เพราะความเหงาเราเลยคุ้นเคยใกล้
หลอมจิตใจให้เพ้อละเมอฝัน
บวกและลบพบทางสร้างสัมพันธ์
เธอกับฉันนั้นเป็นหนึ่งซึ้งฤทัย
เธอเหมือนไฟได้อุ่นละมุนผิว
คือสายลมโบกพริ้วปลิวไสว
เป็นธาราพาสดชื่นรื่นเริงใจ
เพียงอยู่ใกล้ได้สุขทุกเวลา
เฝ้าคอยเติมเพิ่มจุดที่หลุดหาย
เพียรระบายสีสันอันหรรษา
คอยเช็ดเหงื่อเมื่อเหนื่อยและเมื่อยล้า
ซับน้ำตาคราแพ้ให้แก่ใจ
ภาพวันวานยังหวานสะท้านจิต
สิงสถิตในสมองอย่างผ่องใส
วันนี้มาลาจากพรากกันไกล
แอบอิงใครใครอื่นไม่คืนรัง
ลอยตามลมพรมเร้าคอยเย้าหยอก
ลมรักหลอกหลอกเจ้าให้เฝ้าหวัง
เพราะบางเบาเข้าสู่สมจมภวังค์
เปรียบได้ดังใจกระดาษขาดง่ายดาย
มหาซัง
