วิหค ยามกกไข่ มันระไว ไม่ยอมห่าง
ปีกสอง ป้องอำพราง ไข่บอบบาง ต่างชีวัน
ลูกรัก ฟักเป็นตัว ยิ่งพันพัว เหนื่อยหัวปั่น
ป้อนเหยื่อ เอื้อแบ่งปัน ให้ลูกนั้น อิ่มทันใจ
ลูกโต ก็โผจาก ลืมรกราก หาฟากใหม่
ทิ้งพ่อ แม่ห้อไกล ความห่วงใย มิได้มี
คนเรา เหล่าหญิงชาย เห็นมากมาย คล้ายปักษี
ปล่อยปละ บุพการี มิไยดี หน้าที่ตน
บ้างยัง ชังเกรี้ยวกราด หินชาติ ขาดเหตุผล
จริต ผิดผู้คน เพราะกมล ขัดสนธรรม
ถึงครา ฟ้าลงโทษ กลับถือโกรธ โอดครวญคร่ำ
ไม่ตรอง มองเงื่อนงำ ว่าเวรกรรม ล้วนทำเอง
สุนทรวิทย์
ปีกสอง ป้องอำพราง ไข่บอบบาง ต่างชีวัน
ลูกรัก ฟักเป็นตัว ยิ่งพันพัว เหนื่อยหัวปั่น
ป้อนเหยื่อ เอื้อแบ่งปัน ให้ลูกนั้น อิ่มทันใจ
ลูกโต ก็โผจาก ลืมรกราก หาฟากใหม่
ทิ้งพ่อ แม่ห้อไกล ความห่วงใย มิได้มี
คนเรา เหล่าหญิงชาย เห็นมากมาย คล้ายปักษี
ปล่อยปละ บุพการี มิไยดี หน้าที่ตน
บ้างยัง ชังเกรี้ยวกราด หินชาติ ขาดเหตุผล
จริต ผิดผู้คน เพราะกมล ขัดสนธรรม
ถึงครา ฟ้าลงโทษ กลับถือโกรธ โอดครวญคร่ำ
ไม่ตรอง มองเงื่อนงำ ว่าเวรกรรม ล้วนทำเอง
สุนทรวิทย์
มากมาย ก่ายกองนัก
ไม่รู้จัก รักพ่อแม่
ชีวิต จิตปรวนแปร
ชอบหาแต่ ความสบาย
เข้ากรุง มุ่งแสงสี
เริงร่านี้ ไม่มีหน่าย
หลงเพลิน เกินหญิงชาย
รู้ตัวสาย กลายกล้ำกลืน
ปล่อยตัว หลงมัวเมา
สู่ทางเขลา เศร้าสุดฝืน
หมองหม่น ทุกวันคืน
ต้องมายืน เช็ดน้ำตา
ปล่อยตัว ให้ชายครอง
สุดท้ายต้อง ท้องดั่งว่า
หอบลูก กลับบ้านนา
พ่อแม่ล้า พาระกำ
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
