เมื่อออกรบพบศึกข้าคึกนัก
เข้าประหักประหารขับมารหนี
รบจนเลือดเหือดกายถวายชีวี
จักยอมพลีชีพรักพิทักษ์แผ่นดิน
จะไม่ท้อต่อศัตรูริปูร้าย
อย่าได้หมายกลายกล้ำถลำถิ่น
สำนึกในพระหฤทัยเป็นอาจิน
มิลืมสิ้นถิ่นเกิดเชิดชูไทย
สนามรบจบลงอยู่ตรงหน้า
ความอ่อนล้ารุมเร้าเศร้าหวั่นไหว
รบกับรักปักจิตชิดฤทัย
ยากจะใช้ศาตราเข่นฆ่าลง
อาวุธหนักรักนี้มีให้เห็น
คงจะเป็นคำหวานพาลลุ่มหลง
เพียงแค่หยดรดใส่ใจปลดปลง
ความทนงองอาจยังขลาดลา
เป็นจำเลยเชลยรักถูกกักใว้
ตีตรวนใจไร้สิทธิ์จะคิดหา
พ่ายแพ้รักครั้งใหญ่ไร้คาคา
ร่างทาทาบกราบดินแทบสิ้นใจ
ทาสรักนี้มิมีใครใคร่ไถ่ถอน
ฝืนตัดรอนถอนรักพร้อมผลักไส
กับยิ่งรักหนักหน่วงห้วงฤทัย
จำต้องไปรับใช้รักหนักกว่ารบ
มหาซัง
