มิหวังเจ้ารักตอบ..ดอกที่รัก
ขอเพียงภักดิ์ข้างเดียว..เกี่ยวใจสิ้น
เพียงหยดน้อย..กลอยกวาด..หยาดลงดิน
ตามน้ำใจยุพิณ..จะรินมา
คนอดอยาก..กระหาย..กลิ่นอายรัก
หมายเพียงพัก สูงมิใฝ่..ให้เกินหน้า
อย่ากระชาก..คนช้ำ..คว่ำกะลา
นั่นหมายหนึ่ง..ชีวา..จะม้วยมรณ์
คือบทบาทมาดหมายแห่งชายเฒ่า
คล้ายกับเราหรือไรนึกไถ่ถอน
เหลืออนาถวาสนาอนาทร
มากล่อมกลอนกล่อมใจใครจะฟัง
ในซอกมืดมุมหนึ่งเข้าพึ่งพัก
เป็นสำนักอาศัยไร้เบื้องหลัง
ชะตาอันยากล้ำเพียงลำพัง
ได้ใบบังพึ่งพากะลาตน
จากเศษทานของใครที่ใจบุญ
ช่วยอุดหนุนเติมค่าผลาผล
ต่อพรุ่งนี้มิหวังได้สบายตน
แต่เพียงพ้นหิวโหย..นี่ดีแล้ว
น้ำตาหลั่งครั้งคิดชีวิตนี้
จะเด่นดีอย่างไรคงไม่แคล้ว
จะพรากจากสิ่งสรรอันเพริดแพร้ว
ที่มีแล้วดอกนั่น..ในวันหนึ่ง
แล้วชะตาที่เห็นเป็นดั่งเรา
มิโศกเศร้าจากไกลไห้หวนถึง
คงเพียงภาพฉาบตราให้คนึง
ใครจะซึ้งเศร้าหนอ..แค่ขอทาน
