[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

นิทานอีสปคำกรอง
   ๑๔.
เทียนไขคุยโว

๑.
   อันเทียนไขสว่างจ้อย         วูบวาย
ถ้อยหมิ่นแสงสูรย์ฉาย            แจ่มหล้า
ข่มแขเด่นดาวราย               รุ้งพร่าง
อวดโอ่อ้างปากท้า               ห่อนรู้ประมาณตนฯ

๒.
   กาลครั้งหนึ่ง เทียนไข อยู่ในบ้าน       ใครแวะผ่าน เยี่ยมพัก จุดสว่างจ้า
ครั้นนานล่วง เทียนใหญ่ ด้วยน้ำตา       ของเทียนหยด ลงมา ห่อแท่งเทียน
   จึงเทียนไข ร่างกาย นั้นโตใหญ่      ภาคภูมิใจ คุยโอ่ ไม่กระเมี้ยน
อันแสงข้า สว่างไสว ใช่นวลเนียน         เช่นอื่นเทียน แหร่มหรอย จ้อยน้อยนิด
   มาวันหนึ่ง มีแขก แวะมาเยี่ยม      เจ้าไม่เจียม อวดโอ่ อ้างแสงฤทธิ์
ชั้นสุรีย์ ดาวเดือน ใช่เบือนบิด         แสงกระจิด กระจ้อย กว่าข้านัก
   ขณะเทียนไข โวแขก ข่มเขื่องกร่าง      พลันลมผ่าน หน้าต่าง พัดกระชัก
วูบเดียวแสง เทียนดับ เหนือเชิงปัก      แขกผู้พัก เห็นพลาง นึกเวทนา
   “...เทียนไขเอ๋ย คุยโอ่ อวดแสงฤทธิ์    เหนืออาทิตย์ จันทร์ดวง พร่างเวหา
เพียงวูบลม พัดดับ ไร้ฤทธา         มิประมาณ รู้ค่า เจียมตนเอย...” ฯ

๓.
   คตินิทาน เรื่องนี้ ท่านสอนว่า
จงรู้ค่า ตนนั้น ประมาณไหน
อย่าโอ่อ้าง ข่มท่าน และใครใคร
จงประมาณ ตนไว้ เนืองนิตย์เอยฯ

๔.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“จงรู้จักประมาณตัว”

สนอง เสาทอง
อินทามระ 10
21 เมษายน 2556