กรรมลิขิตขีดเส้นเกณฑ์ชีวิต
หากจะคิดยึดมั่นจิตหวั่นไหว
ดั่งดั้นเดินหนทางกลางแนวไพร
พงหนามไหน่ข้างหน้าฝ่าผจญ
อดีตผ่านกาลก่อนฤๅย้อนกลับ
ล่วงเลยลับทับลบจบเพียงผล
ทั้งดีชั่วกระทำกรรมปะปน
ด้วยเหตุต้นความอยากล้วนมากมี
อนาคตสุดวิสัยใครจะคาด
หากประมาทพลาดไปใจหมองศรี
ตั้งสติใช้ปัญญาทุกนาที
คงชีวีล้ำเลิศที่เกิดมา
ธรรมดาโลกนี้มิแน่หนอ
กายที่ก่อเรือนว่างทั้งนั้นหนา
อาศัยอยู่ถึงคราวพรากจำจากลา
มรณาคือผุพังฝังลงดิน
ทุกข์เท่านั้นตั้งอยู่และเกิดดับ
ทุกสิ่งสรรพแปรผันหมั่นถวิล
อนิจจาไม่เที่ยงเสียงยลยิน
รวยสวยสิ้นทั้งหมดล้วนปลดปลง
รู้เท่าทันพลันสว่างพบทางแก้
สมมุติแท้หลอกอำทำให้หลง
วิ่งไขว่คว้าล่าไล่ให้งุนงง
ชั่งมันส่ง...ให้สงบพบสุขเย็น
