ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[โรแมนติค]

หากความรักเป็นมาลัยมาให้ร้อย
จะประดอยประดิษฐ์รจน์ ให้สดสวย
จะอบร่ำมนตรามหาระรวย
จะร้อยด้วยสายใจแทนไหมทอง

แล้วเอามาลัยรักอันศักดิ์สิทธิ์
เสกใส่อิทธิเจซ้ำคำรบสอง
ให้เลิศสุคนธ์ล้ำค่าผกากรอง
เพื่อมอบน้องถนอมไว้คล้องใจงาม

แทนของขวัญสัญญาบอกว่า "รัก"
แน่และหนักยิ่งจบสิ้นภพสาม
จะกี่เดือนกี่ปีมิมีทราม
จะคงความรักไว้ไม่โรยรา

ขอแค่พวงมาลัยมอบให้น้อง
อย่าลอยล่องร้างเร่เสน่หา
หากยามชังหมดชื่นค่อยคืนมา
สิ้นศรัทธาอย่าย่ำให้ช้ำเลย ฯ

[เพรางาย]

เห็นดาวร่วงห่วงดาวจะร้าวแหลก
อุตส่าห์แบกฟูกหนามารองหล่น
นอนชมดาวพราวฟ้าห้าหกคน
รู้สึกตนฟ้าแจ้งแล้งเศษใด

เห็นเถาวัลย์พันไม้ไปปลายยอด
คงอยากกอดเมฆเย็นเห็นใช่ไหม
เที่ยวตัดไผ่ต่อสูงสูงขึ้นไป
สูงแค่ไหนไม่เห็นถึงจึงเศร้านัก

ปลูกดอกหญ้าเบ่งบานในลานกระดาษ
เศษผ้าขาดแปลงกายให้ประจักษ์
สาวชาวบ้านเป็นเจ้าหญิงหยิ่งในรัก
เชิญมาพักพิงคำ...ลำนำกลอน

[ย่อง~~]

หากความรักเป็นมาลัยมาให้ร้อย
จะประดอยประดิษฐ์รจน์ ให้สดสวย
จะอบร่ำมนตรามหาระรวย
จะร้อยด้วยสายใจแทนไหมทอง

แล้วเอามาลัยรักอันศักดิ์สิทธิ์
เสกใส่อิทธิเจซ้ำคำรบสอง
ให้เลิศสุคนธ์ล้ำค่าผกากรอง
เพื่อมอบน้องถนอมไว้คล้องใจงาม

แทนของขวัญสัญญาบอกว่า "รัก"
แน่และหนักยิ่งจบสิ้นภพสาม
จะกี่เดือนกี่ปีมิมีทราม
จะคงความรักไว้ไม่โรยรา

ขอแค่พวงมาลัยมอบให้น้อง
อย่าลอยล่องร้างเร่เสน่หา
หากยามชังหมดชื่นค่อยคืนมา
สิ้นศรัทธาอย่าย่ำให้ช้ำเลย ฯ

รจนาเสี่ยงมาลัย  ได้เงาะคู่
พี่ไม่รู้เสี่ยงไป  ได้ไหมเอ่ย
หรือจะเหลวและเป็น  เหมือนเช่นเคย
จะชวดเชยเสียกระมัง  สู้รั้งรอ

พวงมาลัยควรหรือให้  ห่างใจน้อง
ลอยละล่องเลยไป  ทำไมหนอ
แม้นน้องมีพวงมาลัย  ใครคล้องคอ
พี่จะขอยืนโยง....คล้อง"โลงใจ"

[plak]

ย่ำสนธยาลาผ่านไปนานแล้ว
ทั่วถิ่นแถวเงียบระงับต่างหลับไหล
ฟ้ามีจันทร์แรมเสี้ยว แลเปลี่ยวใจ
เสียงเรไรร้องฟังยิ่งวังเวง

นานนานทีที่พระพายโชยชายผ่าน
หนาวสะท้านที่ต้องลมมาข่มเหง
ยิ่งอาวรณ์ยามแว่ว แผ่วเสียงเพลง
แทนนอนเขลง ลุกกอดเข่า เฝ้ารำพึง ฯ

[วฤก]

[จะไม่เด็ด]

หลงถลำอ้อนลำนำตามหาสาว
ไร้ข่าวคราวของนวลใยให้ใจเสีย
ป่านฉะนี้เจ้าไปไกลหนอมายเดีย
พี่ละเหี่ยเหลือใจได้แต่รอ...อิอิ

...แบบว่า..เล่นลำนำไม่เป็นอะครับ..

[แพรว >w<]

ลำนำ...วอนเว้า...เหงา...เงาจันทร์

โสมส่องสว่างสลายเมฆามัวหมอก
กระจ่างจอกจัณฑ์หอมพยอมพลิ้ว
เสียงไผ่อ้ออ่อนเสียงเพียงหวีดหวิว
พระพายปลิวปลิดกลีบผกาพิณ

กระท่อมไม้เอนเอี๊ยดเอียดเอียดอ๊าด
เสียงแกรบกราดกระท่อมหลังคากระวิน
เพียงนิดนิดหวั่นไหวจิตใจจินต์
กบโดดดิ้นบนบัวระรัวไป

ลำนำกลอนวอนเว้าเงาคนรัก
สุดจะหักใจถึงตรึงเธอไว้
เธอลาละลาทิ้งทุกข์ทนใจ
ทิ้งบ้านไผ่กระทอมไม้หมองมัว

จันทร์สุขใสสว่างแต่ร้างรัก
ใยดาวปักใจอยู่คู่เคียงทั่ว
ยังรายร้อมจันทรมิห่อนกลัว
แล้วใยตัวจึงไร้ใครเคียงกาย

[นกฯ]

ย่ำสนธยาลาผ่านไปนานแล้ว
ทั่วถิ่นแถวเงียบระงับต่างหลับไหล
ฟ้ามีจันทร์แรมเสี้ยว แลเปลี่ยวใจ
เสียงเรไรร้องฟังยิ่งวังเวง

นานนานทีที่พระพายโชยชายผ่าน
หนาวสะท้านที่ต้องลมมาข่มเหง
ยิ่งอาวรณ์ยามแว่ว แผ่วเสียงเพลง
แทนนอนเขลง ลุกกอดเข่า เฝ้ารำพึง ฯ

ยามโลกสู่นิทราเวลานี้
ม่านราตรีแผ่รอบเป็นขอบขึง
เงียบส่ำสรรพ สำเนียง เสียงดังตึง
ดูประหนึ่ง โลกใหม่ ใช่โลกคน

เพราะโลกเราหรือเป็นได้เช่นนี้
เห็นแต่มีเลวทรามความสันสน
ต่างชิงดีชิงเด่นเล่นซ่อนกล
ใครเขลาจน ถูกย่ำจม ล้มทั้งยืน ฯ

[เจ้านาง]

เรื่องร้องขอเมตตานั้นอย่าหวัง
ใช่เรือนั่งเอียงหนอยังพอฝืน
มีแต่ซ้ำเติมให้ใส่ไฟฟืน
หากจะฟื้น ก็ฟก อ่อนอกใจ

โลกเข้าสู่ นิทรา ราตรีนี้
เหมือนภูตผีชั่วช้าพาหลับไหล
หลับไปเถิดเหล่าอธรรม หลับกันไป
เพื่อโลกใหม่ มนุษยธรรม พบกรรมดี ฯ

[tanapok]

เสียงเรไร   ร้องกล่อมตัว   ทั่วท้องทุ่ง

ต้นละหุ่ง     ก้านสะบัด     พัดพริ้วไหว

ไผ่ในก่อ     เบียดลำ      ยินร่ำไร

คนหลับไหล    บนกองฟาง    ข้าง ๆ โพน



สั่นระริก        เย็นย่ำ          ค่ำคืนหนึ่ง

ลมระบึง       ขึงสะบัด         พัดอายโหน

แวววาบหวิว      ปลิ่วระราย    พระพายโจน

กายอ่อนโอน    ขยับรับ           ปรับท่าทาง



แสงอรุณ          หมุนกลับ       รับอีกครั้ง

ตัวคนยัง          ฝั่งผ่อน            นอนไม่สร่าง

ลมพัดหาย          เสียงไผ่         ก็ไร้จาง

จึ่งต้องวาง           นิทรา          มาเริ่มการณ์



ลำนำชีพ           รีบเร่งทำ         ตามหน้าที่

ลำนำกลอน        ก็มี                  วจีสาน

ประดับแต่ง         แผลงปรุง       ฟุ้งคำกานท์

จึ่งขับขาน          ไพเราะ            เสนาะใจ

พอจะเรียกว่า    ลำนำ   ได้ไหม  ครับ

[จะไม่เด็ด]

ลำนำรักนักกลอนอ้อนไม่เก่ง
มีแต่ครื้นเครงปลอบปลุกให้สุขสันต์
ได้ระบายเป็นบทกลอนอ้อนรำพัน
ก็ชื่นวันในแบบเรา...หวังเธอเข้าใจ..อิอิ

..แบบว่า

[น้ำมนต์]

เรื่องร้องขอเมตตานั้นอย่าหวัง
ใช่เรือนั่งเอียงหนอยังพอฝืน
มีแต่ซ้ำเติมให้ใส่ไฟฟืน
หากจะฟื้น ก็ฟก อ่อนอกใจ

โลกเข้าสู่ นิทรา ราตรีนี้
เหมือนภูตผีชั่วช้าพาหลับไหล
หลับไปเถิดเหล่าอธรรม หลับกันไป
เพื่อโลกใหม่ มนุษยธรรม พบกรรมดี ฯ

สมัยนี้สมัยเงินเดินนำหน้า
ส่วนศีลธรรมจรรยาพากันหนี
โลกนั้นเล่าค่อยลดหมดไมตรี
คุณความดี ดูกร่อย ร่อยหรอลง

ยิ่งเจริญทางวัตถุบรรลุผล
ยิ่งใจคนเสื่อมซาอานิสงส์
เห็นแก่ตัวชั่วชาติขาดซื่อตรง
สิ่งประสงค์ตนยิ่งเหนือสิ่งใด ฯ

[* พรรัก*]

ที่อะลุ้มอล่วยคอยช่วยเหลือ
ก็หมดเยื่อใยค่าอัชฌาสัย
ค่าน้ำเงินเดินย่ำค่าน้ำใจ
คำว่า "ให้" จึงหาย กลายเป็น "เอา"

ความผูกพันทางใจมักไม่แน่น
หากขาดแคลนเงินถุงตุงกระเป๋า
รุนแรงมาเงินขวางย่อมบางเบา
เงินพระเจ้าจริงแท้อย่างแน่นอน ฯ
 

[โรแมนติค]

สมัยก่อน  นั้นธรรม  คืออำนาจ
เงินคือทาส  รับใช้  ซื้อไถ่ถอน
สมัยนี้  เงินนำ  ก้องกำจร
แม้มีพร  จากพรหม  แพ้ อม เงิน

อำนาจทรัพย์  จับจ่าย   ยาก ง่าย หมด
เงินกำหนด  สิ่งนั้น  น่าสรรเสริญ
ขืนบูชา  ค่าเงิน  กันจนเพลิน
อาจต้องเดิน  ตกหลุมชั่ว  ฝังตัวเอง ฯ

[ทิวฯ]

เมื่อลมหนาวเยือนมาฟ้าสดใส
เสียงไม้ไกวต้องลมมาข่มเหง
หมู่ผีเสื้อเต้นรำนกฮัมเพลง
ช่างครื้นเครงเบิกบานสำราญใจ

มวลพฤกษาชูช่อลออสี
ชงโคคลี่กลีบอยู่ดูไสว
หางนกยูงเหลืองแดงส่ายแกว่งไกว
สลัดใบทักจำปีที่ริมคู  

[กอบรัก]

"หนาวไหมจ๊ะ จำปีจ๋า หน้าหนาวแล้ว"
จำปีแก้วหลุบกิ่งเฉยนิ่งอยู่
มัวคิดตอบคำถามต้นก้ามปู
ในเรื่องหมู เรื่องรำ รัฐธรรมนูญ

[โรแมนติค]

"หนาวสิจ๊ะยูงทองน้องที่รัก"
มันหนาวหนักยิ่งองศาต่ำกว่าศูนย์
ต้องหันขอความช่วยเหลือความเกื้อกูล
จากเพื่อนคูนกอดเกี่ยวเอี่ยวไอกัน

แต่ยังหนาวไม่เท่าพวกเราหรอก
เขาหนาวนอกหนาวในจนใจสั่น
ต่างดิ้นรนบ่นว่าสารพัน
เอ๊ะ...ใครนั่นคือคนล้นปัญญา ฯ

[เฒ่าทารกฯ]

พระอาทิตย์ส่องหล้ามาลาแย้ม
นั่นต้นแขมแซมปลอมในหย่อมหญ้า
ทั้งมดง่ามมดแดงแย่งพุงปลา
เจ้ากิ้งก่า ชูคอ เฝ้ารอดู

พอพบหมู ในอวย  ร่วมช่วยชาติ
พวกขี้ขลาด โดนกวาด เป็นหมวดหมู่
ก่อเป็นม็อบ เหลืองแดง แย่งปลาทู
น่าอดสู  สู้เพื่อเงิน...เพลินศรัทธา..ฯ

[บ้านกลอนไทย]

ประหนึ่งเล่น เร้นกาย เบี่ยงบ่ายปิด
ทุกทั่วทิศ มิตรกลอน สะท้อนเสียง
อยู่หนใด ไขขาน คำกานท์เรียง
เหมือนอยู่เคียง เพียงตา จ้องหากัน

ยามมิตรรัก ทักทาย ระบายถ้อย
เป็นสิ่งร้อย รอยกวี เมธีฝัน
ให้พลิกฟื้น คืนคง สืบพงศ์พันธุ์
คู่ตะวัน นิรันดร........บ้านกลอนไทย

 

[นกฯ]

"หนาวสิจ๊ะยูงทองน้องที่รัก"
มันหนาวหนักยิ่งองศาต่ำกว่าศูนย์
ต้องหันขอความช่วยเหลือความเกื้อกูล
จากเพื่อนคูนกอดเกี่ยวเอี่ยวไอกัน

แต่ยังหนาวไม่เท่าพวกเราหรอก
เขาหนาวนอกหนาวในจนใจสั่น
ต่างดิ้นรนบ่นว่าสารพัน
เอ๊ะ...ใครนั่นคือคนล้นปัญญา ฯ

เขายังหนาว กว่าเรา เขาเขลาแน่
เขาเก่งแก้ หนาวหาย ได้หลาย ท่า
แต่หนาวหนึ่ง ที่เขา เศร้าอุรา
หนาวเพราะศูนย์ องศา เมตตาเอย