ทุ่มเทหัวใจไปเท่าไหร่
สิ่งที่ได้รับกลับกลายเป็นไร้ค่า
สมควรไหม? .. ที่ตอนนี้ฉันมีน้ำตา
น้ำตาที่เกิดจากความอ่อนล้าของหัวใจ
เหนื่อยท้อ .. จนแทบจะหมดแรงเดินต่อแล้วชีวิต
ฉันเองใช่ไหม? .. ที่เป็นคนผิด .. ที่ทุ่มเทความรักความจริงใจให้
อยากเรียกร้องวันเวลากลับคืน .. เพราะสิ่งที่ได้รับมันขมขื่นเกินไป
แต่ก็รู้หรอกว่าสาย .. ไม่สามารถเรียกร้องให้อะไรมันกลับมา
ความรู้สึกที่ทุ่มเทไป .. เมื่อให้ไปแล้วคงเรียกกลับมาใหม่ไม่ได้อีก
ตอนนี้คงทำได้แค่พยายามหลีกและหนีหน้า
สิ่งที่ได้รับมันว่างเปล่าเกินไป .. แต่ที่ร้องไห้ไม่ใช่เพราะเสียดายเวลา
แต่เสียดายความรู้สึกที่เคยมีมา .. เพราะมันไม่ใช่แค่ไร้ค่า .. แต่ฉันกลับถูกตราหน้าว่าหลอกลวง
ไม่มีคำอธิบาย .. ว่าอะไรคือเหตุผลให้เธอเข้าใจผิดฉันอยู่
ฉันไม่รู้ .. และตอนนี้หมดแรงแล้วที่จะทักท้วง
ทุกอย่างเธอคงรู้อยู่แก่ใจว่าความรักที่ฉันให้ไป .. จริงหรือลวง
และเธอไม่ต้องเป็นห่วง .. เพราะต่อจากนี้ฉันจะไม่ทวงถามสิทธิ์ใด
จบเถอะ .. ต่างคนต่างจากกันไปดีกว่า
ฉันว่าเราต่างคนก็อ่อนล้าและหมองไหม้
ยื้อต่อไปก็เสียดายเวลา .. จบดีกว่าก่อนสายไป
ตอนนี้ความรู้สึกมันคือ .. ว่างเปล่า .. ใช่ไหม? .. แต่ถ้ายื้อต่อไปความรู้สึกคงกลายเป็น .. เกลียดกัน
