่งานที่ทำ..ณ..ตอนนี้..ต้องอยู่กลางแสงแดดที่แผดเผา
พื้นนาต้องการคนใส่ใจ..พื้นไร่ ต้องการคนรดน้ำ..
ต่อให้หนังหัวถลก..ผิวถลอก..ก็ต้องยืนอยู่ตรงนี้ เวลานี้
...
ยืนอยู่..บนขอบเส้น..ที่เขียนกำกับไว้ว่า '' ความรัก ''
อีกหลายชีวิต ต้องกินข้าว กินน้ำ..ต้องเจริญเติบโต
ตอนนี้..เวลานี้..มีเราคนเดียว..เป็นหลักของครอบครัว
ตราบใดที่ตะวัน ยังไม่ทิ้งแผ่นฟ้า
.ปูปลา..ไม่เคยทิ้งผืนน้ำ
เราจะทิ้ง..ตาดำดำไปได้อย่างไร
..
อาทิตย์ยังโผล่ขึ้น..ทุกทุกเช้า
และลาลับไปในตอนย่ำค่ำ
หน้าที่..ยังต้องดำเนินต่อไป
ตราบยังมีแรง..และลมหายใจ
..
กวีชาวบ้าน
