ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เจ้ากวางน้อย]

   เพียงสบตาก็รู้แล้วว่าเธอรัก   ได้ประจักษ์แก่ดวงใจดวงนี้หนอ
ว่าเธอคือชายในฝันที่เฝ้ารอ      แต่ฉันขอเวลาศึกษาใจ
แต่เมื่อคบก็รู้ถึงซึ่งนิสัย         ที่ข้างในมันช้ำชองและเศร้าหมอง
เธอนั้นรักรักก็จริงตามครรลอง  น้ำตานองทั่วใบหน้าเธอหลายใจ
อันผู้ชายนั้นมีแต่ความเจ้าชู้    แค่มองดูก็รู้ถึงซึ่งนิสัย
แค่อยากบอกเธอยอดรักสุดดวงใจ  อภัยให้ถือว่าเป็นซึ่งเวรกรรม
อยากจะบอกกับเธอว่าฉันเหงา    แต่ขอเอาน้ำตาเป็นจุดผัน
ให้ความรักเราจบลงในเร็วพลัน   ใจเจ็บช้ำก็ดีกว่าได้พบเจอ   
 

[ดอกกระเจียว]

คนจะงามงามน้ำใจใช่ใบหน้า
คนจะสวยสวยจรรยาใช่ตาหวาน
คนจะแก่แก่ความรู้ใช่อยู่นาน
คนจะรวยรวยศีลทานใช่บ้านโต

             จากลานวัด....

ดั่งคนงามทรามวัยที่ได้พบ
เพียงแต่สบเนตรน้องอันผ่องใส
ก็วาบหวามความหมองขัดข้องใจ
แทบละลายหายไปในบัดนั้น

เรามันเศร้าเหงาใจไปทุกอย่าง
ด้วยมืดมนหนทางจะสร้างสรร
ต่อว่ารักหวังปลูกความผูกพัน
กับใครนั้นก็ตัดขาดให้คลาดคลา

อาจคล้ายกับแมงเม่าตัวเรานี้
ไปหลงแรงแสงสีเสน่หา
แล้วท้ายสุดน่าสมเพชเวทนา
จบชีวิตอนิจจาในแสงไฟ

อันความรักสู้จะเสี่ยงว่าเที่ยงแท้
ที่แน่แน่เล่าจะมีหนอที่ไหน
ยิ่งรูปงามทรามวัยยิ่งหลายใจ
พระจึงเทศนาว่าไว้วมันเป็นทุกข์

ที่เกาะเกี่ยวเที่ยวสมอารมณ์รัก
พอสักพักหม่องหมิ่นสิ้นสนุก
เกิดทักท้วงหวงห้ามความลามรุก
แรงรักปลุกใจกล้าถึงฆ่ากฟัน

โอ้อย่างเรานั้นไม่มีที่จะรัก
ได้แต่หักใจปลงคงแค่ฝัน
เห็นสาวหนุ่มกุมเกี่ยวเกี้ยวสัมพันธ์
แล้วสักวันมันอาจบ้าดั่งว่าไว้

บันทึกกลอนว่าไว้ซึ่งได้พบ
ว่าเรื่อง"จบแค่นี้"ที่ตั้งไว้
เห็นหน้าสาวเลยยาวตอนกลอนพาไป
ถึงต่อให้สักร้อยกลอนไม่ร้อนรน

เป็นคราวคาบทราบไว้ในเนื้อเรื่อง
แม้ขัดเคืองคำใดให้สับสน
เพราะสัมผัสอักษรในกลอนกล
จึงอาจปนเปคำไม่จำเป็น

หนีสัมผัสแทบตายด้วยหมายว่า
จะแปลกใหม่ในค่าที่เคยเห็น
พอหันกลับจับลงตรงประเด็น
ดั่งนี้เป็นสื่ออักษรบทกลอนเอย

                  dokkrajaiw

[ชมพูไพร]

จากวันนี้ จบกันที อย่าได้พบ
เธอจะคบ สบตาใคร เชิญเถิดหนา
นับจากนี้ ฉันจะปล่อย วันเวลา
ที่เสียรู้ เสียค่ากับ คนอย่างเธอ

ที่ผ่านมา ขอลาแล้ว วันเก่าเก่า
จะมัวเศร้า ใยไพ เหมือนคนเซ่อ
เธออยู่ดี มีสุข เรากับเบลอ
มัวพร่ำเพ้อ ไปทำไม หยุดรั้งรอ

จำไว้เถิด พ่อตัวดี ประเสริฐศรี
ฉันคนนี้ อโหสิ ไปเลยหนอ
ในวันหน้า ฟ้าใหม่ ฉันแค่ขอ
พอและจบ แค่นี้ เราขาดกัน

[บ้านกลอนไทย]

จากวันนี้ จบกันที อย่าได้พบ
เธอจะคบ สบตาใคร เชิญเถิดหนา
นับจากนี้ ฉันจะปล่อย วันเวลา
ที่เสียรู้ เสียค่ากับ คนอย่างเธอ

ที่ผ่านมา ขอลาแล้ว วันเก่าเก่า
จะมัวเศร้า ใยไพ เหมือนคนเซ่อ
เธออยู่ดี มีสุข เรากับเบลอ
มัวพร่ำเพ้อ ไปทำไม หยุดรั้งรอ

จำไว้เถิด พ่อตัวดี ประเสริฐศรี
ฉันคนนี้ อโหสิ ไปเลยหนอ
ในวันหน้า ฟ้าใหม่ ฉันแค่ขอ
พอและจบ แค่นี้ เราขาดกัน

๐ อโหสิ ผลิเผย เฉลยถ้อย
ปานน้ำอ้อย แอบพิษ ประดิษฐ์สรรค์
เป็นข้ออ้าง ทางรัก หักสัมพันธ์
ป้ายสีฉัน เพื่อเอา....เขามาแทน    

แบบว่า...ไม่ได้แซวแม่นางชมพูไพรนานแล้ว  ฮ่าๆ   

[น้ำหวาน]

ต่อจากนี้...ไม่มีแล้ว...คำว่าเรา
อย่าไปเศร้า...แค่ผู้ชาย...คน ๆ นี้
อย่าไปคิด...ว่าเขา...เป็นคนดี
นับจากนี้...ต้องไม่มี...เขาในใจ

ที่ผ่านมา...แค่หลง...ก็เท่านั้น
อย่าผูกพัน...อย่าเพ้อผัน...อย่ารักใคร่
เธอต้องอยู่...เพื่อชีวิต...และหัวใจ
เริ่มต้นใหม่...ด้วยหัวใจ...ที่เบิกบาน

[ดอกกระเจียว]

จากวันนี้ จบกันที อย่าได้พบ
เธอจะคบ สบตาใคร เชิญเถิดหนา
นับจากนี้ ฉันจะปล่อย วันเวลา
ที่เสียรู้ เสียค่ากับ คนอย่างเธอ

ที่ผ่านมา ขอลาแล้ว วันเก่าเก่า
จะมัวเศร้า ใยไพ เหมือนคนเซ่อ
เธออยู่ดี มีสุข เรากับเบลอ
มัวพร่ำเพ้อ ไปทำไม หยุดรั้งรอ

จำไว้เถิด พ่อตัวดี ประเสริฐศรี
ฉันคนนี้ อโหสิ ไปเลยหนอ
ในวันหน้า ฟ้าใหม่ ฉันแค่ขอ
พอและจบ แค่นี้ เราขาดกัน

เมื่อโฉมตรูรู้ดีว่าพี่รัก
แล้วให้หักห้ามใจยังไงไหว
จะสร้อยเศร้าร้าวรานสักปานใด
หากหัวใจดวงนี้มิเชื่อฟัง

              dokkrajaiw

[ระนาดเอก]

๐ เธอดมดอมเสร็จเอาเท้าขยี้
ย่ำฤดีจนป่นสุดทนไหว
แล้วเย้ยด้วยสายตาเข่นฆ่าไย
ความรักใคร่เหือดหายง่ายเหลือเกิน

๐ เธออาจลืมได้เร็วเหมือนเปลวมอด
เลวได้ยอดจนฉันหลุดสรรเสริญ
เถอะ!รักนี้ฉันช้ำอยากซ้ำเชิญ
ก่อนฉันเมินเธอนั้นจนวันตาย..

[สายใย]

"จบกันที อย่าได้เจอ" ฟังเธอกล่าว
ก็ปวดร้าว ราวใจ ใกล้สลาย
สร้างวิมานสานฝันพรรณราย
ทั้งเจ็บ,อายแค่เธอยกหกพยางค์

"จบ"คำเดียวเสียวปร๊าบราวดาบเฉือน
"กัน"เสมือน"กัปกัลป์"มากั้นขวาง
"ที"ดั่ง"ทีฆ-"ยาวเศร้ามิจาง
"อย่า"ย้ำอ้างสายใยมิให้รัก

"ได้"แค่เพียงเธอหยอกหลอกให้เก้อ
"เจอ"เสมอเพ้อพกเพราะอกหัก
"ไหว"หวิวหวามถามใจถ้าไม่รัก
"หรือ"เราจักยอมเป็นทาสจนขาดใจ...

 

[ดอกกระเจียว]

อนิจจังสังขาราคำว่าเพื่อน
มันบิดเบือนเลวร้ายอย่างไรหวา
เมื่อว่ารักเมื่อว่าชอบจึงตอบมา
มันไม่มีคุณค่า..สักคำใจ