อวิชชาบังตาพามืดมิด
บังดวงจิตคิดใฝ่อกุศล
ให้ลืมไปในค่าความเป็นคน
แม้วังวนวัฏฯวาระกรรม
หาเกรงกลัวตัวบาปที่หยาบช้า
ลืมวิชาพาใจให้ถลำ
ทิ้งความดีมีค่าน่าจดจำ
ลืมแม้คำพร่ำสอนก่อนเรียนมา
นำพาตัวกลั้วไปในความอยาก
ถึงแม้ยากอยากได้ก็ใฝ่หา
ใช้วิชาโดยมิชอบเก็บกอรปมา
ไม่สนว่าหน้าอิทร์พรหมยมพบาล
ทิ้งน้ำตาอาลัยให้คนอื่น
ต้องขมขื่นฝืนตายหลายสถาน
เขาสาปส่งลงนรกตกชั่วกาล
ยงคงพาลหามองตรองดูตัว
เมื่อรู้แน่แท้จริงนั้นสิ่งหรอก
ความกลับกลอกร่อนเร้าเข้าสุมหัว
เหตุแห่งจิตเนรมิติปิดตามัว
มันยวนยั่วหัวใจให้อาวรณ์
ระลึกกรรมทำใว้ฤทัยช้ำ
ติดบ่วงกรรมยากนักจักหักถอน
คือมายาพาเข้าเตาไฟร้อน
เชิงตะกอนร้อนรุ่มเข้ากุมใจ
มหาซัง
