วันปีใหม่ให้ของขวัญนั้นแด่พี่
สุขฤดีมีรักปักใจรื่น
ตุ๊กตาเสียงเพลงบรรเลงพื้น
อวยพรคืนยามค่ำพร่ำฝันดี
หากแต่เขาที่เธอห่วงดวงใจแท้
ที่เธอแคร์กว่าคนหม่นคนนี้
ให้ของขวัญเหมือนกันเป็นเจ้าของที่
ดวงใจพี่มีเพียงเขาเคียงพร้อม
ตุ๊กตาพาสั่นพลันไร้เสียง
ไร้สำเนียงเอื้อนเพลงบรรเลงถนอม
แต่ของเขาเร้ารั้นพันเพลงกล่อม
ตุ๊กตาตรมตรอมคู่หัวเตียง
มันเดียวดายหงายเดี่ยวเปลี่ยวจิตด้าน
เวลากาลผ่านกล่อมถนอมเสียง
หยิบของเขาเอาไขเล่นเด่นสำเนียง
ของฉันเพียงตุ๊กตาไร้ค่าแท้
รู้ไหมเธอมันร้องไห้เมื่อไร้ที่
รู้ไหมพี่มันเพรียกหาพาใจแพ้
รู้ไหมน้ำตามันไหลใครเหลียวแล
มันเป็นแค่ของไร้เสียงสำเนียงยิน
ลานเจ้าเสียเหมือนเจ้าของหมองใจหม่น
ตุ๊กตาที่ไร้คนแลค่าสิ้น
หาส่งเสียงเรียงรักทักลมลิ้น
ไม่อาจบิ่นบิดลานหมุนขุ่นใจตรม
แอบร้องไห้อยู่ในมุมมันไร้ที่
ขอวอนพี่หันเอียงดูรู้ขื่นขม
เหลืยวแลหน่อยตัวมันนั้นกลัดกรอมกรม
หมองอารมณ์มันเปลี่ยวจิตพินิจดู
ยาวมาก แต่มาจากใจ ที่ไร้เธอแล T^T
เศร้าจิงๆอ่า เพื่อนๆบ้ากลอนไทย
คือแพรวกับ คนที่ คนที่แพรวชอบ ชอบ
ให้ของขวัญเป็นตุ๊กตาไขลานเหมือนกัน แต่ ของเราดันไม่มีเสียงอ่ะ มันเสียได้ไงไม่รู้ เศร้ามากมายอ่ะ
T T
