ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กิ่งโศก]

๏ บริภาษพากย์ถ้อยถั่งโถมถม
เนื้อคำคมกรีดควั่นสบั้นเฉือน
สะทกสะท้อนสะท้านสะเทือน
น้ำตาเกลื่อนติดแก้มรอยแต้มตี

๏ สายใยขาดตัดเยื่อไม่เหลือยาง
แบ่งเส้นข้างขีดขั้นวารวิถี
เสียงกรวดน้ำคว่ำขันคลุ้งธุลี
แลชาตินี้ชาติไหนให้ไกลกัน

๏ สายเนตรกร้าวสบกล้าพญาเสือ
พิโรธเรื่อก่ำแดงสาดแสงหยัน
กึ่งคำเย้ยเอ่ยย้ำช้ำจาบัญ
ลืมความครันครั้งหนึ่งคำนึงเนา

๏ รอยแนบอกกกปลอบป้ายน้ำตา
ยามเจ้าล้าโลมใจให้คลายเศร้า
คำหยอกเอินเขินองค์ของนงค์เยาว์
ยังก้องเร้ารู้รับสดับยิน

๏ ยลใครใครใคร่ดูว่าคู่แท้
เกี่ยวก้อยแม่จรหมายใจถวิล
สองมือชี้มัจฉาแวกวาริน
บนโขดขินชมชู้สกุณา

๏ อกข้าเอ๋ยเคยทำกรรมแก่เขา
ภาพผืนเก่าวับหายบนปลายฟ้า
เจ็บด้วยคำพร่ำแทรกเสียดอุรา
คมศาสตราเล่มใดหาใช่เทียม

๏ ผิดเพราะทางห่างไกลจึงใช่เหตุ
ผิดเพราะพิษอาเภทจึงอายเหนียม
ผิดเพราะช้ายืดยาดหรือจนเจียม
ผิดเพราะเขียมคำถ้อย”ว่ารักเธอ” ๚ะ[/color]

[สายใย]

เพราะเจียมถ้อยคอยท่าเป็นสาเหตุ
มิมีเลศนัยแฝงแสร้งพลั้งเผลอ
นึกว่าเราเข้าใจยามได้เจอ
เกรงจะเก้อก้าวล่วงจึงห่วงนัก

เพราะมัวเขียมเจียมคำจึงช้ำชอก
มิกล้าบอกออกไปให้ปากหนัก
ว่า...เธอคือคนดี...ที่ฉันรัก
ดวงใจภักดีพร้อมจะยอมพลี

[ระนาดเอก]

๐ แรกคำหวานซ่านซ่าคราเข้าหู
โฉมพธูเคยชมห่มสุขศรี
ต่างสาดรักมอบใส่เชื้อไมตรี
รอบวิถีคือสุขพร่างลุกโชน

๐ ยามเชื้อรักสลัวทั่วพหล
ดั่งกมลเธอเพี้ยนเปลี่ยนหัวโขน
หยาดอารมณ์พรมหวานพานแกว่งโอน
เหมือนเธอโยนรักทิ้งภูติสิงใจ..

[สุภาพบุรุษทรชน]

รากเหง้า เงาอดีต แห่งจารีต ขีดวิถี
ซ้ำทรวง ห่วงคนดี เกรงจะมี ศักดิ์ศรีหมอง

หัวใจ ใยไม่เจียม  คิดทัดเทียม เตรียมสนอง
อกเอ๋ย เคยหมายปอง คิดครอบครอง เป็นของเรา

สุดท้าย ก็ตายซาก จากคำปาก ลากความเหงา
รู้ค่า ว่าไม่เอา ได้ความเศร้า เฝ้าชินชา.

...........................................
 

[กิ่งโศก]

ขอขอบคุณ ในน้ำมิตร ที่เข้ามาเยือนครับ

[สุภาพบุรุษทรชน]

ขอขอบคุณ ในน้ำมิตร ที่เข้ามาเยือนครับ

.....ข้าพเจ้าอ่านตอนแรกนึกว่า ขอบคุณในน้ำเมา ที่เข้ามาเยือน หุหุ (เมาบ้างบางลีลา) แซวเล่นนะท่าน