มองดูฝนหล่นมาจากท้องฟ้า
สีเมฆามืดครึ้มตาไม่สดใส
เหมือนฝนตกเมฆครึ้มตรึมจิตใจ
ก็คงมืดยังงี้ไปตลอดกาล
ถึงยังไงใจฉันก็มืดหม่น
ที่ไร้คนไร้เพื่อนเหมือนขอทาน
ฝนกลางใจใครเล่าจะสงสาร
คงอีกนานกว่าฝนนี้หยุดลง
...ดั่งน้ำฝนหยดลงตรงข้างแก้ม
บางครั้งแซมด้วยความเศร้าเหงาด้วยหนา
เหมือนดังฝนโหมกระหน่ำพัดเข้ามา
กี่เวลาจะหายเหงาเศร้าระทม
...ฟ้าหลังฝนย่อมสดใสใจมองหา
หันกลับมาหาเพื่อนไร้ขื่นขม
ยังมีฉันข้างกายคลายเศร้าซม
อย่าระทมเลยเพื่อนหวนคืนมา
...ยังมีเพื่อนบ้านกลอนให้คลายเหงา
ยังมีเรามิตรอักษรกลอนมาหา
หากไม่รู้จักใครในวันเคล้าน้ำตา
ให้รู้ว่ายังมีฉันนั้นข้างเธอ...
