ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[skinhead]

ดาวน้อยใหญ่ยืนซากแบกจักรวาล
ผู้พิการแขนขาผุหักสมองฟั่นเฟือน
หากหมุนวนรอบตัวตนคือศูนย์กลาง
หลุมดำแผ่กว้างกล่าวถ้อยคำเตือน
โมงยามมิอาจเดินตาม
ความฝันกิ่งก้านเกี่ยวเกาะ
ทุกข์กลบฝั่งทับถมทรมาน
เลือดหลั่งชโลมล้างบนความแตกร้าว
...

สกินเฮด
29/3/53
Universe

[skinhead]

อาจจะไม่ค่อยได้สื่อสารแด่มวลมิตรสหายสักเท่าไหร่

อยากให้ท่านทั้งหลายเสพงานอย่างเมามันมากกว่า

สกินเฮด
12/4/53

[skinhead]

แหงนมองท้องฟ้ายามอรุณสาดแสง
มันคือความเจ็บปวดรวดร้าว
จมปลักบนความใฝ่ฝัน
ทุกอย่างคือความงดงาม
แม้นส่องร่างกระทบกระจกร้าว
ถาโถมด้วยคลื่นลมแห่งความหวัง
ทว่าคืนวันเดินทางอนันตกาล
ปุถุชนถือคนเมายา
กรีดแขนตัวตนอีกสักครั้ง
หากความมืดดำยังคงปกคลุม
...
สกินเฮด
30/3/53
Slit

[skinhead]

กับกาลเวลาที่เดินผ่าน
เงื่อนงำแห่งการดำเนินพันผูก

ห้วงเวลาที่มืดบอด
เคว้งคว้างไร้หนทาง
จินตนาการถูกปิดกั้น
แม้นล่องลอยอยู่บนฟากฟ้าแต่ผู้เดียว
หากคือความสับสน...

เสียงเพลงแอบบรรเลง
เสียงนกร้องผสาน
และแสงตะวัน
ฉันพยายามบีบคั้น
เค้นเข็นทุกอย่างจากภายใน
ว่างเปล่า...

ไม่มีเหตุผล
ไม่มีตัวตน
ไม่พบแหล่งหน
ไม่พบถ้อยคำและวาจาพ่นสบถ
แม้นความปรารถนาอยากปะทุ
รุมเร้าปลดเปลื้อง
ฉันไม่อาจเขียนบทกวีชั้นดีได้อีกต่อไป...
...

สกินเฮด
5/4/53
PusH

[skinhead]

มนต์ดำทาบท้องฟ้าจรดภูผามหาสมุทร
ประตูทวารทั้งหกถูกปิดตอกหมุด
แสงแดดแยกเขี้ยวขย้ำ
ฉีกกัดเนื้อหนังสรรพสิ่งสั่นกระตุก
ความหวาดกลัวคืบคลาน
ยังเสียงหายใจเข้าออกเพียงผ่าน
ซากศพเดินย่ำรับคำสั่ง
ตลอดทางจากปากช่องคลอดถึงมดลูกแฉะระรื่น
เลือดคลั่งกับมารหัวขนจึงล้นทะลักออกจากครรภ์
สมุดข่อยคัมภีร์โบราณเนิ่นนานถูกสุม
ปากขมิบกับเครื่องบรรณาการ
ก็กล่าวอ้างพระสุรเสียงเสียบรรลุ
ขอบพัทธสีมาป่าขึ้นรกชัฏกับใบไม้ร่วงหลุด
มวลความหวังอันสัปดน
คือผู้คนผู้ไม่เคยขุดค้น
ถึงหลุมแหล่งที่ให้กำเนิด
ตราบจนดินกลบฝังทั่วร่างชั่วกาลนาน
...

สกินเฮด
6/4/53
HomE

[skinhead]

ดวงตะวันบนเหลี่ยมขอบ
สายลมโชยผ่าน
ผู้โบกสะบัดริ้วผ้าแพรห่มสมุทร
ฝูงนกจากดินแดนเทพนิยาย
คลอเคลียท้องฟ้าเปลือยหัวใจไร้รอยขีด
ต้นสนเรียวกิ่งแตกหัก
ทิวเขาอันเงียบสงบ
ละอองฟองกระเด็นกระดอน
เสียงเคาะม้านั่งผุพังผสมผสาน
บทกวีบอบช้ำสรรพางค์ตกหล่น
ท่ามเปลวแดดลูบไล้เรือนกายเหงื่อหยด
หากเงาสะท้อนทอดยาว
บนรอยเท้าเปรอะเปื้อนหาดขาว
หาใช่ปรารถนาความหมาย
เมียงมองเพียงความเวิ้งว้าง
อีกไม่นาน...
ม่านรัตติกาลกำลังเดินทางมาปกคลุม
...

สกินเฮด
7/4/53
EverLasTinG

[skinhead]

ยิ่งผูกยิ่งมัดยิ่งพันหลัก...
กาลเวลาหาใช่เข็มนาฬิการ่วงหลุด
ภาระหน้าที่มุ่งมั่น
คือความฝันอันวาดวางด้วยรอยเท้าและฝ่ามือ
ตลอดหนทางที่เดินผ่าน
หากยังคงรอยยิ้มหอมหวาน
เมื่อแสงแดดงดงามสาดส่องผีเสื้อเหนือมวลบุปผชาติ
...
สกินเฮด
11/4/53
ThE WoMan On ThE roaD


ปล.แด่น้องสาวท่านหนึ่งครับ

[skinhead]

หรือต่างช่องคลอด
หรือต่างสายพันธุ์
แม้นกระทั่งมดลูก...

สายรกจึงรัดคอพันร่าง
ตรึงประทับด้วยถ้อยคำ
มาตรจิตวิญญาณชั่วช้าสายเลือดแห่งเดรัจฉาน
ท่ามน้ำคร่ำละเลงเลือดปะปน
กดขี่เย็บย่ำทุกหนทางคือสัญจร
หรือหลุดรอดแห่งครรภ์นั้นหมายหายนะ
ทว่าแสงสว่างแต่ภายนอก
คือมืดสลัวเดือนดับไร้หนทางเข้าออก
อากาศหายใจเวียนไหลแต่ภายในวนจักรภพ
ท้องฟ้าแปรเปลี่ยนสลับสี
แดงเถือกเหลืองอำพันสีดำยามคืนค่ำ
หากยังคงถูกขังด้วยพลังแห่งตัณหาทั้งม่านมายา
ตราบาปแห้งกรังคราบอสุจิติดผนังท้องถนน
...

สกินเฮด
11/4/53
UteRus

[skinhead]

มาตรนิยามบทกวีกรีดแขน
คือถ้อยคำเรียงร้อยเปรอะคราบ
สะท้อนผ่านกระจกร้าวพรั่งพรู
น้อยคนด้วยสังคมฝูงใหญ่
มากคนด้วยผู้คนฉาบมายา
กรีดแขนเลือดหลั่งมิอาจนับครั้ง
จุ่มเมือกด้วยปลายแท่งแห่งดรรชนี
ปาดป้ายทั่วท้องฟ้าจักรวาล
สบถพ่นถึงสันดานอันหยาบเถื่อน
คือมนุษย์คือสัตว์ป่าคือเดรัจฉาน
คือหลังม่านดวงจันทร์ผู้มิเคยทาบวางกระจ่างถึง
...

สกินเฮด
12/4/53
ThE WoLfMan AnD ThE MooN BLaCk

[skinhead]

กลับมาอีกครั้ง
กลับมาตามความรู้สึก
เมื่อรู้สึก...คิดถึง

ฉันพยายามเดินห่าง
ก้าวย้ำออกไปจนไกลโพ้น
ทว่าด้วยเหตุอันใด
จึงไม่สามารถออกไปได้ไกลจนสุดขอบฟ้า

มิเคยคาดหวัง
กับสิ่งที่กระทำ
ว่าต้องสัมฤทธิ์และเป็นผล

มิเคยขีดกรอบ
และกำหนดหนทางกับความรู้สึก
เพียงปล่อยให้มันล่องลอย
อย่างไร้แนวทางและจุดมุ่งหมาย
ดั่งเรือลำน้อยที่ลอยเคว้ง
แล้วแต่เมฆฝน
แล้วแต่สายลม
แล้วแต่ความพอใจของแสงแดดกับเกลียวคลื่น
แล้วแต่แรงปรารถนาจากลิขิตของเธอ

สกินเฮด
5/05/54
เพียงรัก
 
 

 

[skinhead]

 ฝืนยิ้มเมื่อมีผู้คนยิ้มทัก
 ความเจ็บปวดยังคงอยู่
 เรื่องราวในครั้งนั้นยังคงฝังจดและจำ
 แม้นกาลเวลาจะพยายามโอบกอด
 และปลอมประโลมด้วยถ้อยคำ
 มันไม่สามารถบอกได้ว่าอีกนานไหม
 ถึงจะผ่านห้วงเวลาเช่นนี้ไปได้
 มันไม่มีเหตุและผลจากสิ่งใดชี้นำ
 ว่าต้องทำอย่างไรและต้องเดินไปในทิศทางไหน
 แม้นในมือของฉันยังคงกำดอกไม้ช่อใหญ่จากใครคนหนึ่ง…

 สกินเฮด
 14-2-56
 Hold Me

[skinhead]

กับดักคือความสุข
เราจึงมุ่งหน้าเพื่อการแก้ปัญหาสู่เป้าหมาย
ด้วยการหลงกลของจิตที่หมองหม่น
ชีวิตจึงติดหล่ม
จมปลักอยู่กับหนี้สินแห่งการดำรงชีพ
ความบัดซบโหมทับ
คือการฉีกกัดซากศพของคนบางกลุ่ม
ที่ฉวยโอกาสจากคนด้อยโอกาส
ท่ามกลางสังคมที่โสมม
เราจึงทำได้แต่เพียงยื้อกระชากร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผล
ให้ถูกไถไปตามพื้นถนนปะปนด้วยหินกรวดและกองขยะ
ให้เลือดไหลออกตลอดทางตราบแห้งกรัง
เหลือความหวังจากการรอคอยที่ริบหรี่
แล้วค่อยๆให้เชือกแห่งพันธนาการรัดคอ
รอจนลมหายใจเฮือกสุดท้ายได้เดินจากไป
...

บทกวี : Destroy
เขียน : 18/08/60
เวลา : 00.14 น

[skinhead]

ตื่นตระหนก...!!!
คือเสียงลมพัด
ที่ตกกระแทกกับความว่างเปล่า
สติถูกชักพาด้วยความมืดดำ
ความบอดใบ้ต่างเปล่งเสียง
เร่งก้าวเข้าครอบงำเหนือมนุษย์...

ถ้อยคำต่างทำหน้าที่
กรีดบาดจนทั่วร่าง
เลือดแห่งความโง่เขลา
ไหลแผ่กระจาย
กระทั่งเต็มพื้นดิน...

เรากอบโปรยได้แต่เพียง
ผงฝุ่นของสิ่งสมมุติ
ปล่อยลมหายใจอย่างแผ่วเบา
ทุกอย่างก็ฟุ้งกระจาย
จนเต็มท้องฟ้ามหาสมุทร...


บทกวี:Suppose
เวลา:07/05/58