ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[รพีกาญจน์]

๐พรหมชาติคาดไว้         ปาณา
มนุษาย์เข่นฆ่า              สัตว์ได้
หวังหนังเลือดมังสา        เหี้ยมโหด
ต้องโทษหมดเชื้อไซร้      ตกห้วงอเวจี

(โคพาหนะขององค์เทพ ขอบิณฑบาตรเถิดนะโยม)

๐วัวควายคนก่อนใช้       ไถนา
เคียงคู่ลากของพา         สู่บ้าน
ต้องการแค่ฟางหญ้า       เอมอิ่ม
เอาแต่กินเกียจคร้าน       เช่นนี้อายมัน

[สมนึก นพ]

ขออภัยด้วย จำตำแหน่งผิด

อากาศหนาวแต่ร้อน ...... ฤดูกาล ผิดนา
ผันเปลี่ยนวนเวียนนาน...... ผ่านพ้น
ปรับตัวไม่ทันทาน....... จึงไม่ สบายมา
ยังอยู่จะสู้ทน............ ไม่ท้อ ฝนพรำ

นำพาตนสู่ร้าน...... หมอยา
พอเล่าอาการมา...... ว่าซื้อ
หมอหยิบส่งพารา...... แผงหนึ่ง คิดเงิน
เขียนสั่งหากล้างมือ...... สบู่ก้อน ดีนา

เขียนมาบอกเพื่อรู้..... หยุดไป หลายวัน
เหินห่างนานกันไง..... ห่วงบ้าน
คิดถึงอยู่กลอนไทย...... มีเพื่อน มากมาย
มิใช่เกียจคร้านงาน....... เล่นล้อ บทกลอน

ด.ช. นพ
...........................


มีเหตุมาเล่าให้.........คุณฟัง
คือเรื่องเขียนโคลงดัง..กล่าวอ้าง
จำผิดอยู่เห็นยัง........ตำแหน่ง
ตรงที่ขีดหมายสร้าง....ไม่ใช้โทนา

ด.ช. นพ

[รพีกาญจน์]

ตริตามฉันทลักษณ์โคลงสี่สุภาพนะครับ ใครแอบแต่งโคลงชนิดอื่น ก็ต้องนับว่าผิดนะครับ

๐พรหมชาติคาดไว้         ปาณา
มนุษาย์เข่นฆ่า              สัตว์ได้
หวังหนังเลือดมังสา        เหี้ยมโหด
ต้องโทษหมดเชื้อไซร้      ตกห้วงอเวจี

(โคพาหนะขององค์เทพ ขอบิณฑบาตรเถิดนะโยม)

ฆ่า   ... ตำแหน่งที่ ๗ ของวรรคแรก ตำแหน่งที่ ๕ ของวรรคสองและวรรคสาม ต้องเป็นคำสุภาพ คือ ไม่มีรูปวรรณยุกต์

๐วัวควายคนก่อนใช้       ไถนา
เคียงคู่ลากของพา         สู่บ้าน
ต้องการแค่ฟางหญ้า       เอมอิ่ม
เอาแต่กินเกียจคร้าน       เช่นนี้อายมัน

หญ้า  ... ตำแหน่งที่ ๗ ของวรรคแรก ตำแหน่งที่ ๕ ของวรรคสองและวรรคสาม ต้องเป็นคำสุภาพ คือ ไม่มีรูปวรรณยุกต์


++++++++++++++++++++++++++



     วัวควายกินหญ้าย่อม       วิเศษศรี
แอบกัดข้าวต้องตี               แต่ต้น
ถือตรงบ่งวิถี                    ทางถูก
ภายน่าจักเลิศล้น               แหล่งล้วนสรรเสริญ

 

 

เห็นเพื่อนแต่งกัน ก็อยากร่วมด้วย ดูแต่ผังโคลง อื่นไม่ทราบเลย
 ขอบพระคุณครับ คุณกามนิต ขออนุญาต แก้ไขนะครับ

๐พรหมชาติคาดไว้        ปาณา
มนุษย์หยุดเลิกรา          สัตว์ได้
หวังแค่เนื้อมังสา          เหี้ยมโหด
ต้องโทษหมดเชื้อไซร้    สู่ห้วงโลกันต์

๐วัวควายคนก่อนใช้      ไถนา
เคียงคู่ลากเกวียนพา      กลับบ้าน
ต้องการแค่ฟางฟา        เอมอิ่ม
เอาแต่กินเกียจคร้าน      เช่นนี้อายมัน

........................................

๐เห็นเขาแข่งแสร้งแต่ง    ตามผัง
ฉันทลักษณ์วรรคยัง       บ่แจ้ง
คำสัมผัสจัดจัง             มิสุ ภาพนา
กามนิตพิศแย้ง             ศิร์ค้อมเคียมคัล

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ตรงเอกโทให้สลับ    บางครา
เลยแต่งลองผ่านตา   ถ้าใช่
มันจะผิดไหมหนา     วานบอก
ถ้าผิดก็จะไม่         แกล้งแต่งอีกเลยฯ

เคยฟังท่านชี้ไม่    ชัดเจน
กลัวพลาดอาจเบี่ยงเบน  แล้วพี่
ปล่อยไก่อกตาเถร  ตายแน่
ไหนผิดไหนถูกที่   แท้เล่าเขลานา 

        ปล.เคยได้ยินบางท่านบอกว่าตรงตำแหน่งเอกโทนั้น ใช้สลับกันได้  เท่าที่เคยผ่านๆตามาก็เคยเห็นในโคลงโลกนิติ
มีสลับตำแหน่งเอกโทกัน เฉพาะคำที่ ๔-๕  วรรคแรกเท่่านั้น  จริงๆก็ไม่ทราบเหตุผลในการสลับนัก  แต่จากข้อสันนิษฐาน(เดา)ส่วนตัว
น่าจะเกิดจากคำเอกโทที่มีเสียงเสมอกันจึงควรสลับกันได้เข่น  พี่ให้    เป็น  ให้พี่  สองคำนี้ แม้คำหนึ่งจะเป็นรูปวรรณยุกต์เอก
ส่วนอีกคำหนึ่งเป็นรูปวรรณยุกต์โท  ซึ่งมีรูปวรรณยุกต์ต่างกัน  แต่เวลาอ่านกลับเป็นเสียงโทเหมือนกัน  ฉะนั้นไม่ว่าจะวางไว้ในตำแหน่ง
ไหนเวลาอ่านเสียงก็เท่ากันอยู่ดี  จึงเป็นเหตุผลอันควรที่ท่านอนุโลมให้วางสลับตำแน่งกันได้(แค่ความเห็นส่วนตัว)

ตัวอย่าง

ดวงใจเจ้าให้พี่     ครอบครอง
รักมั่นมุ่งหมายปอง  เจ้าแน่
รวมหนึ่งไม่เป็นสอง  สานต์สุข
ทุกชาติทุกภพแม้   มั่นแล้วรักเดียวฯ

ดวงใจของพี่ให้    จอมขวัญ
หมายชื่นชิดชีวัน    แค่เจ้า
เมื่อรักย่อมฝ่าฟัน    ทุกอย่าง
แม้พี่เป็นถ่านเถ้า   ไม่สิ้นรักนางฯ


หมายเหตุ   คำที่ผมเน้นตัวหนาไว้ คือตัวอย่างของคำที่มีเสียงเสมอกันต่างแต่รูปวรรณยุกต์  อนึ่งการสลับเอกโท  ควรใช้เมื่อจำเป็นจริงๆเท่านั้น
              ถ้าไม่จำเป็นต้องฝืนก็ไม่ควรไปฝืนใช้ เพราะจะทำให้ถูกทักท้วงโดยใช่เหตุ  อนึ่งที่เขียนมาทั้งหมดเป็นแค่ความเห็นส่วนตัวเท่านั้น
              ทุกท่านจึงไม่จำต้องเชื่อก็ได้  และก็ไม่แนะนำให้ทำตามนะครับ

[GreenMonkey]

คำโคลงค่อยคิดค้น  คำโคลง
โทเอกอาจผูกโยง เรื่องร้อย
สัมผัสจัดเตงโตง ตรงจุด (ฮ่าๆ หาไม่ได้และ)
เอกเจ็ดโทสี่คล้อย ค่อยเค้นคำเขียน

เอ่อ งงๆ น่ะครับ ไม่รู้ว่าจะสื่ออะไรได้ชัดเจนรึเปล่า ^^
.. GreenMonkey ..

[tanapok]

ทางไกลใจอยู่ใกล้                แค่เธอ        นาแม่
ถึงห่างยังเสมอ                    ต่อเจ้า
พบใครไป่เผลอเลอ               ลืมหน้า       เจ้าดอก
หวังอยู่เคียงใจเคล้า              คู่น้องคนเดียว


นึกถึงเธอทำให้                   หวาดใจ
เธอจะไปมีใคร                    ไป่รู้
คงบอกสู่หัวใจ                     เราอยู่
เธอผู่สาวเพียรสู้                   อยู่แท้รักกัน




 

[วฤก]

โทเอกท่านอาจย้าย.........อยู่บาท.....หนึ่งแล
ดุลดั่งโคลงประภาษ.........แพ่งได้
สรรค์ศัพท์สลับนาท.........นั้นสนุก-....สนานเนอ
ในขนบประพนธ์ไซ้..........สิ่งนี้นี่เสนอ ๚ะ๛


ขอแลกเปลี่ยนความคิดเห็นทางวิชาการกับ "Lจ้าVojกaoนบทนี้" ครับ

ประการแรก....

การสลับตำแหน่งเอก-โท ของโคลงสี่นั้น ... ท่านสามารถทำได้เฉพาะวรรคหน้า บาทที่หนึ่งครับ เรียกว่า "ดุล"
แต่หากอยากจะสลับที่ในตำแหน่งของบาทอื่น ... วฤกไม่เคยเห็น (อาจเพราะศึกษามาน้อย)

สำหรับเรื่องนี้จะเกี่ยวกับการเป็นเสียงโทด้วยกันหรือไม่นั้น วฤกมีความเห็นว่าไม่น่าจะเกี่ยวข้องกัน

ดูจากโคลงโลกนิติบทหนึ่ง....

"พริกเผ็ดใครให้เผ็ด..............ฉันใด
หนามย่อมแหลมเองใคร..........เซี่ยมให้
จันทน์กฤษณาไฉน...............ใครอบ.......หอมฤๅ
วงศ์แห่งนักปราชญ์ได้............เพราะด้วยฉลาดเอง ๚ะ๛ "

จะเห็นว่า "ให้เผ็ด" เป็นเสียง "โท-เอก" ซึ่งสลับกัน

ประการที่สอง ....

การที่ต้องเป็นคำเอกคำโทตามตำแหน่งฉันทลักษ์แล้ว หากต้องใช้คำรูปวรรณยุกต์ไม่ตรงกับที่ควรเป็น
ท่านต้องแปลงรูปศัพท์ให้กลายเป็น "เอกโทษ" หรือ "โทโทษ" เสียก่อน จึงจะวางคำลงในตำแหน่งนั้นได้

ดูตัวอย่างโคลงโลกนิติที่ยกมา ท่านใช้ "เซี่ยม" แทน "เสี้ยม" ซึ่งเป็นเอกโทษ
แทนที่จะเขียน "เสี้ยมไฮ่" ซึ่งเป็นการสลับเอกโท

แล้วก็จะลองยกตัวอย่างจากโคลงบาทสอง บทแรกที่ Lจ้าVojกaoนบทนี้ แต่งมาใน #196 นะครับ

"เลยแต่งลองผ่านตา   ถ้าใช่"

วรรคนี้ .... หากจะแต่งเพื่อใช้งานจริง ๆ จะต้องเขียนว่า

"เลยแต่งลองผ่านตา   ท่าใฉ้"


ประการที่สาม....

ทั้งการสลับตำแหน่งเอกโทของวรรคหน้าบาทที่หนึ่ง และการใช้เอกโทษ โทโทษนั้น แม้ว่าจะไม่ผิดฉันทลักษณ์
แต่ท่านก็นนิยมเขียนกันอย่างเล่น ๆ เท่านั้น อย่าไปเอาจริงเอาจังกับมันมากนัก
เพราะหากว่าจะเขียนโคลงอย่างเป็นการเป็นงาน ... ตัวอย่างเช่นเขียนโคลงส่งเข้าประกวด แล้ว
ก็ไม่สมควรที่จะแต่งเยี่ยงนั้นครับ

[สมนึก นพ]

คัดลอกมาจาก คู่มือเรียนเขียนกลอน ของ ยุทธ โตอติเทพย์ O สุธีร์ พุ่มกุมาร
.....................................................................................
.................................ฯลฯ.................................
โคลง 1 บทมี 4 วรรค แต่ละวรรคมี 2 ช่วง ช่วงแรกมี 5 ยางค์ ช่วงหลังมี 2 พยางค์
ในวงเล็บนั้นไม่บังคับ(ตามผัง ..)มีก็ได้ ไม่มีก็ได้รวม 1 บทมี 28 พยางค์ หรือในแต่ละวรรค
ไม่ต้องการให้มีเกิน 7 คำ แต่การแต่งโคลงเป็นเรื่องยาก ท่านก็เลยยืดหยุ่นให้เกินได้ โดย
พบกันครึ่งทาง ให้เกินได้อีก 2คำในวรรคที่ 1 และอีก2คำในวรรคที่ 3 จะไปเกินตรงวรรค
อื่นไม่ได้เป็นอันขาด  คำที่เป็นส่วนเกินนี้ ท่านให้เรียกว่า คำสร้อย ที่คำสร้อยนี้ พูดให้เข้าใจ
ง่ายๆก็คือที่ ที่เว้นไว้เผื่อขาดเผื่อเหลือ ฯ คำเหล่านั้นคือ แฮ,ฮา,เฮย,แล,นา,พ่อ,แม่
เอย,เลอ,ฤา ท่านไม่ยอมให้เราใช้คำของเราทั้งหมด (พบกันครึ่งทางจริงๆ) แต่ท่านยอมให้ใช้คำ
ของท่านทั้ง 2 คำ เช่น แลนา,พ่อเอย,แม่เอย,ฤาพ่อ,ฤาแม่
................................ฯลฯ.................................................

ประวัติความเป็นมาของโคลง
...........ฯลฯ..............
ข้อควรรู้
- รูปวรรณยุกต์ เอก โท ในวรรคที่1 ท่านอนุญาตให้สลับที่กันได้ ด้วยเหตุผลว่า
บางทีคำที่ต้องการวางไว้ตรงนั้น แต่รูปวรรณยุกต์ไม่เป็นใจ มันสลับกันอยู่ สำหรับท่านผู้
ศึกษาใหม่ ขอแนะนำว่าอย่าไปสลับเลย
- เมื่อหาคำที่มีรูปวรรณยุกต์ เอก ไม่ได้ ท่านก็ใจดีอนุญาตให้ใช้ คำตายแทนรูปเอกได้
ตรงนี้ผมเห็นดีด้วย เพราะรูปวรรณยุกต์เอก บังคับไว้ตั้ง 7 แห่ง จึงต้องว่าจามท่านไป
..................................ฯลฯ..................................................
ถามว่า โคลง มีข้อห้ามสัมผัสซ้ำไหม ตอบว่า ไม่มี แล้วถ้ามีล่ะ ตอบว่าไม่ดี ถามอีกว่า
ห้ามชิงสัมผัสไหม ตอบว่า ไม่ห้าม แต่ไม่ควรให้มี ทั้งนี้เพราะเราคุ้นเคยกับการเขียน
กลอน 8 อยู่แล้ว กฏกติกามารยาทของกลอน 8 มีอย่างไร เราก็ควรนำมาเอื้อกันได้
..................................ฯลฯ.......................................................
ข้อปลีกย่อยอื่นๆ ของโคลงยังมีอีกมาก แต่นั่นไม่ใช่ข้อบังคับ เพียงแต่ช่วยเสริมสร้างบทโคลงนั้นๆ
ให้ดูมีเสน่ห์ ฯ ในที่นี้จะกล่าวถึงข้อปลีกย่อย ที่ไม่ควรละเลย นั่นคือ 2 ข้อ ต่อไปนี้
1.อย่าเอา คำสร้อย เป็นคำส่งสัมผัส คำส่งสัมผัส คือคำที่ 7 ในวรรคแรก และที่ในคำสร้อย
เวลาเขียนเป็นตัวหนังสือ อย่าใส่วงเล็บลงไป
2.คำที่ 7 วรรคแรก กับคำที่ 7 วรรคที่ 2 อย่าให้เป็นเสียงสระเดียวกัน เพราะมันจะผูกโยงไปยัง
คำอื่น จนกลายเป็นเสียงสระเดียวกันถึง 5 คำ ซึ่งฟังไม่เพราะเลย
....................................ฯลฯ..........................................................

สำเนาถูกต้อง
(ลงชื่อ) นพ
(ด.ช. นพ).....................................................................นพ คัด/ทาน

[พรายม่าน]

ตะวันอันเจิดจ้า      จักรวาล
มิส่องแสงเพียงพาน   เพริดแพร้ว
หากเติมแต่งวันกาล      กัลป์ก่อ
จึงดั่งแพทย์เพียรแล้ว   หล่อล้วนการุณ

คารวะคุณหมอวฤกครับ
พรายม่าน
สันทราย
๒๔.๐๒.๕๔

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ขอขอบคุณท่านไซร้    นามวฤก
มาช่วยเติมจินต์ตรึก    ไฮ่รู้             (ให้รู้)
สิ่งใดที่รู้สึก             ยังเคลือบ แคลงนา
เป็นประโยชน์ต่อผู้      ใคร่ค้นแสวงหาฯ

คราใดถ้าหากได้        แต่งโคลง
ใช้หลักเชื่อมใยโยง     ถูกถ้วน
อีกอย่างย่อมจรรโลง   ในหลัก  การนา
ทุกสิ่งล้วนดีล้วน      สืบสร้างงานศิลป์ฯ

[yotaga]

วันคืนเลยผ่านแล้ว    ระทม
ใจบ่มีสุขสม              อีกแล้ว
เสมือนดั่งแก้วจม       โคลนหม่น
คงไม่ใสเพริศแพร้ว    ดุจแก้วดวงเดิม

   

[สมนึก นพ]

.........คนขี้จุ๊............

อยากทราบคนหนึ่งนั้น......... คือใคร
หรืออยู่ชิดกันไง................ ใฝ่รู้
หลายวันผ่านเลยไป........... ยังไม่ เห็นนา
หรือว่าหลอกให้ดู.............. ผ่านพ้น - ไปที

ยังมีมากล่าวอ้าง............... ฝากความ คิดถึง
คนหนึ่งจึงทุกยาม............. มั่นแท้
อุบเงียบไม่บอกตาม........... ถามไถ่
ขอป่วยเป็นใบ้แบ............. ไม่ต้อง - พูดกัน
ด.ช. นพ

*ดู  ... ตกคำโท
*ผ่านพ้น  ไปที  ... วรรคนี้มี 4 คำ ให้เขียนติดกันเป็น ผ่านพ้นไปที
*คิดถึง ... สร้อยเจตนัง ควรเลี่ยง
*แบ  ... ตกคำโท
*ไม่ต้อง  พูดกัน ... วรรคนี้มี 4 คำ ให้เขียนติดกันเป็น  ไม่ต้องพูดกัน

..........บ้านกลอนไทย........

...........................................................

ขอขอบคุณท่านได้...........แจงมา
ตำแหน่งโทผิดนา...........เพิ่งรู้
เขียนลงสู่สายตา............มีผ่าน
จึงใคร่ขอโทษผู้..........ที่ได้ทราบมี

ขอปรับตัวต่อนี้...............เขียนโคลง
มาเพื่อจรรโลง...............ไม่เว้น
ขอทุกท่านเปิดโปง..........ผิดที่
มาช่วยตรวจดูเน้น...........เพื่อรู้ทบทวน

สำนวนผิดก่อนนั้น...........มากบท
มีอ่านมาทั้งหมด.............น่าแก้
กันผมที่เรียนจด...........หรืออ่าน
จะไม่ผิดผังแท้...............ที่เฝ้าเพียรมา.

ด.ช. นพ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

            เอกเจ็ด  โทสี่

บทเรียนเราอย่าดื้อ    ทุรัง
เขาด่าก็จงฟัง            อย่าแกล้ง
ไหนผิดไตร่ตรองยัง   เลิกก่อน  เสียนา
ไหนบ่ผิดจึงแจ้ง       กล่าวด้วยเหตุผลฯ

ใจคนควรก่อเกื้อ       กูลกัน
ควรสื่อสายสัมพันธ์   อยู่ใกล้
ยามมีแบ่งปันพลัน    จึงก่อ รักนา
ควรหมั่นในการให้   ห่อนแห้งมิตรโยงฯ

คำโคลงเราแต่งได้    ดังหมาย
โทสี่เอกเจ็ดคลาย      ขุ่นข้อง
พอเสร็จผ่อนใจหาย    จากเหนื่อย
อยากกู่ตะโกนก้อง    สื่อให้โลกเห็นฯ


ครับ นี่ก็คือโคลงสี่ ที่มี เอกเจ็ด โทสี่ ตำแหน่งเอกเป็นเสียงเอก ตำแหน่งโท เป็นเสียงโท
ตรงตามข้อบังคับเป๊ะ......เสียแต่ว่าผมว่ามันไม่ค่อยเพราะ............. (แต่งแล้วปวดหัว)

[ณัฐชรี]

๐ จากมามาลิ่วล้ำ           ลำบาง
บางยี่เรือราพลาง           พี่พร้อง
เรือแผงช่วยพานาง         เมียงม่าน มานา
บางบ่รับคำคล้อง           คล่าวน้ำตาคลอ

นิราศนรินทร์


เรื่องนิราศนรินทร์นี้ นายนรินทรธิเบศร์(อิน)
แต่งขึ้นเมื่อคราวตามเสด็จสมเด็จพระบวรราชเจ้ามหาเสนานุรักษ์เสด็จยกกองทัพหลวง
ไปปราบพม่าซึ่งยกลงมาตีเมืองถลางและเมืองชุมพร เมื่อต้นรัชกาลที่ 2 ในพ.ศ. 2352 เป็นบทประพันธ์
โคลงสี่สุภาพ 144 บท บทแรกเป็นร่ายสุภาพ
ถึงแม้นายนรินทรธิเบศร์จะเป็นกวีที่มีชื่อเสียงแต่เราทราบประวัติของท่านผู้นี้น้อยที่สุดและยังไม่ปรากฏหลักฐานชัดเจนว่า ได้ประพันธ์งานกวีนิพนธ์อื่นๆอีก แต่โคลงนิราศนรินทร์นี้ ถือว่าเป็นนิราศที่แต่งได้ดีอย่างยอดเยี่ยมของไทย ที่คัดมาให้ศึกษาเพียงเท่านี้ ก็คงจะพอเป็นประจักษ์พยานที่ชี้ให้เห็นถึงอัจฉริยภาพของกวีท่านนี้ เฉพาะโคลงบทนี้อาจใช้เป็นแบบอย่างในการแต่งโคลงสี่สุภาพที่ถูกต้องตรงตามข้อบังคับในฉันทลักษณ์ทุกประการ

จาก ศาลาไทย

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

             

Oใครสอนเราบ่ดื้อ       ดึงดัน
ใครว่าเรารับพลัน        ไม่แย้ง
จุดผิดไตร่ตรองยัน       ดูก่อน 
หากบ่ผิดจึงแจ้ง           เอ่ยค้านคำสอน

Oใจตอนฟังกล่าวอ้าง    ควรเย็น
มิใช่ยกประเด็น             ว่าให้
ควรมีแก่ใจเห็น             บอกต่อ กันนา
ควรหมั่นยอมรับได้       เพื่อรู้จดจำ

Oอันคำโคลงแต่งได้    เหมาะสม
โทสี่เอกเจ็ดชม            แน่รู้
แรกอาจแย่ระบม         มิง่าย
ขอแค่เป็นนักสู้           บ่ท้อจึงดี.

         "กานต์ฑิตา"
   ๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

[yotaga]

เสียงหัวใจร่ำร้อง  คร่ำครวญ
ประหนึ่งจิตเจียนจวน      ขาดแล้ว
อดีตไม่เคยหวน           คืนกลับ
ฤารักจักคลาดแคล้ว     หมดสิ้นสูญสลาย

ใจกายหมายใฝ่เฝ้า    เคลียคลอ
คงไม่อาจพะนอ        ชิดใกล้
มีสิทธิ์แค่อยากขอ     ชมชื่น
ขมขื่นกลืนเก็บไว้    ท่วมท้นดวงฤดี

บทกวีแต่งแต้ม     จินตนา
จึงไม่อาจนำมา     เชื่อได้
ถึงปากเปล่งวาจา   เอื้อนเอ่ย
ปากไม่ตรงใจไซร้    เช่นนี้จึงเมิน

[สายใย]

 
 
๐เขียนโคลงตามจิตโบ้ย                 บงการ
เพียงแค่หวังส่งสาส์น                     สื่อเจ้า
พยายามแต่งตามกานท์                  กำหนด
หากพลาดเพราะรักเศร้า         สุดอ้างวางฉันท์

๐จำนรรตระหนักเนื้อ                     ความนัย
เธอบ่เคยมีใจ                             จวบแจ้ง
รักแรกจึ่งหลงใหล                         ลืมจาก   
                        รักมากดั่งสวรรค์แสร้ง                เสกให้โศกเหลือ                       


 [center

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

 
 
๐เขียนโคลงตามจิตโบ้ย                 บงการ
เพียงแค่หวังส่งสาส์น                     สื่อเจ้า
พยายามแต่งตามกานท์                  กำหนด
หากพลาดเพราะรักเศร้า         สุดอ้างวางฉันท์

๐จำนรรตระหนักเนื้อ                     ความนัย
เธอบ่เคยมีใจ                             จวบแจ้ง
รักแรกจึ่งหลงใหล                         ลืมจาก   
                        รักมากดั่งสวรรค์แสร้ง                เสกให้โศกเหลือ                       


 

๐คำเจือปนกล่าวพ้อ....................สายใย
เธอบ่เคยมีใจ............................ใคร่รู้
   อนงค์นางแห่งหนใด................กันเอ่ย
                 วอนท่านเจาะจงผู้.....................กล่าวให้ชัดเจน.

 

"กานต์ฑิตา"
   ๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

[สายใย]

 
 
๐เขียนโคลงตามจิตโบ้ย                 บงการ
เพียงแค่หวังส่งสาส์น                     สื่อเจ้า
พยายามแต่งตามกานท์                  กำหนด
หากพลาดเพราะรักเศร้า         สุดอ้างวางฉันท์

๐จำนรรตระหนักเนื้อ                     ความนัย
เธอบ่เคยมีใจ                             จวบแจ้ง
รักแรกจึ่งหลงใหล                         ลืมจาก   
                        รักมากดั่งสวรรค์แสร้ง                เสกให้โศกเหลือ                       


 

๐คำเจือปนกล่าวพ้อ....................สายใย
เธอบ่เคยมีใจ............................ใคร่รู้
   อนงค์นางแห่งหนใด................กันเอ่ย
                 วอนท่านเจาะจงผู้.....................กล่าวให้ชัดเจน.

 

"กานต์ฑิตา"
   ๒๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔

 
 

กรรมเวรใดไป่รู้                            เลยเอย
เพียงหนึ่งชอบหวังเชย                  ชิดใกล้
แต่เขากลับละเลย                      ลืมพี่     แล้วนา
กอไก่ชื่อบอกใบ้                         บ่งแล้วรักเสมอ


 

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

 
 

กรรมเวรใดไป่รู้                            เลยเอย
เพียงหนึ่งชอบหวังเชย                  ชิดใกล้
แต่เขากลับละเลย                      ลืมพี่     แล้วนา
    กอไก่ชื่อบอกใบ้                         บ่งแล้วรักเสมอ


 

๐สายใยบอกกล่าวให้..........รับทราบ
 เพียงหนึ่งนางพิลาป............เกี่ยวข้อง
สงสัยไม่วายวาบ...................ตรงชื่อ
     กอไก่นามไหนน้อง.............ที่เพ้อเจาะจง

๐หวังคงมิใช่น้อง................นามกานต์
หากใช่มีฮานาน...................แน่แท้
เพราะยังไม่พบพาน...............หาสู่
             หากเอ่ยอำขำแก้...................กล่าวย้อนยินดี.

 

 

"กานต์ฑิตา"
   ๒๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๔