[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

นิทานอีสปคำกรอง
   ๑๒.
ห่านอยากเป็นหงส์

๑.
อันห่านดินต่ำหญ้า      วานวงศ์
เผยอหยิ่งเทียมเผ่าหงส์         มิ่งฟ้า
บ่เจียมเหล่าสกุณพงศ์      กำพืดห่าน
เหิมเห่อชูคอกล้า         เยี่ยงชั้นหงส์ไฉนฯ

๒.
   กาลครั้งหนึ่ง ห่านหงส์ ร่วมบึงใหญ่   เชื่อมคูคลอง ทอดไกล สู่แม่น้ำ   
ล้วนหากิน ฝูงตน ไม่ปนกัน            เพลินสุขสันต์ ประสา พงศ์สกุณ
   มาวันหนึ่ง กำดัด ห่านวัยใส      ขนขาวไร พราวสวย ผลิบานรุ่น
เจ้าภาคภูมิ ไซ้ขน แพรวละมุน         เทียววายวุ่น วนว่าย เลาะกว้างบึง
   ครั้นเถลไถล ว่ายไกล ย่านถิ่นหงส์      ให้งวยงง หงส์สง่า ดูน่าทึ่ง
เจ้าห่านเพิ่ง แรกพบ จ้องตะลึง          ชะโงกน้ำ รำพึง กับเงาตน
   ใต้เงาน้ำ ขนขาว ของเรานี้      ใช่หมองศรี ต่ำเชื้อ กว่าหงส์ขน
แต่นี้ไป ขอเปลี่ยน ในบัดดล         สกุณวงศ์หน หงส์ศักดิ์ อาภัสรา
   คิดดังนั้น ห่านน้อย กรีดกรายป้อ      คอชูเชิด ไม่ท้อ เคล็ดเมื่อยล้า
เหยาะเยื้องย่าง ลีลาศ หงส์ลีลา          ปั้นโสภา หงส์สง่า ลำบากครัน
   อนิจจา ห่านนั้น ยังเป็นห่าน      คืนวันผ่าน เมื่อยขบ วางท่าปั้น
ไม่มีใคร ว่าหงส์ ต่างยืนยัน            ห่านคือห่าน เชื้อพันธุ์ ต่ำหญ้าเอยฯ

๓.
คตินิทาน เรื่องนี้ ท่านสอนว่า
อันห่านดิน ต่ำค่า พงศานั้น
คิดเปลี่ยนตน เชื้อหงส์ ศักดิ์ผ่องพรรณ
แม้เพียรปั้น หงส์ท่า หาใช่เอยฯ

๔.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงตัวตนที่แท้จริงของตนได้”

สนอง เสาทอง
17 เมษายน 2556