สวัสดีครับผมแต่งกลอนตอนไปฮิโรซิม่ามา รู้สึกเศร้ามาก ฟังเขาบรรยายแล้วน้ำตาลูกผู้ชายได้ไหล
ผมเลยเขียนกลอนนี้ขึ้นมา ไม่ไพเราะหรอกเพราะพึ่งหัดแต่ง แต่อยากแสดงความรู้สึกเท่านั้นเอง
ขอบคุณมากสำหรับท่านที่ทนอ่าน (อย่างสูง)
ฮิโรซิม่าครานั้นเมื่อฝันร้าย
คนล้มหายตายจากยากจะหนี
เลือดหลั่งนองกองรื้นพื้นปฐพี
มีวันนี้ที่เหลือเพื่ออะไร
ต้องพลัดพรากจากคนที่ตนรัก
ไร้แหล่งหลักปักมั่นแสนหวั่นไหว
ชีวิตนี้มีแต่แค่หายใจ
กับอาลัยฝังใว้ในอกตน
คือความจริงยิ่งกว่าว่าฝันร้าย
อสุรกายว่ายฟ้าท้าเวหน
เมื่อนกยักษ์ปักษามาบินวน
พร้อมเมฆหม่นวนมาบนฟ้าไกล
ทิ้งเหล็กกลมลมพามาจากฟ้า
มีนามว่าปรมาณูหัวทู่ใหญ่
บรรจุพิษติดไว้ที่ข้างใน
ลว่งลงไปใส่เป้าที่เขาเล็ง
มหาซัง
