สามปีก่อนอรจีบแล้วถีบส่ง
แรกทำหลงตรงแทบแอบกระสัน
ส่วนเราก็อออือบื้อทั้งวัน
มือไม่จับกลับสั่นขยันตาม
เธอชี้นกนัยน์เราเล่าเห็นไม้
ซื่อรับไปไม่ปัดขัดคำถาม
เฝ้ารักจริงอิงแต่งแห่งนิยาม
รักลุกลามหวามหวิวเป็นริ้วทอง
สุภาพบุรุษ!ดุจชายที่หมายโล่
คือความโง่โบราณดวงมานผ่อง
ไม่ทันรู้ผู้หญิงที่อิงจอง
ใจเป็นสองมองหนุ่มที่รุมเธอ
สามปีก่อนอรจีบแล้วถีบทิ้ง
คนกลอกกลิ้งทิ้งแผลแก่คนเผลอ
สุภาพบุรุษสุดโต่งหลงปรนเปรอ
สุดท้ายเซ่อเธอเห็น..เราเช่นควาย..
ระนาดเอก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
