ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เด็กหัดกลอน]

ในห้วงรักมักไม่เหงาเศร้าสักนิด
ด้วยผูกจิตคิดคงมั่นไม่หวั่นไหว
ทิ้งความเหงาเฝ้าถนอมกล่อมดวงใจ
แม้ยามไกลคนผูกพันสร้างฝันรอ
มองท้องฟ้าค่ำคืนนี้ที่ตรงนั้น
ยังมองดาวดวงเดียวกันกับฉันหนอ
แสงโสมส่องแสนผ่องใสใยแสงทอ
มาเชื่อมต่อรักสองเราเข้าใจกัน

[หนุ่มใต้ใจดี]

คงเป็นเพราะตัวไกลให้เหินห่าง

บนทางร้างกลัวไปไม่ถึงฝัน

หากแน่ใจรักอยู่คู่นิรันดร์

ผ่านคืนวันมั่นคงมิหลงลืม

........................



ขอต่อกลอนคงไม่ว่ากันนะครับ

[สายลมสีขาว]

เคยเวิ้งว้าง อ้างเอย จะเผยพูด
คำพิสูจน์ คือใจ ที่ไหวหวั่น
มีน้ำตา พาเคล้า เศร้ารำพัน
ไม่มีแม้ ห่วงฝัน ตะวันแล

แต่วันนี้ กลับมีเธอ คอยเคียงข้าง
สร้างเส้นทาง อันงดงาม ตามไขแข
ปลิดความเศร้า เคล้าตา จากดวงแด
เหลือเพียงแต่ รอยยิ้ม ซึ่งพิมพ์ใจ

มีสองเรา ไร้เหงา เข้าคลุ้งจิต
ด้วยตามติด สีสัน วันสดใส
ด้วยเพราะเธอ ทำให้ฉัน นั้นเปลี่ยนไป
รู้จักการ รักใคร เข้าสักคน...

[hort39]

เพียงแค่มีเราสองครองรักอยู่
ชีวิตคู่ดูดีมีความหมาย
ไม่มีคำว่าเศร้าเหงาเดียวดาย
เพราะใจกายอิงแอบแนบชิดกัน
 

(หวานเจี๊ยบ จนผม รู้สึก จั๊กจี้ตัวเอง)

[เด็กหัดกลอน]

คงเป็นเพราะตัวไกลให้เหินห่าง

บนทางร้างกลัวไปไม่ถึงฝัน

หากแน่ใจรักอยู่คู่นิรันดร์

ผ่านคืนวันมั่นคงมิหลงลืม

........................



ขอต่อกลอนคงไม่ว่ากันนะครับ


ยินดีค่ะ

เราจะผ่านกาลเวลามาให้ถึง
ยังที่ซึ่งตรึงใจให้สุดปลื้ม
รักมั่นคงเชื่อใจไม่หลงลืม
อย่าได้ยืมลืมรักเราเท่านั้นพอ

[เด็กหัดกลอน]

ณ ตอนนี้มีใจร่วมใฝ่ฝัน
กุมมือกันถากถางทางทุกหน
ร่วมฟันฝ่าผ่าขวากหนามตามกมล
ตัดให้พ้นไม่ทนทุกข์สุขแน่นอน
ทางข้างหน้ายังแสนไกลใจอย่าท้อ
ตาสานต่อก่อประสานผ่านคำสอน
ด้วยผู้ใหญ่ให้มาเด่นเป็นคำพร
เป็นคำวอนสอนใจให้มั่นคง

[ระนาดเอก]

๐ ณ วันนี้เส้นทางสว่างไสว
เติมเชื้อไฟจนพร่างอย่างนางหงส์
กำลังใจไฟฝันอันทะนง
ก็เริ่มส่งหัวใจให้ใสวาว

๐ มีพลังมานะจะมุ่งมั่น
และสร้างสรรค์ต่อไปยามได้ก้าว
เมื่อใดท้อขอไฟวิไลพราว
มาช่วยน้าวดึงฉันเพื่อฝันไกล..

[เด็กหัดกลอน]

เพียงแค่มีเราสองครองรักอยู่
ชีวิตคู่ดูดีมีความหมาย
ไม่มีคำว่าเศร้าเหงาเดียวดาย
เพราะใจกายอิงแอบแนบชิดกัน
 

(หวานเจี๊ยบ จนผม รู้สึก จั๊กจี้ตัวเอง)

ด้วยใจกายได้อิงแอบแนบชิดใกล้
ทางสายใหม่มีเราคู่สู่ทางฝัน
ร่วมสรรสร้างแม้เส้นทางช่างผกผัน
สองเรานั้นมั่นคงยาวก้าวต่อไป
แม้ต้องเจ็บเหน็บหนาวคราวเดินเดี่ยว
แต่ในเสี้ยวแห่งรักมักสดใส
ด้วยเราคงส่งรักมั่นทุกวันไป
เดินอย่างไรก็ไม่เหงาเราสองคน

[ระนาดเอก]

๐ เพียงสองใจใกล้กันยังหวั่นไหว
เราจะใช้กุมกันยันทุกหน
ถึงทางรักขรุขระจะผจญ
บนถนนแม้ช้ำอย่างลำพอง

๐ ขอนิ้วก้อยเธอไว้ใช้เหนี่ยวฉัน
เกี่ยวในวันโลกหม่นหรือล้นหมอง
ขอเท่านี้ก็ได้คล้ายประคอง
หรือเหลียวมองด้วยตาล้าก็คลาย..

[ไพร พนาวัลย์]

เมื่อมีน้องอยู่ใกล้ใจสดชื่น
ระเริงรื่นร้องเพลงเปล่งเสียงหวาน
เจ้าก็คอยทำกลับแกล้มมาใส่จาน
สุขสำราญมีเราเคล้าเคลียคลอ

เจ้าทำไรพี่ช่วยอยู่เคียงข้าง
ไม่เคยห่างสองเราเฝ้าหยอกล้อ
ชอบเพลงไหนพี่ร้องไม่ต้องรอ
ยามเข้าหอพี่เห่กล่อมจอมขวัญใจ

มาบัดนี้ไม่มีน้องประคองคู่
เราต่างอยู่ห่างกันฉันหมองไหม้
เพลงที่ร้องเหมือนร้องจากหัวใจ
ที่ร่ำไห้คร่ำครวญถึงนวลนาง


 

ร่วมสนุกด้วยคน นะครับ

“ปรางค์ สามยอด”

[เด็กหัดกลอน]

๐ เพียงสองใจใกล้กันยังหวั่นไหว
เราจะใช้กุมกันยันทุกหน
ถึงทางรักขรุขระจะผจญ
บนถนนแม้ช้ำอย่างลำพอง

๐ ขอนิ้วก้อยเธอไว้ใช้เหนี่ยวฉัน
เกี่ยวในวันโลกหม่นหรือล้นหมอง
ขอเท่านี้ก็ได้คล้ายประคอง
หรือเหลียวมองด้วยตาล้าก็คลาย..

ได้นิ้วก้อยร้อยรักรื่นชื่นสุขล้น
ซึ้งกมลดลใจภักดิ์รักดั่งหมาย
รักมากนั้นมั่นรักไว้ไม่ผันผาย
รักเชื่อมสายกายและใจไว้ด้วยกัน
แม้ภูสูงสักแค่ไหนไม่เคยบ่น
เราสู้ทนฝนฝึกใจให้ถึงฝัน
มุข้ามไปด้วยหัวใจใฝ่ยึดมั่น
เพื่อนิรันดร์การครองรักจักยั่งยืน

[เด็กหัดกลอน]

เมื่อมีน้องอยู่ใกล้ใจสดชื่น
ระเริงรื่นร้องเพลงเปล่งเสียงหวาน
เจ้าก็คอยทำกลับแกล้มมาใส่จาน
สุขสำราญมีเราเคล้าเคลียคลอ

เจ้าทำไรพี่ช่วยอยู่เคียงข้าง
ไม่เคยห่างสองเราเฝ้าหยอกล้อ
ชอบเพลงไหนพี่ร้องไม่ต้องรอ
ยามเข้าหอพี่เห่กล่อมจอมขวัญใจ

มาบัดนี้ไม่มีน้องประคองคู่
เราต่างอยู่ห่างกันฉันหมองไหม้
เพลงที่ร้องเหมือนร้องจากหัวใจ
ที่ร่ำไห้คร่ำครวญถึงนวลนาง


 

ร่วมสนุกด้วยคน นะครับ

“ปรางค์ สามยอด”

น้องมีพี่อยู่ใกล้ใกล้ใจยิ่งสุข
ไม่มีทุกข์สุขเกินใครไม่อ้างว้าง
ด้วยมีพี่ที่พันผูกทุกเส้นทาง
ร่วมกันสร้างทางรักกันฉันและเธอ

 

[เด็กหัดกลอน]

ตื่นขึ้นมาอ้าแขนรับกับความสุข
ที่เธอคลุกจนหวานผ่านเสมอ
ส่งมาเป็นแรงแห่งรักมักพบเจอ
จากตัวเธอด้วยสายใยแห่งไมตรี
กล่อมเพลงเพราะเสนาะเสียงสำเนียงใส
ร้องผ่านใจส่งสัญญาณหวานจังพี่
ร้องว่ารักรักคำเดียวยอดชีวี
ร้องกี่ทีก็ไม่เบื่อเมื่อรักกัน

[ระนาดเอก]

๐ เสียงเธอเย้าเร้าแหย่แต่คำยั่ว
ฉันปวดหัวบางคราแต่น่าขัน
เดี๋ยวออดอ้อนทำตาปรอยหาครัน
ทำให้ฉันเอ็นดูอยู่ร่ำไป

๐ เผลอลืมตัวลูบผมระดมถาม
ว่านงรามเหนื่อยล้าล่ะตรงไหน
เธอก็ตอบทุกทีมีเลศนัย
เหนื่อยตรงใจรักฉันทั้งวันคืน..

(ปล.แล้วเธอก็ฉีกยิ้มมมม!..ทู้กกกกที)

[เด็กหัดกลอน]

เพราะว่ารักมีแต่รักทักทอฝัน
เพราะรักกันจึงไม่อยากจักทนฝืน
เพราะรักมั่นฉันมีเธอทุกวันคืน
เพราะแม้ตื่นหรือหลับฝันฉันรักเธอ
จึงเข้าใจในรักได้ไม่ยากหรอก
จึงมาบอกความในใจใช่พร่ำเพ้อ
จึงมากล่าวเล่าความรักรักเสมอ
จึงมีเธอเพียงเท่านั้นที่ฉันรัก

 

[ระนาดเอก]

๐ เพราะว่ารักมีแต่รักทักทอฝัน
เพราะรักกันจึงไม่อยากจักทนฝืน
เพราะรักมั่นฉันมีเธอทุกวันคืน
เพราะแม้ตื่นหรือหลับฝันฉันรักเธอ

๐ จึงเข้าใจในรักได้ไม่ยากหรอก
จึงมาบอกความในใจใช่พร่ำเพ้อ
จึงมากล่าวเล่าความรักรักเสมอ
จึงมีเธอเพียงเท่านั้นที่ฉันรัก..(น้องเด็กหัดกลอนคนเก่ง!)



๐ ไม่รู้สึกอ้างว้างอย่างประหลาด
ไม่เคยขาดไออุ่นคุ้นเป็นหลัก
ไม่เคยเหงาสักวันน่าขันนัก
ไม่เคยปักใจใครเท่าใจเธอ

๐ สุขหรือเปล่าไม่รู้แต่ดูแปลก
ย้ำวันแรกที่พบสบตาเหม่อ
ก็รู้สึกสนิทฤทธิ์เลิศเลอ
หากไม่เจอวันใดใจอ่อนแรง..(พี่ระนาดเอก)

[ไพร พนาวัลย์]

เด็กหัดกลอนอ้อนออดมาพลอดพร่ำ
เอ่ยน้ำคำรักจากใจไม่แสลง
รักเธอนั้นอ่อนละมัยไม่ระแวง
จึงแสดงความรักจากใจจริง

อันความรักปักใจให้สดชื่น
หารสอื่นหมื่นพันนั้นยากยิ่ง
มอบความรักให้ทุกคนด้วยใจจริง
เป็นน้องหญิงขวัญใจในบ้านกลอน

    


“ปรางค์ สามยอด”

[เด็กหัดกลอน]

ระนาดเอกพี่ยามาตอบถ้อย
มาเรียงร้อยรสรักถักทอแสง
เป็นสายเงาทอดยาวทุกหนแห่ง
เหมือนดั่งแจ้งแห่งรักเราไม่เหงาใจ

ความอ้างว้างทางรักเราไม่มีหวั่น
ไม่มีวันรักเราสองต้องหวั่นไหว
เด็กหัดกลอนอ้อนพี่ชายด้วยสายใย
ที่มอบให้กันและกันตามครรลอง

 

[เด็กหัดกลอน]

ได้พี่ปรางค์มาด้วยช่วยเสริมส่ง
คงยืนยงเข้าใจได้คำสอน
ขอบคุณที่ให้ขวัญใจในบ้านกลอน
น้องยังอ่อนเดียงสามาพรอดพร่ำ

หากพี่มีสิ่งใดสอนวอนช่วยน้อง
คือยังต้องฝึกมากด้วยช่วยเน้นย้ำ
ผิดพลั้งพลาดขาดสิ่งใดให้ชี้นำ
น้องจะจำไปแก้ไขให้ได้ดี

 

[ระนาดเอก]

ระนาดเอกพี่ยามาตอบถ้อย
มาเรียงร้อยรสรักถักทอแสง
เป็นสายเงาทอดยาวทุกหนแห่ง
เหมือนดั่งแจ้งแห่งรักเราไม่เหงาใจ

ความอ้างว้างทางรักเราไม่มีหวั่น
ไม่มีวันรักเราสองต้องหวั่นไหว
เด็กหัดกลอนอ้อนพี่ชายด้วยสายใย
ที่มอบให้กันและกันตามครรลอง..(น้องเด็กหัดกลอนคนเก่ง)

 

๐ เสียงระนาดไล่รางอย่างเสนาะ
เสียงไม่เพราะเท่าเธอเผลอสนอง
ลมที่ไล้ไม่เย็นเช่นเนื้อทอง
ลอบประคองซับเหงื่อเอื้ออารี

๐ ทุกครั้งที่สบนัยน์ใสดุจแก้ว
ก็ทอแววเริงร่าเปี่ยมราศี
เมื่อใดเหงานึกถึงซึ่งคนดี
ทั้งโลกนี้ก็พรม..สีชมพู..(พี่ระนาดเอก)