เธอเหมือนหนามสะกิดความคิดถึง
ทุกครั้งจึงปวดปร่าพาอดสู
ยื่นรักให้แล้วลาเจ็บน่าดู
ยามรับรู้ช้ำชอกทุกซอกใจ
เราเคยก่อกำแพงแกร่งรายล้อม
โอบรักอ้อมอบฝันอันยิ่งใหญ่
สัญญามิแยกวิ่งทิ้งกันไป
ต่างอ้างในความรักเป็นหลักยืน
เธอทำลายกำแพงแห่งความรัก
ไหนว่าจักร่วมฝันพลันกลับฝืน
หน่ายหนีสุดชีวิตมิคิดคืน
มือนางยื่นยาพิษให้มิตรรัก
เต็มใจดื่มยินดีที่จัดให้
แม้มิได้มาตายตรงหน้าตัก
ทั้งเลือดและน้ำตาค่าอนรรฆ
จึงประจักษ์ใจชื่นทุกคืนวัน
มือนางเคยผ่อนคลายหายว้าเหว่
หลงเสน่ห์มือนางที่สร้างสรรค์
เมื่อมือนางห่างเหินเมินไปพลัน
ความสุขนั้นแหลกรื้อเพราะมือนาง
ดาว อาชาไนย
ทุกครั้งจึงปวดปร่าพาอดสู
ยื่นรักให้แล้วลาเจ็บน่าดู
ยามรับรู้ช้ำชอกทุกซอกใจ
เราเคยก่อกำแพงแกร่งรายล้อม
โอบรักอ้อมอบฝันอันยิ่งใหญ่
สัญญามิแยกวิ่งทิ้งกันไป
ต่างอ้างในความรักเป็นหลักยืน
เธอทำลายกำแพงแห่งความรัก
ไหนว่าจักร่วมฝันพลันกลับฝืน
หน่ายหนีสุดชีวิตมิคิดคืน
มือนางยื่นยาพิษให้มิตรรัก
เต็มใจดื่มยินดีที่จัดให้
แม้มิได้มาตายตรงหน้าตัก
ทั้งเลือดและน้ำตาค่าอนรรฆ
จึงประจักษ์ใจชื่นทุกคืนวัน
มือนางเคยผ่อนคลายหายว้าเหว่
หลงเสน่ห์มือนางที่สร้างสรรค์
เมื่อมือนางห่างเหินเมินไปพลัน
ความสุขนั้นแหลกรื้อเพราะมือนาง
ดาว อาชาไนย