ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

        "เมื่อไร้ค่า..ในตาเธอ?"             

๐   

๐ ไม่กล้าทัดดอกไม้ให้ข้างหู
เพราะใจเธอไม่อยู่คู่ใจฉัน
ไม่กล้าสบหลบตาก้มหน้าพลัน
เพราะตัวนั้นไร้ค่าในตาเธอ

๐ ไม่กล้าจูงสัมผัสเกี่ยวรัดก้อย
เพราะบุญน้อยรู้ได้กลัวไผลเผลอ
ไม่กล้ายิ้มกลัวช้ำซ้ำเมื่อเจอ                     
ทั้งเผยอไม่ได้อายตัวตน

๐ ก่อนแต่ไรไม่เคยเลยหลบซ่อน
ต่างอาทรเธอฉันปันเหตุผล
เป็นใจเดียวเธอจึงซึ้งกมล
เปิดถนนทอดฝันนิรันดร์กาล

๐ ไม่เคยรั้งใจเหนี่ยวเหลียวก็พบ
ยิ่งประกบตาฝันพลันก็หวาน
เหนื่อยแสนเหนื่อยไม่ล้ากล้าสาบาน
ใจทะยานเช้าค่ำเปี่ยมกำลัง

๐ เวลาเดินเผชิญหน้าอนาคต
จึงสวยสดล้นหลามแววความหวัง
ขอมีเธอเท่านั้นฝันประดัง
เหมือนใกล้ฝั่งสวรรค์วิมานดิน

๐ ไม่กล้าทัดดอกไม้ไม่กล้าคิด
เพราะหมดสิทธิ์แต่แฝงแรงถวิล
เคยสางผมจุมพิตสิทธิ์โบยบิน
เมื่อเธอสิ้นรักแล้วจากแววตา?"

[ก้างขวางคอ]

ไม่กล้าเอ่ยคำทักบอกรักเจ้า
ด้วยตัวเราด้อยค่ามิกล้าเผย
กลัวเหลือเกินกลัวน้องมองผ่านเลย
ชายเชยเชยคนนี้ที่เฝ้ามอง

[ฌลา]

ฉันคงเหมือนเคย
ไม่มีสักครั้งเลย...จะหวั่นไหว
ไม่เคยจืดจาง...หรือเหินห่าง..เธอไกล
แต่เธอว่าเปลี่ยนไป...ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน

ไม่เคยเหินห่าง..เย็นชา
ทุกครั้งสบสายตา....ยังเฝ้าฝัน
ทุกครั้งที่จับมือ...เธอก็ยังคือ...คนสำคัญ
ทุกนาทีที่พ้นผ่าน...ยังคงมีเธอนั้นเต็มหัวใจ

บอกได้ไหมคนดี
ความรู้สึกที่ฉันมี...ต่างไปตรงไหน
ทุกการกระทำทุกสายตา...บอกสิว่าเปลี่ยนยังไง?
เหตุผลที่เปลี่ยนไป...จากแววตาฉันใช่ไหม...หรือว่าเพราะใจเธอเปลี่ยนแปลง

[ระนาดเอก]

๐ ก่อนตาเธอมีฉันนั้นลิงโลด
ก่อนที่โจทย์ความเศร้าวิ่งเข้าหา
เธอมักยิ้มและรับกับดวงตา
ทั้งวงหน้าฉันมองจ้องได้นาน

๐ จะสบตาครั้งไรใจก็วุ่น
เหมือนโลกหมุนสาระวนเพื่อคนหวาน
แค่แววตาเท่านั้นมันโอฬาร
เป็นตัวผ่านทุกสิ่งยิ่งใจเธอ

๐ จวบตาเธอเงาฉันนั้นหดหาย
ท่วงบรรยายแห่งทุกข์รุกเสนอ
เธอทิ้งตาหรือเบือนเฉือนเมื่อเจอ
โลกความจริงเลิศเลอเจอทำลาย

๐ แทรกตาเธออีกครั้งอย่างท้อแท้
มันก็แค่เลื่อนลอยกร่อยความหมาย
พยายามคืนตนผลบั้นปลาย
คือฝันร้ายซ้ำซ้ำกระหน่ำเยือน..

 

[ไผ่เดียวดาย]

ถ้าในใจ ไม่มีฉัน มันหมดแล้ว
คงไม่แคล้ว แววเลิกกัน มันมาใกล้
คนไร้ค่า ท่าจะช้ำ ทำเช่นไร
เมื่อหัวใจ ไม่มีเหลือ เผื่อสำรอง

เมื่อไร้ค่า ในสายตา ค่าก็หมด
คงไม่้ทด จดจำไว้ ให้เจ้าของ
ถึงอย่างไร ไม่มีวัน หันมามอง
คนที่จอง เจ้าของหวง ทวงไม่คืน

ต้องทำใจ แม้ไม่ไหว ให้ใจหยุด
จะไม่ฉุด รั้งหัวใจ หรือไปฝืน
ถึงใจท้อ ขอยอมตรม ล้มทั้งยืน
ทนกล้ำกลืน ยืนส่งใจ ไว้อาลัย

[╰☆╮สุดสายป่าน มะขามเปียก♡ﾟﾟ･｡εїз]

ไม่เหลือแม้นสิ่งดีดีเคยมีให้

ไม่เหลือใจที่เคยได้แต่ก่อนนี้

ไม่เหลือคำที่พร่ำว่ารักมี

ไม่เหลือดีเมื่อใจได้เปลี่ยนแปลง

เจ็บหยั่งลึกลงรากเธอฝากช้ำ

เจ็บย้ำย้ำซ้ำไปอ่อนระแหง

เจ็บเสียจนแทบจะล้มลงหมดแรง

เจ็บเมื่อแคลงคลายรักจักตรมตรอม

 ...

รักที่ดีสวยงามอยู่ที่ไหน ?

รักที่ไม่ทำให้ใจต้องลายหลอม

รักอย่างนั้นอยากเก็บไว้ดมดอม

รักปลอมปลอมไม่เอา ...เรา ขอคืน ... 

[วันใหม่ที่เหมือนเก่า]

หวนคิดถึงความหลังครั้งวันวาน
เหมือนกับกาลเวลาหมุนช้าลง
ให้ซึมซับความเจ็บปวดที่ยังคง
หลงเหลืออยู่ในใจตลอดมา

ก็ก่อนเก่าเรารักกันสักแค่ไหน
ระยะทางไกลแสนไกลใช่ปัญหา
ความห่วงใยมีให้กันตลอดมา
เหมือนกับว่าอยู่ข้างกายกันและกัน

แต่โลกนี้ไม่มีอะไรที่แน่นอน
สัญญาเก่าเมื่อครั้งก่อนก็แปรผัน
ที่เคยบอกจะมั่นคงตราบจนวัน
ถึงฝั่งฝันที่ร่วมใฝ่ให้เป็นจริง

ถึงวันนี้ที่ทำได้คือทำใจ
ปล่อยเธอไปแล้วยอมให้เราถูกทิ้ง
ถ้าเธอสุขเราก็พร้อมทำทุกสิ่ง
แม้ความจริง...จะรักเธอ..หมดทั้งใจ

[น้ำหวาน]

ทำดีเท่าไร
ก็ไม่อาจชนะใจเธอคนนี้
ยิ่งดีเท่าไร....เหมือนยิ่งไกลจากเธอทุกที
เมื่อฉันไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอคนนี้....ก็ไม่มีทางที่เธอคนดีจะมาสนใจ

[จ้อง เจรียงคำ]

ความรักที่เอ่อท้นแทบล้นร่วง
แต่กับใจอีกดวงแค่ร่วงหล่น
รักถูกเนรเทศเศษกมล
แค่เพียงคนไร้ค่า..ในตาเธอ

[ระนาดเอก]

๐ ค่าของฉันเท่านี้ที่เธอให้
จึงทำใจทุกครั้งอย่างเสมอ
มันเปียกปอนความช้ำร่ำละเมอ
ตามประสาคนเก้อเซ่อเรื่องรัก

๐ ยิ้มเจื่อนเจื่อนรู้ได้ไม่เต็มปาก
ทั้งกระดากยามใกล้ใจประจักษ์
ฉันก็เพียงอากาศอนาถนัก
ที่เธอมักมองผ่านปานหายตัว

๐ จะขยับสิ่งใดดูไร้ค่า
ถูกบังตาทุกอย่างรางสลัว
ขลุกอยู่ในมุมอับกับตามัว
ที่ใจรัวเงื่อนปมรักงมงาย

๐ ยิ้มให้กับตัวเองเก่งเต็มปาก
เปี่ยมคำหลากแต่ล้วนถ้วนความหมาย
ในความโง่รักคุดสุดบรรยาย
คือผู้ชายไร้ค่าในตาเธอ..

[สายใย]

พอรู้ตัว ว่าฝันพลันสลาย
ขอหลบหายซ่อนหน้าไม่กล้าเผยอ
ที่ผ่านมาแค่วันฉันละเมอ
หลงพกเพ้อเซ่อซ่าดังบ้าไป

เมื่อไร้ค่าในตาเธอลาแล้ว
ไม่เหลือแวววับหวานเคยหวั่นไหว
มีคำหนึ่งซึ่งอยากจะฝากไว้
ขอบคุณ...ให้รู้จัก...ว่ารักเป็น

[เพรางาย]

มองกระดาษโดนกำขยำทิ้ง
ก่อนจะกลิ้งจากโต๊ะถูกโละค่า
เคยเป็นแผ่นขาวพร้อมถนอมมา
เขาขว้างปาทิ้งง่ายคงคล้ายเรา

วันยังดีมีกันมั่นในรัก
ยิ้มทายทักยั่วยวนชวนใฝ่เฝ้า
วันรักร้างร่างหายกลายเป็นเงา
เป็นคนเขลาหลงงาม...หยามน้ำใจ

[ตะวันฉาย]

...เธอเขียนรักปักไว้ดวงใจแก้ว
กับลาแนวแกวกั้นรักมั่นหมาย
หากคำรักปักกระดาษวาดลวดลาย
ก็ไม่หมายเจ็บหนักเท่าหักใจ

...เมื่อปากกาขีดเขียนเวียนด้วยรัก
บรรจงถักปักกระดาษซ้ำที่ไหน
เท่ากับเธอจารรักปักฤทัย
ทอถักไว้ด้วยเยื่อใยใจหลงทาง

...เมื่อไร้ค่าในสายตามานานเนิ่น
รักถูกเมินเกินกล้ำย้ำความห่าง
เมื่อรักเราไร้ค่ามาจืดจาง
รักสับรางห่างคนแคร์แพ้ใจเธอ...

[ระนาดเอก]

๐ ยามมีค่าคราก่อนนอนยังฝัน
เธอถลันรุกไล่สุขในหัว
สาดรอยยิ้มคำหวานซ่านระรัว
ฝันรางมัวก็ใสในฉับพลัน

๐ เป็นความสุขข้างเดียวเสี้ยวน้อยนิด
ส่งดวงจิตทะยานห้วงธารฝัน
แม้ความจริงอ้างว้างหนทางตัน
นั่งรอความอัศจรรย์เธอหันมอง..

..ระนาด..ที่ไหลอย่างสายน้ำ..