แต่กลอนฉัน กร่อยเกิน เขาดินจาก
มีหลายหลาก อ่านกัน แล้วสั่นหน้า
ช่างจืดชืด เหลือขั้น พรรณา
เหมือนส้มตำ ขาดปลาร้า ไม่น่าชิม
วางกานท์กลอน อ่อนใจ ชายไม่ต่อ
หวานไม่พอ ท้อทด อดกระหยิ่ม
ขาดน้ำตาล พาลหมอง ไม่ลองลิ้ม
เชิญชวนชิม อย่างไร ไร้ชายมอง
พันทอง
กลอนของ"ขลุ่ยฯ" เขาด่า ว่าขี้โม้
ชอบโยกโย้ โอ้อวด ปวดสมอง
รู้บ้างไหม ใจชาย เจ็บก่ายกอง
แอบร่ำร้อง หมองหม่น อยู่คนเดียว..
..บ้างบอกไร้ ไพเราะ เสนาะหด
ทุกบาท-บท จดจาร กานท์บิดเบี้ยว
ถูกถากถาง ทับถม ดั่งคมเคียว
ที่เลาะเลี้ยว เกรี้ยวกราด..มาบาดใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
