ค่ำคืนนี้เปล่าเปลี่ยวเกินเหนี่ยวรั้ง เหม่อมองยังฟ้าพราวดาวไสว
แสงระยิบเกลื่อนตานภาลัย ขอสักดวงจะมีไหมส่องใจเรา
ได้ขจัดความมืดมิดจิตหดหู่ เพื่อจะสู้ต่อตามกับความเหงา
เพื่อนสนิทข้างเคียงมีเพียงเงา ที่คอยเฝ้าห่วงหาเอื้ออาทร
พระพายแผ่วพลิ้วผ่านสะท้านหนาว น้ำค้างพราวยิ่งร้าวหนักเกินจักถอน
อั้นสะอื้นกลืนน้ำตาด้วยอาวรณ์ อกสะท้อนจิตท้อหนอชีวัน
อยากเก็บดาวที่พราวพรายมารายร้อย เป็นสายสร้อยมอบแด่น้องประคองขวัญ
อนิจจาหลงละเมอเพ้อรำพัน แค่เพียงฝัน...ยังเกินใฝ่ สุดใจปอง
อยากคิดฝัน ถึงน้องนาง ท่านไม่ผิด
ท่านอยากคิด เก็บเอาดาว มาทำสร้อย
เศร้าเพียงไหน ที่คนเรา ได้แต่คอย
ให้ใบตอง กลับมา เขียวเหมือนเดิม
เอิ๊กๆๆๆๆๆ 
