แต่อ่อนน้อยคอยเห่บนเปลสาน
จนหลับอยู่เนิ่นนานด้วยหวานฝัน
เสียงเอื้อนเอ่ยเลยผ่านแม้นานวัน
แววตาแห่งผู้นั้นสถิตย์ใจ
กี่รุ่นราวคราวพ้นจนวันนี้
กี่นับนานขวบปีไปป่านไหน
ยายยังอยู่เยี่ยงนั้นจนวันใด
แม้วันนี้ร่ำไห้ใต้ทุกข์ตรม
แต่หลานยังอาลัยมิใช่อื่น
แม้ต้องเหยียบต้องยืนบนขื่นขม
ทุกคำกล่าวเฝ้าล่วงห้วงอารมณ์
ยังสะสมสิ่งนั้นนับวันมา
ยังรู้ว่าต้องสู้ยายดูอยู่
แม้จะผ่านอดสูจนหนักหนา
ก็ยังพร้อมยอมพลีด้วยชีวา
ขอเพียงแค่แววตายายส่งเยือน
เยือนมาจากราวฟ้าเวหาหน
มองมาจากเบื้องบนหาใครเหมือน
ด้วยแววแห่งเคยคุ้นอบอุ่นเตือน
ให้มิลบลางเลือนจากฝันงาม
ก็ขอเพียงเท่านั้นให้ฉันรู้
ให้ฉันมีแรงสู้พ้นขวากหนาม
ต่อแต่นี้ทุกข์ภัยใดก็ตาม
ที่ลุกลามล่วงล้ำพร้อมทำลาย
