ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"เขียนฟ้า?"

๐

๐ เคยเอามือเขียนฟ้าคำว่ารัก
ยามหนุนตักอนงค์ตอนหลงใหล
มองผ่านคางหูแนบแอบทรวงใจ
ยังจำได้สวรรค์นั้นของเรา

๐ ฟังเธอพร่ำทุกถ้อยไร้รอยเบื่อ
บัดนี้เหลือเพียงแต่แค่วันเก่า
แผลอดีตพิษร้ายทำลายเอา
เมื่อยามเขลาเป็นเหยื่อเชื่อคนลวง

๐ ทนโอบกอดหมอนข้างแบบร้างคู่
ต้านความคิดโจมจู่สู่ก้นบ่วง
หนีกับทาสอารมณ์ตรมในทรวง
ทุกคืนล่วงเสน่หาคร่าติดตาม

๐ ภาพลิ้นลมตวัดชัดส่งฤทธิ์
เสียงล่องติดประสาทวาดหวิวหวาม
ข่มอารมณ์กดไว้กลัวไฟลาม
กับกองท่ามถ่านเก่าถูกเร้าเพลิง

๐ วันนี้ฟ้าว่างเปล่าราวกระดาษ
คิดขยาดฝันร้ายเมื่อใจเหลิง
ก่อนเขียนรักคับฟ้าครารื่นเริง
ยามนี้เพิ่งกลับเห็นเช่นม่านมัว

๐ ก่อนใช้มือเขียนฟ้าครานี้ขัน
วารต่างกันความคิดจิตในหัว
อยากใช้มือเขียนช้ำซ้ำหลายตัว
เขียนให้ทั่วผืนฟ้าว่าอยากลืม..

 

..ระนาด..ที่ไหลอย่างสายน้ำ..           ..สื่อทำนอง..ท่องห้วงทิพย์..

[สายลมสีขาว]

จะเขียนถ้อย ร้อยลักษณ์ วรรคอักษร
เพื่อวิงวอน พรฟ้า ที่พาหลง
ให้ลืมรัก ภักดิ์ใจ ใดจำนงค์
และสิ้นลง ตรงที่ ที่พบกัน

กระดาษขาว กราวเมฆ วิเวกใส
ดั่งดวงใจ เดียวดาย คล้ายโศกศัลย์
สุรีย์เพลิง เริงฤทธิ์ ชิดประชัน
แก้วอำพัน สรรค์ไว้ ในราตรี

ระบายความ ตามใจ ไม่รู้เรื่อง
น้ำคำเฟื่อง เยื้องหลง ตรงวิถี
อยากจะเก็บ อยากจะลบ กลบวจี
ถ้อยวลี เลือนลาง จากกลางใจ

[ตะวันฉาย]

...เอาพื้นฟ้า  แทนกระดาษ  วาดด้วยหมึก
เขียนจารึก    คำว่ารัก    สลักไหน
เอาโลหิต   เป็นหมึก   บันทึกไป
บนฟ้าไกล  กับหัวใจ  ไร้วิญญาฯ

   เขียนบนฟ้า  ซ้ำ-ซ้ำ  กล้ำทนฝืน
ไม่อาจยืน  เขียนต่อ  พอเถิดหนา
คำว่ารัก   ยากนัก  หักใจลา
เขียนบนฟ้า  ย้ำว่า  ถึงคราลืม...

[ย่อง~~]

จะเขียนฟ้ายังไงก็ตาม
ท้องฟ้าคงสีครามอยู่เสมอ
เฉกเช่นใจฉันนี้ที่ให้เธอ
ยังคงท้นล้นเอ่อไม่เปลี่ยนแปลง

แม้ฟ้าอาจเปลี่ยนสีนี้ไปบ้าง
แต่รักไม่เคยจางเหือดแห้ง
กลับเพิ่มพ้น ล้นทวี อย่างรุนแรง
ด้วยหัวใจ น้ำเงิน  ม่วง คราม เขียว เหลือง แสด แดง
................ที่ ค อ ย ส่ อ ง แ ส งใ ห้ แ ต่ เ ธ อ.......

ขออนุญาตแจมด้วยคนนึงนะครับ ..ขอบคุณครับ...

[มหาซัง]

ดุจภาพเขียนเพียรวาดขาดสะบั้น 
เมื่อความฝันวันวานพาลสลาย
เคยหวานชื่นรื่นเริงบันเทิงกาย   
เหลือเพียงด้ายเส้นเดียวเกี่ยวชีวี 

เฝ้าเขียนรักสลักใส่ใว้ในฟ้า   
หลงมายาพาเมาเคล้าสุขขี
เมื่อรู้ซึ้งถึงพิษอิสตรี   
ที่ย่ำยีบี้หัวใจให้แหลกลาญ

ความอัปยศอดสูขอสู่สม   
บ่วงอารมณ์คมชนักเข้าหักหาญ
ขังตัวตนทนไปใจดักดาน 
รอประหารผ่านวันอันอันเลื่อนลอย

มหาซัง