ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"คำสัญญา?"

๐

๐ ปลดประเจียดฉีกเอื้อมัดเหนือแผล
กัดฟันแล่เนื้อหนังแลกสังขาร
กรามสั่นกรอดพิษแผลแผ่ร้าวราน
ผดเหงื่อกาฬโทรมร่างสางอุทัย

๐ ย้อนเย็นย่ำคับขันบั่นพม่า
ถูกล้อมฆ่าหลงกลมันจนได้
กองเขี้ยวศึกฮึกสู้ศัตรูไกล
ถูกทัพใหญ่โอบต้อนป้อนตีคืน

๐ กำลังพลห้าสิบพริบเดียวป่น
นายกองคนบ้านข้าหาเป็นอื่น
หลังชนฝาประจัญขั้นล้มครืน
ซากเฝ้าพื้นคาดาบอาบเลือดโทรม

๐ ข่าวแม่ทัพสับสนปนเปสาร
บ้างว่าต้านตัดศึกผนึกโหม
บ้างว่าพลาดก่อนเช้าข่าวประโคม
ว่ารุกโรมไม่ถอยพลอยถูกปืน

๐ ข้ามองแผลเนื้อหนังยังระริก
มือกำจิกตรงดินจินต์ขมขื่น
ม่านตาเต้นร้อนผ่าวร้าวกล้ำกลืน
กำดาบยืนซวนกายหมายคืนทัพ

๐ คำสัญญาเคยไว้ให้ครูดาบ
ผุดเป็นภาพเตือนใจให้สดับ
ทหารเสือตายอยู่สู้หรือรับ
พึงเคี่ยวขับพิงฝาอย่าทิ้งนาย?"

ระนาดเอก

[เมฆา...]

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ.



 

๐ แลนายกอง มองดาบอาบลิ่มเลือด
ข้ายิ่งเดือดดวดดาลปานกระหาย
ยกเท้าถีบรามัญภยันตราย
หากข้าตายเอ็งม้วยไปด้วยกัน

๐ ตั้งแต่ครั้ง ถูกเกณฑ์เป็นเดนไพร่
ข้าฝักใฝ่ฝึกฝนเป็นพลผัน
อาทมาฎค่ายดาบปราบภยันต์
ครูรังสรรค์สอนข้าด้วยปราณี

๐ เงื้อดาบคู่ สู้มันประจันหน้า
หลังพิงฝา เยี่ยงไรมิถ่ายหนี
เพื่อประเทศเขตขามท่ามราคี
ข้าพร้อมพลีชีวาทาแผ่นดิน

๐ จนสังกัดไพร่หลวงทะลวงศึก
ทหารเสือราชพฤกษ์ผนึกหิน
เคียงพี่ข้าจอมดาบปราบทมิฬ
นับรวมสิ้นห้าสิบแม้นหยิบมือ

๐ ก็จักฟาดฟันฆ่าฝ่าวงล้อม
จักมิยอมถูกเปลี้ยให้เสียชื่อ
เร็วเข้าเถิดพี่ข้ารีบหารือ
ข้าจักถือคำสั่งดั่งสุนทร

๐ พร้อมกระชับ ดาบควงทะลวงไล่
ทะยานใส่ด้วยชั้นบั่นสิงขร
พวกพม่ากล้าฉ้อเข้าต่อกร
ข้าจะสอนมันซ้ำเยี่ยงธรรมเนียม

๐ แม้นเป็นไพร่ ไร้ศักดิ์ข้าจักสู้
ปราบศัตรูคู่หามแลหนามเสี้ยม
ที่รานรุกบุกประหัตถ์อย่างทัดเทียม
ด้วยใจเปี่ยมหนี้คุณบุญแผ่นดิน

๐ แลนายกอง อาบเลือดยิ่งเดือดหนัก
ข้าต้องจัก สังหารผลาญให้สิ้น
พี่ข้าย้ำคำครูบูชาจินต์
สัญญายินยิ่งเสริม...เพิ่มแรงฟัน!

 


เมฆา...

[...สียะตรา..]

          ......เพียงดาบสองที่ต้อง..................กายิน


            ...ซึมสู่พื้นธรณินทร์........................เลือดข้า


            ...คันศรเคยคู่ภิณท์........................หักแล่ง


            ...แผลย่ำมิเลือนล้า........................บัดนี้ยังจำ

[...สียะตรา..]

           ......สองมือเอยเคยสักการ์มาลัยพระ


             ...ไหว้สาสะพุทธธรรมกรรมวิสัย


             ...หากบัดนี้ขอตวัดดาบกวัดไกว


             ...เคียงด้วย..อ้าย...เข้าประหัต.....กับดัสกร


             ......ทัดลำดวนอวลแอบแนบข้างหู


             ...ตัวพธูอาจมอดม้วยด้วยคมศร


             ...ยามเกิดใหม่...อ้าย..คะนึงถึงบังอร


             ...ดอมเกสรชื่น...ลำดวน...จงหวนจำ

[เมฆา...]

ขอบคุณภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ.

๐ สองมือเอยเคยสักการ์มาลัยพระ
ไหว้สาสะพุทธธรรมกรรมวิสัย
หากบัดนี้ขอตวัดดาบกวัดไกว
เคียงด้วย..อ้าย...เข้าประหัต.....กับดัสกร

๐ ทัดลำดวนอวลแอบแนบข้างหู
ตัวพธูอาจมอดม้วยด้วยคมศร
ยามเกิดใหม่...อ้าย..คะนึงถึงบังอร
ดอมเกสรชื่น...ลำดวน...จงหวนจำ ฯ

   ๐  Sriyatra ๐





๐ มือกำดาบอาบแค้นแทนลิ่มเลือด
ฤทัยเดือดแล่นพล่านปานขย้ำ
ตระหวัดศอคอเค้นกระเด็นกรำ
ท่ามกระหน่ำห่าฝนหล่นบรรเลง

๐ หลังพิงฝาครานี้มีเพียงแค่
ทหารแปรเชิงชัดขัดข่มเหง
กองเขี้ยวศึกอาสาหาหวั่นเกรง
นายกองเร่งระงมแม้ลมเบา

๐ ข้างพี่ข้าหัวหมู่ธนูศึก
มองแผลลึกลงกายหาคายเฉา
บอกแผลนี้หาแค้นเท่าแดนเรา
ถูกรุกเร้ารานกินแผ่นดินกู

๐ รัดประเจียดเบียดแน่นต้นแขนคล้อง
อาทมาตดาบสองประลองสู้
เอาให้ตายจมดินริ้นศัตรู
อย่าได้รู้ถอยทบหรือหลบเลย

๐ ข้ากัดกรามตามนั้นบัญชาพี่
กระโดดตีเตะตัดตระหวัดเหวย
ดาบคมกริบเกราะกรับกระชับเคย
พลางถีบเสยเสียบซ้อนกระดอนกระเด็น

๐ หว่างกรำศึกนึกหวนลำดวนหอม
แม่พยอมย้อมทรวงนัยน์ห้วงเห็น
เจ้ากำดาบปราบขู่ดูดั่งเพ็ญ
โอ้เนื้อเย็นยอดยิ่งหญิงทรนง

๐ แม้นผ่านศึกศาสตราในครานี้
หวังชีวีมอบให้ด้วยใหลหลง
แม้นหากม้วยด้วยพักตร์หักขาดลง
ชาติใหม่จงพบเจ้า ..เล่าสัญญา..ฯ



***เมฆา...***

[...สียะตรา..]

      ......เปิดกลักทอง.. รองผ้าตาด ...นาฏไห้หวน

       ...พิศลำดวนดอกน้อยดั่งสร้อยสาย

       ...อ้ายเก็บแนมนวลบังอรก่อนวางวาย

       ...ล่วงสลายเหนือพิสุทธิ์...อยุธยา

       ....... ยังละมุนกรุ่นประสาผกาแก้ว

       ...จำเรียงแว่วลำนำเห่เสน่หา

       ...มิล่วงรู้ทุกคำอ้ายคล้ายสั่งลา

       ...นงพะงาพิราปร่ำด้วยคร่ำครวญ

[...สียะตรา..]

......อันลำดวนที่พี่กอบมอบให้เจ้า

...กรุ่นกลิ่นเคล้าเทียนตรลบสบนาสา

...แต่แม้นเทียบปรางนวลกับมวลผกา

...บุษยา...มิอาจข่มฉมสุรางค์

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

สองมือเงื้อ เถือสิ้น ให้ดิ้นพล่าน
ประหัตประหาร รามัญ มิหวั่นไหว
สู้อยู่เรียง เคียงข้าง นายกองไกร
ด้วยหัวใจ ชาติชายเชื้อ ทระนง

ถึงลิ่มเลือด โอบอาบ กำซาบร่าง
ไม่ปล่อยวาง ดาบมั่น เข้าบั่นส่ง
ศัตรูดับ ทับถอย ย่อยยับลง
แทบยังบาท อาจ-อง อย่างทรงชัย

นายกองข้าฯ เดือดพล่าน ทะยานสู้
พลห้าสิบ ก็รู้ น้อยแค่ใหน
แต่เลือดเชื้อ ชายชาญ ทหารไทย
มิให้ใคร กรายกร้ำ ล้ำราวี

จะตีผ่า ฝ่าไป ให้เหลวแหลก
เอาชีวี เข้าแลก เป็นศักดิ์ศรี
สองมือสู้ แม้ม้วยมรณ์ รอนราคี
ทบลงที่ ผืนดิน แห่งถิ่นไทย

กูจักฆ่า ล้างบั่น มันให้สิ้น
หากแม้นดิน ไม่กลบหน้า ข้าฯ ไม่หาย
ด้วยรักชาติ ศาสน์-กษัตริย์ แห่งชาติไทย
ถึงตัวตาย ชื่อฝากไว้ ในแผ่นดิน

ทะลวงฝ่า ทะยานกรู เข้าสู้ศึก
ด้วยใจฮึก ใจเหิม เพิ่มแรงดิ้น
คำสัญญา ที่มาดแทน คุณแผ่นดิน
สู้จนสิ้น เลือดหยาด ที่สาดทา

ขอพลีกาย ใจร่าง เพื่อสร้างชาติ
ด้วยเลือดหยาด รินหยด รดร่างข้าฯ
ข้างนายกอง มองไป ใจศรัทธา
แม้แรงล้า มิขอถอย คอยต่อกร

จะหยัดยืน ขึ้นจน คนสุดท้าย
แม้ชีพวาย สลายร่าง อย่างสังหรณ์
สองดาบสู้ ต่อไป ไม่อาวรณ์
ฤทธิรอญ เพลงดาบนี้ ครูชี้นำ

ตะกรุดใหญ่ แขวนกุม คุ้มครองร่าง
ประเจียดผ้า ผืนบาง สร้างแรงล้ำ
พลังใจ ส่งให้ ใคร่จดจำ
ลูกเมียย้ำ เบื้องหลัง ยังอาทร

ขอฝังร่าง อาบกาย ด้วยสายเลือด
ที่พล่านเดือด อยู่รั้ง อย่างสิงขร
กูไม่ตาย มึงอย่าหมาย มารานรอญ
ให้ตายก่อน ค่อยข้าม ท่ามด่านกู



ระลึกตรอง ตรึกรู้ สู้เพื่อชาติ
จึงผงาด อาจ-อง ทะนงสู้
มิยอมถอย สักก้าว เหล่าศัตรู
ให้โลกรู้ สู้เพื่อไทย ได้เป็นไท ฯ



~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~