เพราะทุกสิ่ง ต่อสู้ เพื่ออยู่รอด
หวังจะปลอด ภัยได้ ไม่อยู่เฉย
Technology กว้างขวาง อย่างไม่เคย
มัวนั่งเฉย สูญพันธ์ ต้องบรรลัย
มวลส่ำสัตว์ ทั่วหล้า รักษาชีพ
ต่างเร่งรีบ เปลี่ยนผัน รอวันใหม่
ต้องต่อสู้ เพื่อดำรงค์ เผ่าพงศ์ไพร
มัวร่ำไร ตกเป็นเหยื่อ เหลือจะร้าว
บรรยากาศ โลกเวียน เปลี่ยนสับสน
เกิดอลวน ทั่วถิ่น แผ่นดินหนาว
เชื้อโรคแกร่ง บึกบึน ขึ้นทุกคราว
แสงอะคร้าว ของตะวัน พลันมืดมิด
เหล่ามนุษย์ สุดประมาท อนาถเหลือ
ก่นใบ้เบื้อ เห็นแก่ตน จนหลงผิด
ลืมหยุดมอง รอบตัว มัวแต่คิด
เฝ้ายึดติด แน่วแน่ แค่อัตตา......
อยากจะเป็น..เช่นผีเสื้อ เหลือสวยเอย...
แซม "ประภาคาร"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
