รู้ทั้งรู้ว่าฉันนั้นคนผิด
แต่ว่าจิตดื้อนักเกินหักได้
อยากจะบอกนักหนาว่า..เสียใจ
แต่ทำไมพึมพำ แค่ลำคอ
natcha
ปล่อยเรื่องเกิน เดินมา เพลานี้
พอจะมี เยื่อใย บ้างไหมหนอ
ที่ว่าเป็น เส้นรัก เคยถักทอ
ร่วมสานก่อ ไมตรี อันดีงาม
ไม่ควรปล่อย เนิ่นนาน ไร้การแก้
มันก็แค่ หันหน้า พูดจาถาม
ละทิฐิ มีอยู่ สักครู่ยาม
นำเอาความ จริงแท้ ออกแบกาง
ในโลกนี้ มีใคร ไม่ทำผิด
เรื่องแค่นิด มากมหันต์ นั่นอีกอย่าง
แยกกันเดิน เหินไป ไกลละทาง
รักจืดจาง ร้างเบื่อ ไม่เหลือกอ
เพราะรักจึง หึงหวง ลวงใจหนัก
เหมือนกับผลัก เขาไกล กระไรหนอ
เธอ-เขาเจ็บ เก็บช้ำ น้ำตาคลอ
มัวรีรอ พึมพำ ทำไมกัน
นัดกินข้าว ด้วยกัน สักวันเถิด
ยิ้มแล้วเปิด หัวใจ อย่าไหวหวั่น
เรื่องจริงจัง ทั้งหมด ปรากฎพลัน
ความสุขสันต์ หวานชื่น จะคืนมา
เชื่อนะ...ทำนะ...ง่ายนิดเดียว...
รพีกาญจน์ 59
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
