ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[mednoon]

แก่หนึ่งกลัวหมดสิ้น              วาสนา
กลัวไม่มีคนมา                     กราบไหว้
กลัวคนไม่เข้าหา                  เหมือนก่อน
บ่งบอกใบหน้าไร้                 สุขสิ้นกลัดหนอง

แก่สองได้ปลดเปลื้อง           การงาน
เกษียณเสร็จใบหน้าบาน       เบิ่งฟ้า
ไม่ต้องนั่งรอนาน                 คอยครับ  กระผมแฮ
ช่วงปลายชีวิตจ้า                 แจ่มแจ้งงดงาม

แก่สามกลัวพ่ายแพ้            สังขาร
ผมหงอกเนื้อหนังยาน        หย่อนล้า
กลัวเหล่าลูกเหลนหลาน       หลบเลี่ยง
ใครจะเรียกลุงป้า               อย่ากลุ้มใจเลย

ยามแก่มีมาดให้                 ต้องตา
ยามแก่มีวาจา                    เสนาะก้อง
ยามแก่จิตกรุณา                ไม่โกรธ
ยามแก่ใครใกล้ต้อง           ซาบซึ้งเสน่หา.

[mednoon]

กันยาก็มาถึง                 มนหนึ่งจะวางวาย
คนึงอยู่มิรู้คลาย            อุระทุกข์เพราะผูกพัน
เคยรักจะลับหาย           ดุจคล้ายจะอาสัญ
เลบงบทประณตนันท์    ดนุน้อมประโลมลา

สม              แล้วคำชื่นชมเหมาะสมยิ่ง
ศักดิ์            และศรีสมจริงผู้หญิงกล้า
ชำนาญ       นักเรื่องเร่งรัดพัฒนา
กิจ               การงานการศึกษานอกโรงเรียน

ผู้                  ยังรักยังนับถือฝีมือล้ำ
ลิขิต             คำเป็นบทกลอนก่อนเกษียณ
คำ                ร้อยคำมาร้อยรักด้วยพากเพียร
ประพันธ์       เขียนคงไม่จบได้ครบครัน

วราภรณ์         อาภรณ์นี้จงมีค่า
ศิริวรรณ        วรรณะพาให้เฉิดฉันท์
สุขประสบ      ทั้งครอบครัวชั่วกัปกัลป์
ครบเกษียณ   อยู่คงมั่นนิรันดร์เทอญ


แทนความคิดถึง
ผอ. วราภรณ์  ศิริวรรณ
...ผู้อยู่ในใจศิษย์เสมอ

 "เม็ดนุ่น"

[บ้านกลอนไทย]

                                                 


                                                                                อะไรหนอแก่ล้วน           ลายคราม
                                                                          เสียงหนึ่งพึงมาถาม             ถอดถ้อย
                                                                          ขอตอบชอบความงาม          สยามถิ่น
                                                                          ปีผ่านนานเป็นร้อย             สืบเค้าขนบไทย

                                                                               อะไรหนอแก่ล้วน         โรยรา
                                                                          เสียงหนึ่งพึงถามมา           ว่าไว้
                                                                          ขอตอบนั่นระอา                แตกแยก สีเอย
                                                                         ไยแบ่งแดงเหลืองให้          มอดไหม้เมืองสยาม


                                                                                       

                                             

[ทิวฯ]

ทำงานอย่างอดทนจนเกษียณ
ชีวิตเปลี่ยนแปลงไปไม่เหมือนเก่า
เคยทำงานหลักหลัก ทั้งหนักเบา
เหมือนรับเหมาทุกอย่างแตกต่างกัน

เพื่อนร่วมงานมากมีเหมือนพี่น้อง
เรื่องขุ่นข้องหมองใจย่อมไหวหวั่น
อุปสรรคนานาสู้ฝ่าฟัน
ด้วยสามัญสำนึกลึกลึกมี

ใช้บำเหน็จบำนาญชาญฉลาด
จงเป็นปราชญ์วาววามอร่ามศรี
ความถูกต้องยังอยู่รู้ชั่วดี
หกสิบปี มากพบ ประสบการณ์

ความรู้สึก นึกคิด สัมฤทธิ์ผล
ก็เพราะตนจำแนก อย่างแตกฉาน
จากเพื่อนพ้องน้องพี่ที่ทำงาน
เหมือนปิดม่านห้องโถงโรงละคร ฯ

[เจ้านาง]

เมื่อจบสิ้นการแสดงแฝงอำนาจ
ทิ้งบทบาทหน้าที่มีมาก่อน
ใหม่ใหม่อาจทำให้ใจบั่นทอน
เหมือนกับสอนจิตใจไปในตัว

ชีวิตหลังเกษียณเปลี่ยนแปลงบ้าง
ความแตกต่างยอมรับเหมือนกลับขั้ว
คุณความดีมีพร้อมย่อมไม่กลัว
เลี่ยงความชั่วก็หมดทุกข์เป็นสุขใจ

[mednoon]

ฤดูกาลหมุนเวียนรู้เปลี่ยนผัน
คืนและวันผ่านเยือนเตือนให้เห็น
โลกมีพร้อมสัจธรรมนำประเด็น
ร้อนหรือเย็นสุขหรือทุกข์ที่รุกใจ

ชีวิตเหมือนสายชนวนที่เลี้ยวเลาะ
สู่กิ่งเกาะภูผาฟ้ากว้างใหญ่
ซึมและซับประสบการณ์ผ่านวันวัย
อุปสรรคมีไว้ให้เผชิญ

ขณะที่อ่อนล้าคราโศกทุกข์
เสี้ยวความสุขมีให้ใช่ห่างเหิน
เพียงยิ้มสู้รู้สร้างหนทางเดิน
มิไกลเกินความฝันถ้าหมั่นเพียร

อนาคตคือภาพ ที่ฉาบฝัน
ปัจจุบันคืภาพจริงสิ่งแปรเปลี่ยน
อดีตคือภาพสะท้อนย้อนบทเรียน
คล้ายภาพเขียนให้คนคิดลิขิตทาง

ทุกทุกท่วงทำนองของชีวิต
ยังมีสิทธิ์สับสน บนความต่าง
สุขทุกข์เปรียบเหมือนเงาเฝ้าอำพราง
ทุกสิ่งอย่างปรับที่ใจ มองให้เป็น.