โอ้ต่ำต้อยด้อยค่าหากว่ารัก
ใครกันนั่นฉันปักใจรักแล้ว
รักเล่นเล่นเข็ญใจไร้วี่แวว
คงกินแห้วอกเดาะเพราะรักคุณ
แม้นเหมือนบัวสี่เหล่าเราเข้าขั้น
เปรียบวงษ์วรรณตัวเราเล่าว้าวุ่น
สี่วรรณะอนิจาโปรดการุญ
ขั้นที่สี่นี้ไม่คุ้นกับคุณเลย
ในนิทานชาดกสาทกไว้
เป็นเรื่องของหัวใจใคร่เฉลย
เรวัตรักลีลาวดีนี้คุ้นเคย
เกินเปิดเผยวรรณะห่างต่างกันไกล
เรวัตนั้นจันทานวรรณะต่ำ
ลีลาวดีสูงล้ำพิสมัย
เป็นเศรษฐีรูปงามหนอทรามวัย
กลับมีใจให้ลูกทาสประหลาดจัง
แล้วทั้งสองปวดร้าวและเศร้าหนัก
ไม่สมรักช้ำจิตเพราะผิดหวัง
ด้วยความต่างของวรรณะอนิจจัง
มันน่าหลั่งน้ำตาให้จริงไหมคุณ
เหมือนดั่งเรารักใครไม่หวังอื่น
ทุกวันคืนใฝ่หาอย่างว้าวุ่น
ในข้างกายคืนนี้หากมีคุณ
เหลือจะอุ่นจวบแจ้งแสงตะวัน
ดอกกระเจียว
