ทำไมไม่กล้าบอกความในนั้น
เก็บอัดอั้นตันใจทำไมหนอ
จงรีบบอกออกไปอย่ารั้งรอ
จงรีบขอความกล้ามาบัลดล
เผชิญหน้าจ้องตาแล้วสั่นไหว
ลืมคำพูดในใจที่สับสน
สุดท้ายก็ไม่บอกให้เธอยล
กล้ำกลืนทนเก็บไว้ที่ในใจ
อนาจใจลูกผู้ชายแต่ไม่กล้า
แค่จ้องตาเพียงนิดก็สั่นไหว
หากว่าบอกว่ารักเธอออกไป
น้ำในตาต้องหลั่งไหลท่วมใจพลัน
หากกลัวรักลามร้ายคล้ายบาดลึก
จักจารึกแผลใหญ่ทุกข์มหันต์
จนวิญญาณกายันต์แยกจากกัน
รับโทษทัษรักพลาดที่บาดใจ
แต่หากท่านลองคิดซักนิดหนึ่ง
ที่รำพึงถึงเธอจากหนไหน
มิใช่ว่าเป็นทุกข์จากภายใน
หรือไม่ใช่สิ่งใดช่วยบอกที ?
หากเจ็บคล้ายไม่ต้องเช่นไม่บอก
ใยไม่ออกบอกไปใยต้องหนี
เผื่อไม่เจ็บอีกต่อไป ณ ท่วงที
ไม่ทวีความทุกข์อีกต่อไป
