|
หัวข้อ: คงยังจำได้กลอนนี้เพราะจริง เริ่มหัวข้อโดย: ZAMURAI DEEPER ที่ 24 ตุลาคม 2007, 10:01:PM ฤดูฝน...จวนจะผ่าน..อีกกาลเเล้ว
ยินเสียงเเผ่ว...เเว่วเสียงเพลง..ลมพัดหวาน ฟ้าเคยใส..กับหมองหม่น..คนครำครวญ หัวใจจวน...เจียนเเตกยับ...กับภาพเธอ หมู่ใบไม้...ก็ร่วงโรย...โหยให้หัก ที่เคยรัก...กับเปลี่ยนไป...ใจเผลอ ดวงอาทิตย์...ลับลาไป...ไม่พบเจอ คำละเมอ..ที่เคยมี...อยู่ที่ใด เมฆสีเทา...บดบังเเสง..เเห่งดวงดาว นึกถึงคราว...เคยเคียงข้าง...ห่างไปไหน ฉันสวดอ้อน...กับเเสงจันทร์...อันอำไพ ไม่เข้าใจ...ใยความรัก...กลับร้างลา สิ่งดีๆ...ให้เเก่กัน...พลันเลือนหาย นำตาพลาย...หัวใจเหงา...เศร้าหนักหนา เกลียดตัวเอง...ทุกครั้งที่...มีน้ำตา วอนต่อฟ้า...ขอฝนหลั่ง...ฝังกับใจ จะชะล้าง...ในหัวใจ...ให้สะอาด ขอตัดขาด...ความทรงจำ..คำผลักไส เพื่อที่...จะลุกขึ้นยืน...ฝืนก้าวไป หลังม่านใส...ของสายฝน...ที่พรมมา ถูกใจขอ+1ไม่ถูกใจก็ไม่เปงราย emo_54 |