ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ตะวันฉาย]

... เมื่อกิ่งโศกโยกใจไร้เพิงพัก
เข้ามาทักเข้ามาปักรักไฉน
กิ่งแก้วแพร้วไร้แนวในแววใจ
กิ่งโศกไซร้โยกคลอนตอนรักลวง

...ไม่เคยนึกเคยฝันได้วันโศก
รักเคยโบกโชคจ้างอ้างความหวง
ทั้งความรักที่มีให้เขาไล่ทวง
เจอรักลวงทวงกลับคืนยืนหน้าตาย

...กิ่งสะบัดพัดเหวี่ยงเสี่ยงทางล่ม
รักเคยบ่มกลับมาจมตมทับหาย
จากคนเคยมีรักชักกลับกลาย
รักสลายได้กิ่งโศกมาโบกใจ....

 

[อักษรศิลป์]

@.กิ่งโศกโยกพัดไปตามใจโศก
ใบพัดโบกตามอารมณ์ระทมไหว
เมื่อรักล่มระทมร้างห่างกันไกล
กิ่งโศกไซร้ไหวสนองต้องอารมณ์

@.จะตัดกิ่งทิ้งเยื่อยังเหลือราก
เป็นกาฝากเกาะใจให้ขื่นขม
รอวันแตกกิ่งโศกโบกระบม
ร้าวระทมด้วยรากโศกโยกคลอนใจ

@.รากต้นโศกเกาะใจไว้เหนี่ยวแน่น
รากโลดแล่นฝังลึกลงด้วยหลงใหล
ยากจักถอนรากรัดสลัดไกล
ด้วยหัวใจถูกรากเกาะเพาะมานาน

[น้ำหวาน]

ในวันที่ฉันไม่มีแม้แต่เธอ
ฉันต้องเจออะไรหนักหนา
กว่าจะผ่านเรื่องราวร้าย ๆ ล้วนแต่ใช้เวลา
ใช้น้ำตาล้างภาพเธอออกช้า ๆ จนหมดใจ

ในวันนี้เธอกลับมา
มาทวงคำสัญญาที่เคยให้ไว้
ฉันไม่ลืมหรอกนะความผูกพันที่เธอลบมันไป
และฉันก็ไม่เหลืออะไรไว้รองรับเธอกลับมา

[วฤก]

 

ครือว่า ... มาเป็นดอก ๆ แทนได้ไหมครับ
มาเป็นกิ่งมะไหว มันหนักเกิน

 

[ดอกกระเจียว]

ลมละลิ่วพัดกิ่งทิ้งใบร่วง
ดั่งหนึ่งทรวงสะท้านเหลือหวั่นไหว
ลมละลเลยพัดพาอำลาไกล
คล้ายดวงใจเจ็บจนทนระกำ

โศกอ๋ยโศกแสนโศกเศร้าใต้เงาร่ม
ครวญระทมจิตฝืนให้คืนซ้ำ
อยากจะลืมแต่หัวใจบอกให้จำ
เชื่อน้ำคำของใครที่ให้มา




             dokkrajaiw

[พิมพิลาไลย]

... เมื่อกิ่งโศกโยกใจไร้เพิงพัก
เข้ามาทักเข้ามาปักรักไฉน
กิ่งแก้วแพร้วไร้แนวในแววใจ
กิ่งโศกไซร้โยกคลอนตอนรักลวง

...ไม่เคยนึกเคยฝันได้วันโศก
รักเคยโบกโชคจ้างอ้างความหวง
ทั้งความรักที่มีให้เขาไล่ทวง
เจอรักลวงทวงกลับคืนยืนหน้าตาย

...กิ่งสะบัดพัดเหวี่ยงเสี่ยงทางล่ม
รักเคยบ่มกลับมาจมตมทับหาย
จากคนเคยมีรักชักกลับกลาย
รักสลายได้กิ่งโศกมาโบกใจ....



 

เพราะต้นโศกยืนต้นไม่โค่นทิ้ง
จึงแผ่กิ่งออกก้านบานไสว
เกาะกิ่งโศกโยกเล่นแล้วเป็นไง
ก้านกิ่งใจเลยหักเพราะรักรา
กิ่งโศกใยไม่หักกิ่งรักล่วง
กิ่งรักกลวงไม่แกร่งแหว่งสิหนา
ทำหัวใจให้แข็งแท่งศิลา
แล้วจะพาพ้นภัยในรักลวง

พิมพิลาไลย

emo_50แวะมาทักทาย คุณตะวันฉาย นะคะ

[จ้อง เจรียงคำ]

ใจกลัดกลุ้มรุมเร้าด้วยเศร้าโศก
ลมเหงาโกรกกรายกล้ำระร่ำเรื่อย
กระวนกระวายหน่ายโลก..โศกทำเนือย
เรี่ยวแรงเฉื่อยฉุดรั้ง...ซังกะตาย

ร่างตรึงแผ่แน่นิ่งใต้กิ่งโศก
อุปโลกน์ล้วนวิบากจากการพ่าย
ติดจองจำซ้ำซากยากทลาย
แผ่กระจายกิ่งกัก..หลังรักลวง

ในอาณาเขตขอบของกรอบโศก
ถูกย้ายโยกแยกเปลี่ยวไว้เหนี่ยวหน่วง
มีนรกพกติดตัวทั่วในทรวง
ตามเลาะล้วง..ทวงขู่อยู่เนืองเนือง

[ชมพูไพร]

คำว่าเรา จบลบเลือน ไม่คืนกลับ
ไฟรักดับ เตือนใจ สิ้นห่วงหา
ไม่พบพ้อง ต้องตากัน แต่นั้นมา
ดับศรัทธา ที่สดสวย ไม่คืนครอง
เธอเป็นเธอ ฉันเป็นฉัน ผันพรากไกล
จืดจางใจ ไปทุกที ให้เศร้าหมอง
เคยมีใจ เริงรื่น ร่วมครรลอง
บัดนี้ต้อง เซซ้ำ เพราะกรรมใด
ได้แต่ยิ้ม เย้ยเยาะ เคราะห์โศกนั้น
รักสะบั้น ยากประคอง ดึงยื้อไหว
ปลงพันธะ ต่างต่าง ลงทิ้งไป
จะหมองเศร้า อยู่ใย เมื่อใจลาญ

[มานพ]

เมื่อกิ่งโศกโยกใบใจยิ่งโศก
แสนวิโยกโศกใจเหมือนไฟผลาญ
เห็นดอกโศกเศร้าใจให้ร้าวราญ
แสนสงสารดวงใจไร้ดวงแด

เคยคิดถึงคนดีที่เคยรัก
มาหยุดพักดวงใจไร้ดงแข
ทั้งความรักที่ให้ไม่มาแล
โศกใจแท้โศกซ้ำระกำทรวง

 

[มหาซัง]

แสนวิโยคโศกเศร้าเมื่อเขาจาก   
เพราะรักมากพรากกันใจนั้นหมอง
หยาดน้ำใสในตารื้นบ่านอง   
ยืนร่ำร้องห้องช้ำกระหน่ำกาย

ต้นรักเฉาเน่าลงอยู่ตรงหน้า   
ความห่วงหาเหือดแห้งจำแลงหาย
อยู่กับเจ็บเหน็บตนจนเจียนตาย 
สิ้นสุดสายสวาทขาดสัมพันธ์

เมื่อหัวใจไขว้เขวเซถลำ   
ถูกจองจำด่ำทุกข์ไร้สุขสันต์
เพียงกิ่งโศกโบกเรียกเพรียกหากัน 
ที่สุดนั้นหันซบโศกพัดโบกใจ

มหาซัง

[เมฆา...]

              ......กิ่งโศก...(ผกาคูณ)......
     ขมรักขื่น ขื่นขม ระทมเข็ญ
    ยอกเยือกเย็น แยกยากยิ่ง หญิงย้อมยิ้ม
    ดุจดารา พร่าพรั้ง พร่างพรูพริม
    เยาว์ย้อมยิ้ม ย้อมใจจำ ย้ำอาดูร
       คูณสไว ใบพลิ้ว หวิวไหวโยก
    เหลืองอร่าม พร่ำโบก โกรกลมหนุน
    แก้วตากลม โฉมเกล้า เยาว์ดรุณ
    งามเฉกเช่น ผกาคูณ กรุ่นเหมันต์
       อนาถเนื้อ อนาถจิต หนอ..อนิจจัง
    แค่เพียงหวัง แลเพ่งพิศ พินิจนั่น
    หวังเกียวเก็บ เหน็บเนื้อใน ฤทัยพลัน
    ผกากาญจน์ ก็พรูร่วง พ่วงโรยรา
       แค่เพียงหวัง ยังอดสิ้น ดมกลิ่นหอม
    จำต้องตรอม ยอมขยาด วาสนา
    มีน้อยนิด คิดใฝ่ปอง คล้องดอกฟ้า
    แค่คูณนา ก็หาเอื้อม มิเอื้อมถึง..........