[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

ศตอีสปนิทานคำกรอง
(โคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน)
๒๓.
นกยูงผู้จองหอง

๑.
        มยุระหยิ่งเชื้อ         ทะนง
ฟ้อนร่ายรำแพนองค์             อวดฟ้า
ผยองศักดิ์ค่ายูงพงศ์          ยศยิ่ง ท่านเฮย
เย้ยหมิ่นสกุณอื่นหญ้า          ต่ำต้อยธุลีดินฯ

๒.
   กาลครั้งหนึ่ง นกยูง ผู้จองหอง              ลำพองตน หยิ่งผยอง ชั้นหงส์ศักดิ์
เหยียดเพื่อนสกุณ ร่วมพงศ์ ต้อยต่ำนัก              ค่ำเช้ามัก กรีดกราย ร่ายรำแพน
   มาวันหนึ่ง นกยูง ผู้เลอสง่า                 วาดท่วงท่า ปั้นจริต งามเหลือแสน
เหนือลานดิน โดดเด่น กลางดงแดน              ฟ้อนรำแพน เริงร่าย อวดเพื่อนพงศ์
   ในครานั้น งูใหญ่ พันไม้กิ่ง                 อยู่ไม่ไกล แอบนิ่ง ใจประสงค์
เนื้อนกยูง มื้อนี้ เจ้าเจาะจง                    ค่อยเลื้อยลง คืบใกล้ มยุรา
   ไม่ไกลนั้น กระจิบ ตัวกระจ้อย              เห็นงูใหญ่ จ้องคอย คิดหมายฆ่า
จึงส่งเสียง เตือนไพร อยู่โกกา                 นกยูงเฉย หมิ่นว่า อิจฉาตน
   กระจิบน้อย วุ่นวาย เตือนหลายครั้ง           นกยูงยัง รำแพน อวดปีกขน
กระจิบเจ้า เร้าเสียง อยู่ลานลน                  แต่ไร้ผล งูฉก ยูงตายเอยฯ

๓.
   คตินิทาน เรื่องนี้ ท่านสอนว่า
มยุรา หยิ่งผยอง ลำพองศักดิ์
เฉกเช่นคน ทะนงตน อนาถนัก
สุดท้ายมัก สิ้นศักดิ์ หายนะเอยฯ
 

๔.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ความหยิ่งผยองเป็นเหตุแห่งความหายนะ”