| หน้าแรก | ภาพตกแต่งเว็บ | ค้นหา | ติดต่อเรา | เข้าสู่ระบบ | สมัครสมาชิก |
|
1
เมื่อ: 1 ชั่วโมงที่แล้ว
|
||
| เริ่มโดย ไผ่เดียวดาย - กระทู้ล่าสุด โดย masapaer | ||
|
อาจเพราะเรามิใช่ในรักเขา
จึงเป็นได้เพียงเงาเขาไม่ปลื้ม แม้เศษรักควักไปไร้คนยืม รักดูดดื่มมิใช่ในเรื่องเรา จึงยอมรับชะตาว่าด้วยรัก เป็นเรื่องหนักหัวใจให้สุดเหงา อกหักก็รับไว้ใจเเทาเทา แบกความเศร้าเพราะรักจึงหนักทรวง มะสะแป  |
||
|
2
เมื่อ: 23 ตุลาคม 2024, 02:24:PM
|
||
| เริ่มโดย อาทิทาส - กระทู้ล่าสุด โดย อาทิทาส | ||
|
ขอบคุณครับคุณ masapaer
ตามอ่านผลงานท่านแล้ว ข้าไม่น้อยนะครับ ข้าใหญ่เชียวครับ   |
||
|
3
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 09:20:PM
|
||
| เริ่มโดย อาทิทาส - กระทู้ล่าสุด โดย masapaer | ||
 ข้าน้อยไร้สามารถ รอคนเก่ง ๆ มาหน่อยค่า  |
||
|
4
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 09:05:PM
|
||
| เริ่มโดย แป้งน้ำ - กระทู้ล่าสุด โดย masapaer | ||
|
เหงาก็มาต่อกลอนตอนว่างว่าง
กลับมาเริ่มปูทางถากถางใหม่ ยังมีคนคนหนึ่งซึ่งห่วงใย คิดถึงไหมมะสะแปแค่กลับมา คิดถึงป๋าเป็นห่วงทุกช่วงเหตุ บ้านเมืองมีอาเพศเหตุผวา อยากถามข่าวสบายไหมในทุกครา แต่ห่างตาว่าไปก็ไกลกัน แม้นไม่ว่างสักวันละหนึ่งบท พึงจรดฝากใจไม่เปลี่ยนผัน เพียงเห็นความเคลื่อนไหวในทุกวัน รู้ว่าใครใครนั้นสบายดี ฝากไปแล้วบทกลอนร่อนอากาศ ด้วยหมายมาดว่าส่งตรงถึงที่ อยากให้รู้คิดถึงยังพึงมี ณ ที่นี้ที่เก่าเราต่อกลอน มะสะแป  |
||
|
5
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 07:04:PM
|
||
| เริ่มโดย อาทิทาส - กระทู้ล่าสุด โดย อาทิทาส | ||
|
บทละครเรื่องเอสเธอร์นี้ ยังหาสมบูรณ์ไม่ และยังไม่ได้จับเพลงหน้าพาทย์ประกอบครับ ท่านใดสามารถแนะนำ ยินดีรับฟังคำของท่านครับ ขอบคุณครับ
๏มาจะกล่าวบทไป ถึงราชธานีไอศวรรย์ มีนามตามอัตถ์ว่าซูซรร โจษจันบันลือชื่อบุรี ครอบครองผองเมืองใหญ่น้อย ร้อยยี่สิบเจ็ดกรุงศรี อะหัศวะโรศธิบดี ผ่านราชธานีพรรณราย กว้างใหญ่ไพศาลประมาณยาก ยิ่งมากกว่าเมืองทั้งหลาย จนปัญญาจะหาขวาซ้าย ที่ปลายกรุงเกษตรเขตแดน ฯ ๏เมื่อนั้น กรุงกษัตริย์ทรงทรัพย์นับแสน เห็นว่าศัตรูกลัวแกลน ทุกแคว้นมาถวายบรรณาการ มีใจโสมนัสอัตรา ได้ครองนคราไพศาล เห็นควรที่จักมีงาน สำเริงสำราญพิมานชัย ซึ่งได้ยศศักดิ์หนักหนา เสวกาทั่วทั้งเมืองใหญ่ ควรสำเริงสำราญบานใจ ในมณเฑียรรัตน์รจนา ฯ จึงให้เรียกราชเสนี เสนามนตรีทุกหน้า เบี้ยหวัดสมบัตินานา แต่ก่อนมาชุบชูตามบูราณ กาเลเวลานี้สาผล ประชาชนชายหญิงสุขศานติ์ จะเลี้ยงอำมาตย์ข้าราชการ ในพระพลาญปราสาทปรางปรา ฯ ๏บัดนั้น ทั่วพระโรงเคียมคัลหรรษา ฟังสาสนเจ้าจอมพารา วันทาท้าวแล้วจรจรัล ฯ ๏วังเอยวังเวียง งามเยี่ยงอย่างช่างรังสรร ผาเผือกเลือกแล้วทุกอัน ตั้งบรรณปราสาทโสภา เศลาอ่อนอันพรรณตระการ เป็นกำราลแทนผืนพัตถา ลายเลื่อมล่อแสงแยงตา นักบาเรียนรู้ประดิษฐ์ไว้ พิสูตรส่านก่านกั้นพรรณพิพิธ หิรัญบาศตรึงติดเสาไศล ที่โถงโรงรีราไชย ไว้โต๊ะม้ามาศสะอาดตา ฯ หรือ ลายม่านนั้นเป็นลายอะไร จะผูกความตามจิตคิดว่าดี ๏ปักเป็นโอลิมโปเขาหลวง กลางดวงดารการาศี รูปกษัตริย์เทพาเทพี ตามที่ลดหลั่นเป็นชั้นเชิง ปักเป็นไฮยะซินแกนิมีด ตามรีตเฮเลนเล่นเถลิง เทพบรรทมเทพบันเทิง สำเริงเล่นเลี้ยวเกี้ยวพา อะพอโลทรงรถปรากฏกาย เฉิดฉายมาในเวหา กับด้วยภคินีลูนาร์ โคจรเป็นทิวาราตรี ปักเป็นเฮอร์คิวลิสฤทธิ์ไกร ได้เป็นเทพดาในราศี เดิมเป็นนรชาติทั้งอินทรีย์ ภายหลังได้มีบำเหน็จนัก ปักเป็นรูปบาปารีศ อะโฟรดีตกัลยามาดัก สบเหมาะก็เข้าถามทัก ว่ารักนางใดในสามรา ปักเป็นรูปบานาร์ซิสซัส สุนทรสันทัดนักหนา นางพรายไพรพบสบตา ก่อเกิดตัณหาราคี ปักเป็นอุราโนไกอา รูปซุสเฮรามเหสี ปักรูปไททันบรรดามี ปักอาระเตมีพรานไพร รำพันความตามใจใช่ตามอัตถ์ จึงกระจัดกระจายไปได้ จะกล่าวความตามอัตถ์ชัดใจ จะได้ตรงตามความตำรา ฯ ๏ ปางนั้น สมเด็จนางมิ่งมเหสี ทรงนามตามอัตถ์ว่าวัศธี ไม่มีอัชฌาอาลัย แก่พระวรราชโองการ สามีภูบาลเป็นใหญ่ แข็งขืนฝืนน้ำพระหทัย นิ่งไว้ไม่ฟังคำบัญชา ฯ ๏ฝ่ายข้างขันทีนักเทศ ระวังเขตข้างในมิได้ว่า ตามแต่นารีราชา ออกมาถึงพระโรงรูจี ฯ ๏เมื่อนั้น สมเด็จกรุงกษัตริย์รัศมี คำนึงนึกนารถนารี นักเทศขันทีออกมาพลัน ไม่เห็นนางนารถนารี ผู้มีศุภลักษณ์เฉิดฉัน แต่ชาวชายฝ่ายในเกี่ยงกัน ท้าวเห็นสำคัญก็แจ้งใจ กริ้วโกรธแก่พระมเหสี ดุษณีนิ่งนั่งหม่นไหม้ ดูเสนีมนตรีระอาใจ ใครจักอายเก้อเสมอกู จึงตริตามระบิระเบียบบรรพ์ กระทู้บรรเทาทุกข์ที่อดสู เรียกสิบมนตรีเกรียวกรู มาสู่พระที่นั่งบัลลังก์รัตน์ ฯ ๏มาถึง ท้าวจึงแจ้งความตามอัตถ์ จะมีฎีกาใดชมัดชัด บำบัดความอายอาตมา ฯ ๏บัดนั้น ทศมนตรีที่ปรึกษา ฟังความตามกษัตริย์ตรัสตรา จินตนาในข้อคดีมี แล้วบันทูลตามบูรพ์บุราณสอน ว่าดูกรกรุงกษัตริย์รัศมี สมควรห้ามปรามนารี อันนางวัศธีเป็นอาทิ ควรตั้งพระกฤษฎีกา มีโทษอาญานีติ กัญญาทั่วทั้งธานีนิ จะได้ไม่เริ่มริเรื่องรำคาญ ผิหยุดดุษณีฉะนี้นั้น นารีทุกอันจะห้าวหาญ เพราะเห็นแลลือทุราจาร มเหสีภูบาลเป็นการดี จะด่าแช่งแข็งขืนฝืนผัว ถือตัวว่ามีฤทธิ์สิทธิศรี จะเดือดร้อนระคายฝ่ายสามี ทั่วทั้งบูรีซูซรร ฯ ๏เมื่อนั้น กรุงกษัตริย์ผู้ผ่านไอศวรรย์ ฟังทำนูลมนตรีตริอรรถ์ เห็นตามความนั้นทุกประการ ตั้งกฤษฎีกาออกประกาศ ทุกภาษในไผทไพศาล ให้หน่อนารีมีสันดาน สุนทรอ่อนหวานเชื่อฟัง แก่ผัวผู้มีคุณมาก ร่วมยากร่วมทุกข์ร่วมสุขัง ผัวมีอำนาจกำลัง ยังคุณโทษแก่ภรรยา ฯ ในสาสน บอกบทอ้างการมิจฉา อันสมเด็จศรีชายา มิได้มีอัชฌาอาลัย ให้ถอดจากที่ศรีกษัตริย์ อายัดพัตถุพัตถาให้ ให้เสียพนักงานตนไป จำไว้ในตรุใต้ดิน ฯ ไพร่ฟ้าข้าไทพลเมือง รู้เรื่องกรุงกษัตริย์หมดสิ้น ข่าวเข็ญกัญญานารินทร์ เสียศิลปฏิบัติภัสดา ฝ่ายฝูงภรรยานารี จงรักภักดีเป็นนักหนา ยำเยงเกรงผัวเป็นอัตรา ตามบทบัญชาภูบาล ฯ |
||
|
6
บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ / กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา / Re: กุสติณราช ประพันธ์โดย สืบ ธรรมไทย
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 04:06:PM
|
||
| เริ่มโดย kapheetam - กระทู้ล่าสุด โดย kapheetam | ||
|
เหตุไฉน ไยลอบมา ท่าน้ำเล่า
ไร้คนเฝ้า ข้างเคียง เสี่ยงเพียงไหน หากภูวนาถ ทราบข่าว บ่าวหลังลาย ปากซักไซ้ มือไพล่จับ หัตถ์เทวี บัดนั้น..ข้าธิดา หน้าซีด รีบถอยผละ เปล่งคุณพระ ผงะกาย คล้ายเห็นผี ให้ตระหนก ตกใจมอง จ้องเทวี เจ็ดนารี ทันทีเห็น เผ่นคนละทาง โลดเตลิด เปิดเปิง กระเจิงวิ่ง เนื้อความจริง สิ่งใด ไม่ใคร่ถาม โกยหน้าตั้ง ไปตั้งหลัก ตามหลักการ อย่าผลีผลาม หาญกล้า รอท่าที จนกระทั่ง กำนัลใหญ่ เริ่มคลายหวาด เห็นประหลาด หากพิจารณา มารศรี ไยกนิษฐ์ ดูผิดแผก แปลกท่าที จึงทาสี พี่สาว ก้าวกลับคืน ถึงกลั้นใจ ไม่พรั่น มือพลันจับ องค์นงลักษณ์ พักตร์นิ่งด้าน ไม่ต้านขืน นางข้ามอง ร้องเฮ่อ เก้อเขินยืน เปลี่ยนหน้ารื่น คืนคลาย หายตกใจ ฝ่ายเจ็ดนาง หนีห่างกลัว ใจรัวจ้อง ให้ขับข้อง แอบย่องดู ทนอยู่ไม่ไหว พากันเดิน เข้ามา สีหน้าอาย แสร้งเฉไฉ ใจกระดาก เอ่ยปากพลัน ที่น้องทิ้ง วิ่งปร๋อ ไม่รอพี่ ใช่ไม่มี ไมตรี ลี้หลบหัน หรือหวาดกลัว เอาตัวรอด ลอบหนีกัน แท้จริงนั้น หวังรายล้อม คุ้มครองภัย แล้วตัดบท กลบเกลื่อน เอื้อนถามว่า ไยพี่ยา ผวาตระหนก อกใจหาย ไฉนจึง ตะลึงหวาด ขยาดใด โปรดจงไข ให้ฟัง กันสักครา พี่ใหญ่ฟัง คำน้อง อ้อมค้อมเอ่ย กระไรเลย ภิเปรยไป ให้ขายหน้า เห็นรูปปั้น สำคัญเป็น พระธิดา เขลานักหนา ตาสองข้าง นี่ช่างกระไร หากจ้องนาง งามนี้ ให้ดีนั้น เรืองผิวพรรณ วรรณกระจ่าง สว่างใส แต่กระด้าง ดูกร้านแข็ง แกร่งเกินไป ไม่ละไม ละมุน ไม่นุ่มคลำ เปรียบเทวี ศรีสะอาง สะคราญโฉม ยังห่างองค์ นงราม งามเฉิดฉัน ทั่วสรรพางค์ อร่ามวาว ราวพระจันทร์ ดุจสวรรค์ บันดาล สรรค์สร้างมา พอสิ้นคำ กำนัลเผย เฉลยไข พุ่มไม้ไกว ไหวสั่น ชวนหวั่นผวา เสียงสวบสาบ บาทสาว ก้าวเข้ามา แปดนางข้า หน้าซีดพลัน กอดกันกลม |
||
|
7
บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ / กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา / Re: กุสติณราช ประพันธ์โดย สืบ ธรรมไทย
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 04:05:PM
|
||
| เริ่มโดย kapheetam - กระทู้ล่าสุด โดย kapheetam | ||
|
ให้ไปตาม ควานหา เสนาใหญ่
รีบเร็วไว ขืนช้าได้ หวายลงหลัง บอกเทวี มีเรื่องมอบ ให้ลอบทำ รับคำสั่ง เร่งพลัน จรัลมา เหล่าบังอร นอนงีบ รีบผลุนผลัน พัลวัล ฟังดำรัส ตรัสเรียกหา ตื่นรีบลุก ฉุกละหุก ปลุกเพื่อนยา เร่งกันหา เสนาไป ในทันที จนประสบ พบอำมาตย์ เอ่ยปากเล่า บอกรีบเข้า เฝ้าพักตร์ มเหสี มีบัญชา ตรัสเรียกหา มหามนตรี อย่ารอรี จรลี ในบัดดล ถึงตำหนัก อัครชายา บัญชาตรัส ให้รีบจัด ขบวนพลัน อันเหมาะสม นำรูปหลอม ล้อมม่านมิด ปิดผู้คน ท่องถนน ชุมชนแหล่ง ทุกแห่งไป ถึงเมืองใด ให้ยกนง องค์รูปหล่อ ขึ้นตั้งวอ รอสิ้นวัน กันสงสัย พลบวางนาง ทางลงท่า ชลาลัย แล้วหลบใน ไม้พุ่ม ซุ่มเฝ้าฟัง หากใครเอ่ย ภิเปรยเปรียบ เทียบรูปหล่อ ไม่ลออ พอเทียมนาง งามเฉิดฉัน แห่งแว่นแคว้น แดนใด ให้ท่านพลัน ออกซุ่มถาม ความผู้นั้น ในทันใด ถึงหลักแหล่ง แห่งหน ตำบลอยู่ นางโฉมตรู ผู้พักตร์เพริศ งามเฉิดฉาย เป็นลูกเต้า เผ่าประยูร ตระกูลใด องค์จอมไท้ ใคร่เชิญไป เข้าในวัง เป็นสะใภ้ ราชา โอกกากราช ให้ทายาท สืบชาติไท ไอศวรรย์ พร้อมแจ้งหมาย กำหนดงาน ประมาณวัน จักยกขัน หมากมาขอ ลออนาง ตรัสจบคำ เจ้านางพลัน เห็นอำมาตย์ หน้าประหลาด ปากอ้า ตาเบิกค้าง ด้วยสับสน งุนงงหนัก ดำรัสความ หันรีขวาง พลางสะดุด ผุดผ่องอนงค์ จึงตระหนก หกคะมำ ถลันกราบ โฉมพิลาส ผุดผาดเด่น เช่นนางหงส์ รูปหล่อนาง ตั้งเยื้องห่าง ตั่งบรรทม ท้าวสนม พระองค์ใด ไม่คุ้นเคย องค์ชายา ทอดตาขัน ท่านอำมาต์ ลนลานกราบ มาศถี ที่นิ่งเฉย เห็นรูปหล่อ ลออนัก ทึกทักเลย จึงทรงเผย เฉลยไป ในทันใด หลังรับทราบ อมาตฟัง ยังขัดข้อง แท้รูปทอง หลอมขึ้นมา พาสงสัย จึงคลานเข่า เข้าไปจับ หัตถ์ทรามวัย พอรู้ให้ ตกใจ ไหวผละพลัน เอ่ยสำเนียง เสียงสั่น อัศจรรย์ยิ่ง ช่างเหมือนจริง สิ้นสรรพางค์ นางสวรรค์ นารีใด ไหนจักเปรียบ จักเทียบทัน คงหนีหัน ไม่จังหน้า ลาหลบไป ช่างล้ำเลิศ ประเสริฐล้น องค์รัชทายาท แสนเก่งกาจ มากเหลือ น่าเลื่อมใส เหล่าพสก หมดแคว้น แดนไผท ต่างเทิดให้ เป็นมิ่งใน ดวงใจประชา แล้วหันมา ทูลชายา อย่าพรั่นจิต เกล้าอุทิศ ชีวิตตน ท่องค้นหา แม้ไม่พบ ประสบนาง ตามบัญชา จักไม่หวนพารา กุสาวดี จบคำมั่น ท่านเสนา ทูลลากลับ เร่งรีบจัด สัมภาระคน ออกค้นถี ทรัพย์เสบียง เตรียมไว้เหลือ เผื่อนานปี เสร็จสรรพดี จรลี ราตรีกาล ถึงชุมชน นิคมคาม คาราวานพัก โพล้เพล้จัด ประดับอนงค์ คนแบกหาม นั่งแคร่ทอง มองผาดไป วิไลงาม วางแคร่ข้าง ทางลงท่า ชลาลัย แล้วหลบพุ่ม ไม้บัง ฟังคำอ้าง คำวิจารณ์ นางรูปหล่อ ลออใส หากยินว่า งามน้อยกว่า นารีใด สูงเพียงไหน ต่ำเพียงใด ไม่เลือกวรรณ ก็จักพลัน ถลันออก สอบปากถาม นามหญิงงาม ตระการเนตร ปานเสกสรร ถิ่นพำนัก สำนักใด อยู่ไหนกัน ประยูรวรรณ พันธุ์พงศ์ วงศ์วานใด แต่จนแล้ว จนเล่า เพียงเฝ้าซุ่ม ไม่เคยพุ่ง ออกมา พาสงสัย ฤาพิภพ หมดนาง งามอำไพ ถึงจึงได้ ไม่กรายใกล้ ให้แปลกจริง ท่องธราดล เที่ยวค้นอร ค่อนผืนหล้า ผ่านนครา พาราหลาก มากแม่หญิง ไม่ปะนาง งามหยาดฟ้า มาสู่ดิน ไม่สูญสิ้น ความหวัง ฟันฝ่าไป จนมาถึง นครงาม นามสาคละ เจ้ามัททะ กษัตรา ประชาเลื่อมใส ไม่เหี้ยมหาญ ชำนาญทัพ สักเท่าใด แต่มีใจ รักชาติ มากคุณธรรม ภูบดี มีธิดา สง่าแสน เฉิดแฉล่ม แจ่มงาม ปานเสกสรร ถึงแปดนาง สะคราญโฉม เด่นโนมพรรณ เลื่องลือลั่น สนั่นไกล ไปทั่วแดน ยิ่งเทวี ศรีสุดา ธิดาใหญ่ งามไฉไล กว่าหญิงใด ไท้หวงแหน ผิวผุดผ่อง ส่องประกาย เลื่อมพรายแกม วาววับแสง ยามค่ำ ช่างอัศจรรย์ เหลืองอร่าม วามนวล ชวนให้พิศ ห้องมืดมิด ยังสว่าง กระจ่างสีสัน เมื่อนางอยู่ ภายใน สดใสพลัน ดุจสวรรค์ บันดาล งามเหนือใคร ประภาวดี ศรีนงราม นามไพเราะ ตั้งได้เหมาะ เสนาะฟัง คำความหมาย หญิงผิวงาม ตระการเด่น เปล่งประกาย พักตร์เฉิดฉาย ชายใดจ้อง ดั่งต้องมนต์ องค์เทวี มีทาสี สตรีค่อม เป็นต้นห้อง คล่องวาจา พาเคลิ้มหลง ชื่อขุชชา ข้ารับใช้ ใกล้พระองค์ อีกอนงค์ แปดนาง ข้างกายา ทุกสายัณห์ ตะวันหลบ หมดแสงสี แปดนารี มีภาระ ต้องจัดหา น้ำอาบสรง องค์เทวี ศรีสุดา ได้เวลา พากันจร คอนครุไป ผ่านเวรยาม ทวารวัง พลันเริงร่า ต่างพูดจา พาที สีหน้าใส บ้างเอ่ยหลอก หยอกเย้า กระเซ้าไป บ้างสนใจ ใคร่รู้ ดูผู้คน จนใกล้ท่า ชลาลัย ไม่ไกลห่าง มีนงคราญ งามนวล ชวนลุ่มหลง นั่งตะคุ่ม ข้างพุ่มไม้ คล้ายอนงค์ ริมถนน บนแคร่ทอง มองแปลกใจ นางรับใช้ ผู้ใคร่รู้ หันดูเห็น ให้ตื่นเต้น เพ่งจ้อง ต้องสงสัย ฤาพระธิดา ลอบมา ชลาลัย ช่างกระไร ไหนทรงตอบ บอกสรงวัง จึงหันขวับ กลับมา พี่ยาใหญ่ กล่าวถ้อยไป ดูซิใคร ไยหุนหัน แอบหนีออก นอกเวียง เพียงลำพัง ซ้ำยังนั่ง ประชันกล้า ท้าตาชน ขณะกล่าว เล่าความ มือพลางชี้ ยังเทวี ที่ริมทาง ข้างถนน เหล่ากำนัล หันไปมอง ตาพองยล เห็นระหง นงลักษณ์ คลับคล้ายคลับคลา สำคัญว่า ประภาวดี นารีรัตน์ ไยดื้อนัก แอบปะคน ซนนักหนา ซ้ำเผยพักตร์ ประจักษ์กัน ทั้งพารา ไม่ไว้หน้า พระบิดา กล้าเกินองค์ จึงเหล่านาง กำนัล พลันเยื้องย่าง ตรงหานาง งามตา พาใหลหลง พอเข้าใกล้ พี่ยาใหญ่ เอ่ยทักองค์ ไหนบอกสรง ในห้องหับ กลับเปลี่ยนใจ |
||
|
8
บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ / กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา / Re: กุสติณราช ประพันธ์โดย สืบ ธรรมไทย
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 04:00:PM
|
||
| เริ่มโดย kapheetam - กระทู้ล่าสุด โดย kapheetam | ||
|
พอคล้อยหลัง ช่างทอง องค์จอมสัตว์
ทรงปลีกผละ ตำหนักพลัน เร่งสรรหา วัสดุ อุปกรณ์ หลอมทองมา หล่ออัมพา พะงางาม อร่ามยล คิ้วขนง วงพักตร์ ประทับจิต ดั่งเนรมิต พิศตระการ งามสวยสม ราวอัปสร จรฟ้า ให้หล้ายล ทั่วสกล อนงค์ใด ไม่แม้นเทียม ร่างลออ อรชร กรอ้อนแอ้น เฉิดแฉล้ม ผุดผาด บาทจดเศียร ดั่งสตรี มีวิญญาณ ยามมองเมียง หากเปล่งเสียง สำเนียงได้ ไม่แปลกใจ หลังสำเร็จ เสร็จงาน การหลอมหล่อ นวลลออ รูปนาง งามสดใส กุสราช ราชโอรส ให้สบใจ นำผ้าผ่อน ท่อนสไบ ใส่อนงค์ แล้วยกรูปหล่อนาง วางรถเข็น ตั้งงามเด่น เห็นสง่า น่าใหลหลง พานวลน้อง ไปซ่อนยัง ห้องบรรทม รอดูผล ช่างทอง หลอมออกมา หนึ่งเดือนผัน ช่างทอง จึงหลอมเสร็จ หลังขัดเก็บ เช็ดรอย ค่อยมาหา ยกรูปปั้น ขึ้นตั้งเด่น เข็นรถมา ฉีกยิ้มร่า หน้าบาน ปานจานเชิง ไส้รถไป ไม่วายมอง ลำพองจิต ครุ่นดำริ พิศนาง พานฮึกเหิม ฝีมือเรา ใครเล่ากล้า ท้าเผชิญ คงเคอะเขิน เมินหน้า ไม่กล้ายล ถึงตำหนัก ไม่พักหอบ บอกทหาร รีบรายงาน รูปหล่อนาง ตามประสงค์ ได้แล้วเสร็จ สำเร็จงาม ตามจำนง ขอเสด็จ ในกรม ทรงพิจารณา นายทวาร ฟังความ รายงานเฝ้า กราบทูลเกล้า เล่าถวาย ในเนื้อหา บอกช่างทอง หลอมนวลนาง กาญจนา ได้แล้วเสร็จ ขอเสด็จมา ทอดตาชม เมื่อนั้น มหาสัตว์ สดับความ คำรายงาน ตามยามไป ใจสุขสม พ้นทวาร เห็นนางทอง หลอมชอบกล ไม่งามสม อารมณ์ฝัน พลันขัดใจ คิ้วไม่สม วงพักตร์ ดูลักลั่น ซ้ำไรฟัน ยังเขยิบ ไม่เฉิดฉาย กรไม่ช้อย ถันย้อยยาน หูกางไป ดูอย่างไร ไม่ฝังจิต ติดตราตรึง จึงหันพักตร์ ตรัสพลัน ยังช่างโอ่ อวดคุยโต โวสามารถ ปราศใครถึง เท่าออเจ้า ตลอดด้าว ดาวดึงส์ จงลุกขึ้น อย่าตึงตัง ฟังคำเรา ขอท่านจง ตรงใน ที่ไสยาสน์ บรรทมอาสน์ ขนาบคู่ อยู่ข้างเสา ประทับตั้ง นั่งลออ รูปหล่อเรา เข็นแม่เจ้า เยาวพา มาบัดดล ช่างทองฟัง ถลันไว เข้าในห้อง เห็นนางทอง ยองใย ให้ฉงน งามอะคร้าว ราวกับเสก ด้วยเวทมนต์ ให้สับสน ลนลาน คลานออกมา หน้าตาซีด รีบบังคม ทรงงดผิด โปรดอย่าติ เกล้าพิศพักตร์ พระสุนิสา เนื่องไม่ทราบ พิลาสท้าว เยาวพา อยู่ห้องใน ที่ไสยา พากล้ำกราย มหาสัตว์ สดับความ พลางแย้มโอษฐ์ ไม่เคืองโกรธ โทษช่าง นั่งเหงื่อไหล บอกสตรี ที่ท่านพบ พานตกใจ คือรูปหล่อ อรไท หาใช่คน เราทดลอง หลอมหล่อ ไม่พออวด หรือประกวด เทียบชั้น ยังมิสม ขอท่านนำ นางมา ทอดตาชม ว่างามสม อนงค์ท่าน นั้นอย่างไร ช่างโอ่ฟัง ให้เก้กัง ยืนนั่งลุก เหงื่อซึมผุด สุดลำบาก ยากไฉน เข้าห้องนาง ตามลำพัง พลาดพลั้งไป คงเหลือไหล่ แต่ไร้หัว ใจรัวพลัน จึงไห้หวน ครวญคร่ำ ร่ำพิลาป น้ำตาอาบ ก้มกราบลง ทรงผ่อนผัน เกล้ากลัวพลั้ง นั่งคุก อุกฉกรรจ์ ด้วยต้องนาง งามพลัน ชีพบรรลัย องค์ดนัย ในภูบาล รำคาญพร่ำ จึงสั่งพลัน เร่งรีบนำ นางโฉมฉาย สุวรรณน้อง รูปหลอมถี ที่ห้องใน มาเร็วไว ขืนร่ำไร ได้ตายจริง ช่างได้ยิน สิ้นโศกา ตาเหลือกแจ้น พุ่งตัวแล่น ยังแท่นทรง องค์โฉมฉิน ถึงนางทอง มองพธู ดูเหมือนจริง ตัดเกรงกริ่ง สิ้นพลัน มือคลำนาง พอสัมผัส จับกุม สะดุ้งโหยง กรโผอน นงนาฏ ไม่วาบหวาม ผิวเย็นแกร่ง แข็งดั่งหิน สิ้นวิญญาณ หมดกลัวลาน เบิกบานใจ ไสรถมา ถึงเบื้องพักตร์ จัดเรียง เคียงรถเข็น หนึ่งสวยเด่น เห็นอร่าม งามนักหนา หนึ่งหมองศรี ดูไม่มี ชีวิตชีวา สิ้นกังขา มหาสัตว์ จึงตรัสไป เมื่อนั้น กุสติณราช มากความคิด ทรงตรองตริ ดำริการ นางโฉมฉาย ใช้ต่อรอง มารดร ยอมถอดใจ เลิกเร่งรัด บังคับใจ ให้แต่งงาน จึงสั่งพลัน ยังทหาร นำคานแคร่ ยกนางแห่ ผ้าแพรกั้น กันคนถาม ส่งตำหนัก พระชนนี มีข้อความ ฝากทหาร ประทานแด่ พระแม่เมือง หากธาษตรี มีนาง งดงามเท่า รูปหล่อเจ้า อรไท หรือคล้ายเหมือน เราจักยอม อ่อนน้อม พร้อมครองเรือน ผิบ่เหมือน เดือนปีลับ ไม่กลับใจ เมื่อนั้น…พระมาตุรงค์ ชนนี เทวีเจ้า ฟังความเล่า เนตรวาวคม ชมโฉมฉาย จิตประหวั่น พรั่นคร้าม สะท้านใจ โอ้กระไร ไยรูปปั้น ช่างเหมือนคน พักตร์งามตรึง ซึ้งอุรา พาจับจิต ดั่งนฤมิต ฤทธิ์เทวัญ บันดาลสม ปทุมสอง งอนสล้าง ฐานกว้างกลม บั้นพระองค์ พระชงฆ์เพรียว เรียวบาดใจ สะโอดสะอง ระหงเห็น เด่นสง่า ใครพบพา อุราสั่น ต่างหวั่นไหว สรรพางค์ สะอางหมด งามจดใจ นารีไหน ใครจักเปรียบ จักทียบทัน หรือลูกรัก ฟูมฟักเลี้ยง เพียรปกป้อง ไม่คิดข้อง ติดกาม ความสุขสันต์ ไม่คิดมี ทายาท สืบชาติพันธุ์ ไม่มุ่งหวัง บัลลังก์ราชย์ ยากเข้าใจ จึงสรรค์สร้าง นางนิมิต ประดิษฐ์ขึ้น ช่างสวยซึ้ง ตรึงตา กว่าหญิงไหน หวังให้แม่ แพ้จน หนทางไป คิดตัดใจ ไม่ขุ่นหมอง ยอมเลิกรา ไม่มีวัน นั้นดอก บอกลูกได้ แม่ไม่พ่าย หน่ายท้อ พ่อดอกหนา จักต้องมี สตรีเลิศ ลักขณา งามสวยกว่า นารีเจ้า จงเฝ้ารอ หลังสดับ ดำรัสความ พานแม่เจ้า ย่างวนก้าว เร่าร้อนใจ ในห้องหอ เดินพลางคิด พิศรูปปั้น ช่างลออ หญิงใดหนอ จักพอเปรียบ งามเทียบทัน เดินหมุนเปลี่ยน เวียนกลับ หนักจิตแท้ ล่วงบ่ายแก่ แก้ไม่ตก ใคร่หมดหวัง จนย่ำพลบ อาทิตย์ตก อกระกำ จึงทรุดนั่ง ตั่งบรรทม พักข่มตา คราบัดนั้น ยังมิทัน หลังทาบฟูก เจ้านางผุด ฉุกใจ ไขปัญหา ให้ดีใจ อ่อนไท้ผึง ถึงทวารา ตรัสเรียกข้า บริบาล นางกำนัล |
||
|
9
บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ / กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา / Re: กุสติณราช ประพันธ์โดย สืบ ธรรมไทย
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 03:59:PM
|
||
| เริ่มโดย kapheetam - กระทู้ล่าสุด โดย kapheetam | ||
|
เสร็จจากนาง กำนัล สั่งอำมาตย์
ให้ประกาศ ราชโองการ ตามถนน ทุกแยกแพร่ง ทุกหนแห่ง แหล่งชุมชน ขอปวงชน จงคลายทุกข์ เป็นสุขกัน บัดนี้องค์ เทวี มีทายาท ไว้สืบชาติ เผ่าไท มไหศวรรย์ สมมุ่งมาด ราษฎร์บพิตร ที่คิดกัน จงสุขสันต์ บันเทิง เริงสราญ เร่งรีบจัด ประดับแต่ง แหล่งที่อยู่ ให้น่าดู หดหู่คลาย ในทุกสถาน ร่วมเฉลิม ฉลองสุข สนุกสำราญ ต่อเนื่องกาล เจ็ดวันมี จากนี้ไป เหล่าทวยราษฎร์ ทราบความ ตามประกาศ สุขเอิบอาบ ซาบซ่าน ทุกข์จางหาย เปล่งไชโย โห่ร้อง ดังก้องไกล ต่างเบิกบาน สำราญใจ ในบัดดล องค์จอมไท้ ฤทัยโปร่ง โล่งเป็นสุข ไม่ต้องผุด ลุกนั่ง ช่างสุขสม หลับสนิท จิตผ่องใส ไร้กังวล ยามบรรทม กรนลั่น สนั่นไป คืนวันผ่าน กาลเลื่อน ไม่เคลื่อนกลับ เกิดแล้วดับ สลับวน ไม่สงสัย เมื่อมีสุข ต้องมีทุกข์ คลุกเคล้าไป หมุนอยู่ใน ใจมนุษย์ ปุถุชน จวบวันครบ ทศมาส ทายาทคลอด เสียงลั่นลอด ห้องดัง ฟังฉงน เปี่ยมกำลัง พลังกล้า น่าพิกล เด็กมากล้น พ้นจักเปรียบ จักเทียบทัน กุสราช ราชกุมาร นามเสนาะ ฟังไพเราะ เพราะชื่อ สื่อสุขสันต์ แต่ขนง วงพักตร์ ไม่รับกัน ใบหน้านั้น จึงไม่งาม ดั่งนามองค์ หลังเชษฐา พระพี่ยา ท่ายืนได้ องค์อ่อนไท้ ได้คลอดบุตร สุดงามสม ดั่งเทวัญ ชั้นฟ้า มาอีกองค์ ตามประสงค์ องค์เทวะ มัฆวา กุมารรอง น้องขวัญ ชยัมบดี เปี่ยมราศี มีโอภาส ยากจักหา ชายใดเปรียบ เทียบได้ ในพารา แต่ปัญญา นั้นกลับสั้น ช่างกระไร สองพี่น้อง ปรองดองรัก สมัครสมาน ดูงดงาม ยามยล ไม่สงสัย พี่รักน้อง น้องรักพี่ มีตอบไป องค์จอมไท้ ให้วางใจ ไม่กังวล จวบองค์ใหญ่ เจริญวัย ได้สิบหก ผ่านพิภพ ตกลงใจ ใคร่ประสงค์ ให้ปกครอง ผองหล้า ธราดล หวังจักทรง ปลงภาระ พักสบาย จึงรับสั่ง ยังทหาร ยืนยามเฝ้า แจ้งแม่เจ้า ท้าวอนงค์ องค์โฉมฉาย ให้มาร่วม ปรึกษา หารือไว เห็นอย่างไร ในความคิด ดำริองค์ พอเทวี สีลวดี นารีรัตน์ ถึงตำหนัก ธ ตรัสแจ้ง แจงประสงค์ บอกสละ สมบัติให้ บุตรใหญ่ตน พร้อมสนม นงราม ตามต้องการ แถมนางฟ้อน ยองใย วัยละอ่อน ไว้ออดอ้อน นอนหลับ คอยขับขาน แลรับใช้ ในทุกอย่าง ตามต้องการ เยี่ยงชายชาญ สำราญรื่น ชื่นฤทัย ฤาลูกรัก สมัครใคร ในแผ่นหล้า เหล่าธิดา นารี ธานีไหน สูงขาวคล้ำ ดำเหลือ ชาติเชื้อใด พี่จะไป ขอมาให้ ได้เชยชม องค์เทวี ศรีสะอาง นางกษัตริย์ เห็นพ้องสรรพ ไม่ขัดใด ให้เหมาะสม ถึงตำหนัก ตรัสนางใน ไปบังคม แจ้งประสงค์ องค์ขัตติยะ กับบุตรชาย มหาสัตว์ สดับความ ตามดำรัส ให้อึดอัด หนักจิต คิดมากหลาย ทรงรู้องค์ ไม่ทรงงาม อย่างน้องชาย หญิงต่างหมาย ชายคมสัน กันทุกคน เห็นทีเรา ควรอยู่เหย้า เฝ้าพ่อแม่ ยามท่านแก่ ยักแย่ยักยัน ความจำหลง คอยบำรุง พยุงใจ คลายทุกข์ทน ให้ท่านพ้น ลำบาก จากสบาย ส่งไทวะ พระบิดา มารดาแล้ว หวังใจแผ้ว ผ่องผุด ทุกข์สลาย ควรถือพรต งดกรรม นำอบาย เข้าป่าใหญ่ ไปฝึกใจ ให้ใฝ่ธรรม หลังครวญคิด พินิจจน ปลงใจแน่ จึงตรัสแก่ ข้าแม่ไป ในมุ่งหวัง ขอพี่สาว เข้าไปแจ้ง แถลงคำ สิ่งมุ่งมั่น ภายใน ฤทัยมี บอกมารดา บุตรหา ปรารถนาสมบัติ ขอพิงพัก พำนักอยู่ ดูสองศรี ตราบชีวัน ท่านลับ ดับชีวี แล้วจักลี้ พงพีท่อง ล่องพฤกษ์ไพร บวชโยคี เป็นฤาษี หนีวัฏฏะ เพียรสละ ตัดทอน ถอนหลงใหล ปลงปลิโพธ โกรธเคือง เครื่องทุกข์ใจ จวบสลาย ตายพนา ป่าลำเนา นางรับใช้ ได้ฟัง พลันก้มกราบ แทบสองบาท ถอยจากไป ใจอับเฉา ฟังโอรส ระทดใจ ให้ซึมเซา แจ้งแม่เจ้า เล่าไข ในเนื้อความ บัดนั้น สีลวดี นารีรัตน์ ครั้นสดับ ดำรัสบุตร สุดสงสาร ฟังกำนัล รำพันกล่าว เศร้าดวงมาน แต่ไม่พาน ตามใจ ในลูกตน จึงสองวัน ผันผ่าน สั่งถามใหม่ หวังจักได้ ยินคำ ดังประสงค์ นางกำนัล ยืนยันบอก ตอบมั่นคง ไม่ประสงค์ ทรงรับ สมบัติไท ถามกลับไป กลับมา สามคราครั้ง หวังจักฟัง คำตอบรับ กลับให้ได้ มหาสัตว์ คิดตัดความ ไม่บานปลาย จึงอุบาย อ่อนไท้ ให้อับจน ทรงรับสั่ง ยังทหาร ยืนยามเฝ้า ไปบอกกล่าว เล่าความ ตามประสงค์ แจ้งช่างทอง ขนทองมา หาพระองค์ อย่าได้สง สัยถาม ความใดใด หลังสั่งการ ไม่นานครัน พลันแลเห็น สองรถเข็น เอียงแปล้ แอ้เอี๊ยดไส ค่อยค่อยคืบ กระดืบมา ช้าเหลือใจ ทองแท่งใหญ่ ไสวเรือง เหลืองเต็มคัน ถึงเบื้องพักตร์ พระโอรส คนรถหยุด ทิ้งตัวทรุด ฟุบแข้ง ไม่แข็งขัน พะงาบหอบ หมอบกราบ ยากกล่าวคำ ทูลงึมงัม นำคำก้อน พร้อมบัญชา มหาสัตว์ ก้มพักตร์มอง ช่างทองกล่าว เนตรยิ้มพราว วาวละไม ไม่ถือสา สี่นายช่าง นั่งหอบดิน สิ้นกริยา ตรัสวาจา ลำบากแล้ว พ่อแก้วเอย แล้วจึงมี ดำรัส กับเหล่าช่าง บอกพวกท่าน ตั้งใจฟัง คำเฉลย เราอยากได้ รูปหล่องาม นางทรามเชย ใกล้เขนย ตั้งห้องนอน มองบรรทม ขอพวกท่าน จงนำทอง ไปหลอมหล่อ นวลลออ นงราม งามสวยสม ราวอัปสร มองไม่เบื่อ เมื่อได้ยล ให้ดังสม ใจเรา จักเฝ้ารอ หนึ่งรถเข็น เต็มทอง ของพวกท่าน จงเร่งนำ ทำตาม อย่างเราขอ ส่วนอีกคัน ดันไปหลัง ตำหนักพอ เสร็จพวกพ่อ กลับพำนัก ที่พักไป สี่ช่างทอง น้อมรับ ดำรัสสั่ง หลังได้ฟัง พลันแยก แตกสองสาย หนึ่งเข็ญกลับ พำนัก ที่พักไป หนึ่งมุ่งใน ทิศทาง ตามบัญชา |
||
|
10
บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ / กลอนธรรมะ+กลอนสอนใจ+กลอนธรรมชาติ+กลอนปรัชญา / Re: กุสติณราช ประพันธ์โดย สืบ ธรรมไทย
เมื่อ: 22 ตุลาคม 2024, 03:58:PM
|
||
| เริ่มโดย kapheetam - กระทู้ล่าสุด โดย kapheetam | ||
|
เทพราชัน ครั้นสดับ พลันตรัสเอ่ย
โอ้ทรามเชย กระไรเลย ภิเปรยหมาง ขอหนึ่งองค์ พี่ขัดสน ฤาน้องนาง ดูเหินห่าง อย่างไร ให้พิกล เอาอย่างนี้ พี่ใจดี มีสามารถ แสนเก่งกาจ มากเดชา อย่าฉงน จักประทาน โอรสให้ เจ้าสององค์ น้องประสงค์ องค์ใดก่อน วอนบอกมา หนึ่งวงพักตร์ ดูขัดตา ปัญญาเลิศ ใจงามเพริศ ประเสริฐนัก ยากจักหา อานุภาพ มากล้ำ เกินพรรณา ทั่วผืนหล้า หาใครเทียม เทียบราชัน สองงามสม งามสรรพ รูปลักษณ์เด่น ใครได้เห็น เปรียบเช่น เทวาสวรรค์ ผิวผุดผาด ปลาบตา น่าอัศจรรย์ แต่เชาวน์นั้น สั้นนัก อับเหลือทน ยุพยง องค์เทวี ศรีมหิ ฟังอดิเทพบอก ตอบประสงค์ บุตรประเสริฐ เลิศปัญญา กว่าน่าชม ให้ราษฎณ์ไท้ ได้สม ดั่งจินตนา สุรบดี ศรีสัค สดับความ ตอบนงราม งามจิต ขนิษฐา เป็นตามนั้น ดั่งคำ กัลยา แถมพิณผ้า หญ้าทิพย์ ติดกายไป แลสุดา ล้ำค่า ปาริฉัตร โลกสดับ บ่ปะเห็น เป็นไฉน อีกลูกจันทน์ พรรณอร่าม งามจับใจ กำนัลให้ อรไท ไปด้วยกัน จบดำรัส มัฆวาน บันดาลฤทธิ์ ให้กนิษฐ์ หลับสนิท จิตเคลิ้มฝัน แล้วอุ้มนาง พลางเหาะฟ้า ลงหล้าพลัน วางงามขำ ตั่งบรรทม องค์ราชา ก่อนคืนหาว ท้าวสุรินทร์ ผินดวงพักตร์ มองนงลักษณ์ สงัดทุกข์ สุขนักหนา ลูบนาภี เทวี ศรีสุดา แล้วเหาะฟ้า ลาลับ กลับอัมพร เพลานั้น ณ สวรรค์ เบื้องชั้นหาว มรุเจ้า เผ่าพุทธะ พักตร์หม่นหมอง พอโกสีย์ ลูบนาภี ศรีบังอร ให้รุ่มร้อน ดวงจิต จุติพลัน พุ่งเวหาส ปลาบแสง แรงเจิดจ้า สู่พารา ธราดล ลงเขตขัณฑ์ วังนริศ สถิตย์แนบ แทรกในครรภ์ องค์จอมขวัญ กันยา ชายาไท บัดนั้นองค์ เทวี นารีรัตน์ พลันตื่นหลับ ประจักษ์องค์ ไม่สงสัย ลุกขึ้นนั่ง คลำนาภี ปรีดิ์ปลื้มใจ ได้ทายาท สมใจ ภูวดล จึงเอนองค์ ลงนอน พักตร์ผ่องแผ้ว ทุกข์สิ้นแล้ว แคล้วไกล ใจสุขสม แนบข้างไท้ ใกล้ชิด นิทรารมณ์ นวลอนงค์ ทรงเหนื่อยหนัก จึงหลับไป จวบรุ่งเช้า ท้าวบพิตร ผลิกกายตื่น พรวดทะลึ่ง ทึ่งมอง อรหลับใหล ให้ประหลาด วาบจิต พิศทรามวัย เหตุไฉน ไยบังอร นอนร่วมกัน จึงตรัสเรียก เพรียกขาน ปลุกนางตื่น ลืมตาฟื้น เถิดน้องยา แก้วตาฉัน ตอบวจี พี่สงสัย อย่างไรกัน ไฉนนั่น กัลยา มานอนเคียง โฉมนารี ศรีสุดา ตาหลับใหล สูดหายใจ คลายอึดอัด สดับเสียง จอมกษัตริย์ ตรัสถาม อยู่ข้างเตียง ลืมตาเมียง มองภูธร ตื่นนอนพลัน พอนเรนทร์ เห็นชายา ลืมตาสบ ให้สะทกสะท้อนใน ใจผลิกผัน เหมือนดีใจ หมองไหม้ทุกข์ คลุกเคล้ากัน พองามขำ ลุกนั่งจ้อง ต้องถอนใจ ให้ลำบาก ยากเอ่ย ภิเปรยถาม เรื่องติดตาม พราหมณ์เฒ่า เฝ้าสงสัย ต้องตรอมตรม ระทมยาก มากเพียงใด ภูวไนย ใคร่ฟัง คำกันยา จึงเลียบเลียบ เคียงเคียง เลี่ยงเลี่ยงถาม ต่อนงราม งามจิต ขนิษฐา น้องมาถึง เมื่อใด นัยนา ใครพามา วานบอก ตอบพี่ที โฉมนงราม ฟังความ ภูบาลตรัส จึงตอบกลับ มัฆวา พามานี่ เจ้าสวรรค์ ชั้นฟ้า สุขาวดี ทรงปราณี อารีมาก ยากพรรณนา ท่านพาน้อง ขึ้นอัมพร นครหาว พร่างแพรวพราว วาววิมาน งามหนักหนา ดาวดึงส์ ช่างสวยซึ้ง ตรึงอุรา เกินจักหา ใดเปรียบ เทียบไกวัล แล้วบันดาล ประทานพร น้องหนึ่งข้อ ทรงให้ขอ ต่อสุเรนทร์ เป็นดั่งหวัง ซ้ำมอบดอก ปาริฉัตร บุษบัน แถมกำนัล ลูกจันทน์ผ้า หญ้าแพรกพิณ โอกากราช ราชา หน้าประหลาด ฟังนงนาฏ ยากเข้าใจ ในโฉมฉิน เห็นนางตาม พราหมณ์ตกยาก จากธานินทร์ ลับกายทิ้ง สิ้นรอย พลอยทุกข์ใจ แต่พอกลับ ตรัสวาจา น่าเหลือเชื่อ อัศจรรย์เหลือ เมื่อฟัง คำบอกไข อ้างมหินทร์ ปิ่นเวหา พาขึ้นไป ยังสวรรค์ อำไพ สุขใจจริง จึงถามพลัน กัญญา อย่าอสัตย์ โปรดจงตรัส ดำรัสเล่า เจ้าโฉมฉิน ถึงเรื่องผ่าน พานพบ ประสบจริง ให้พี่สิ้น สงสัย คลายสงกา องค์โฉมศรี เทวี นารีรัตน์ ฟังดำรัส ตรัสย้ำ อย่ากังขา น้องเล่าแจ้ง แถลงตาม ความเป็นมา ใช่มุสา วาจาแสร้ง แกล้งหลอกไท ขอภูบาล ทรงพิจารณ์ กาลก่อนล่วง น้องเคยลวง หลอกคำ ทรงธรรมไหม ที่เล่าขาน ก็เล่าตาม ความเป็นไป ใช่หลอกไท้ เฉไฉกลบ หมกมลทิน นฤบาล ฟังนาง ยืนกรานแจ้ง ยังระแวง แคลงใจ ในโฉมฉิน ถึงดำรัส ตรัสแน่นหนัก ถ้อยอรรถจริง แต่ยังกริ่ง ยังสงสัย ไม่วายวาง จึงงามขำ นำของขวัญ กำนัลได้ สหัสนัยน์ ให้ก่อนกลับ เป็นหลักฐาน ขึ้นมาเผย เฉลยแก้ แก่ภูบาล ธ จึงผ่าน ข้อสงสัย ในอนงค์ พอหลุดพ้น กังวลใจ ให้สุขสันต์ จึงถามพลัน ทันที ที่ประสงค์ ถึงทายาท สืบราชย์เล่า เฝ้ากังวล บรรลุสม ดังใจ ไหมงามงอน เมื่อนั้น สีลวดี นารีรัตน์ พลันกระอัก กระอ่วนใจ ในอดิศร ฟังดำรัส ก้มพักตร์หลบ ไม่สบมอง หน้าแดงผ่อง เรื่อยองใย ให้ขวยอาย แล้วค่อยเผย เอ่ยคำ งึมงำตรัส พอจักจับ ใจความ นางขยาย ว่าบรรลุ จุดประสงค์ สมดั่งใจ ขอฤาสาย คลายทุกข์ เป็นสุขเทอญ พระทรงชัย ได้ฟัง พลันลิงโลด ลืมตัวโดด โอบทรามวัย ใจฮึกเหิม หัวเราะร่า ตาสุกใส หาใดเกิน รีบดำเนิน เสด็จยัง ทวารา พ้นทวาร ภูบาล พานรับสั่ง เหล่ากำนัล เร่งพลัน ช่วยกันหา เครื่องบำรุง พยุงครรภ์ ภรรยา พร้อมหยูกยา สารพัด จัดมาไว เผื่อน้องยา ข้าเป็นลม ได้ดมแก้ หรือยามแพ้ ท้องครรภ์ ทันแก้ไข เพื่อชายา ข้าเป็นสุข ไม่ทุกข์ใด คลอดชายชาติ อาชาไนย ให้ข้าชม |
||
Policy
