รักก็เหมือนอากาศ พอขาดแล้วถึงรู้ตัว
รักร้อยเรียงเคียงมาของทรามวัย
กลั่นจากใจจรดจิตพิศมัย
กลับมองว่าง่ายดายผ่านมันไป
มองข้ามใยสายสัมพันธ์ที่ส่งมา
จนถึงวันสายสะบัดสัมพันธ์ขาด
รอยกระดาษพร่ำคำที่สรรหา
เฝ้าบรรยายโศกศรรย์สุดพรรณา
ใคร่ขอลาห่างจากเจ้าของใจ
ทำให้รู้ฤทธิ์รักที่มักข้าม
ครั้งพอถามสายสัมพันธ์ยังอยู่ไหม
ก็พานพบสบเพียงแค่เศษใจ
ที่เหลือไว้ต่างหน้ารู้จักกัน
ครั้นมีรักรายล้อมกลับมองผ่าน
พอรักรานมองหาจะเห็นไหม
เหมือนอากาศมีมากก็ข้ามไป
พอกลั้นใจค่อยนึกหาทุกที
ยังทันมั้ยให้อากาศกลับมาหา
มาพรรณากล่าวรักไม่หน่างหนี
จะโอบกอดยอดรักที่แสนดี
ขอแก้ตัวสักทีนะทรามวัย
