และแล้วหยดน้ำตาก็บ่าไหล
เมื่อความรักชักพา...คำว่ากลั้น
มาเย้ยหยันเหยียดหยามยามหม่นหมอง
ความอดทนอดกลั้น...เกินกลั่นกรอง
จึงหยดนองน้ำตา..บ่าไหลริน
รักแล้วทน-ทนเพื่อรัก..มาพักหนึ่ง
เกินก้ำกึ่ง..ถึงพบ...ว่าจบสิ้น
ไม่ต่อว่าถ้าหาก..อยากโบยบิน
ไปสู่ถิ่นที่เขา..ไร้เราครอง
ไปเสียเถอะที่รักจ๋า..อย่าหันกลับ
เต็มใจรับคับอก..เพราะบกพร่อง
ปล่อยคนช้ำย่ำแย่อย่าแลมอง
อย่าได้ต้องตอกย้ำ...หยดน้ำตา
และแล้วหยดน้ำตา...ก็บ่าร่วง
ราวบวงสรวงปวงปีศาจด้วยหยาดห่า
ร้อย-อดกลั้นพัน-อดทน..หลั่งล้นมา
เพื่อสั่งลา..รักที่ยัง...เปี่ยมทั้งใจ
ทักทายน้องใหม่ eVerlasting ครับ
พี่อาร์ตี้ +1 เป็นกำลังใจให้ กลอนเพราะและโดนใจพี่ครับ..
ร้อย-อดกลั้นพัน-อดทน..หลั่งล้นมา
เพื่อสั่งลา..รักที่ยัง...เปี่ยมทั้งใจ
ชอบสองวรรค นี้จังค่ะ
ลาทั้งที่ยังรัก .. มันเจ็บจริงๆค่ะ
