แสงสุรีย์เลื่อนลับดับลาแล้ว
มองเห็นแนวเนินเขาเงาสลัว
ไม้ตะคุ่มพุ่มใบเริ่มมืดมัว
ยามราตรีโรยตัวทั่วแผ่นดิน
รอพรายสรวงดวงแขแลเฉิดฉัน
งามแสงจันทร์นวลผ่องต้องโขดหิน
งามแอร่มแจ่มจ้าฟ้าโสภิณ
ธรนินทร์แผ่นพื้นคืนเดือนเพ็ญ
ครวญคะนึงรักข้าฟ้าไกลถิ่น
ใจโบยบินจันทร์เจ้าพาเขาเห็น
นวลพักตราครายิ้มพริ้มใสเย็น
ดุจเดือนเด่นในใจให้ตรึงตรา
โอ้ค่ำคืนแสนงามยามเดือนส่อง
ฟ้างามผ่องรักเจ้าเฝ้าฝันหา
หนาวลมโชยคิดถึงซึ้งอุรา
ก่อนเดือนลาลับล่วงฝากดวงใจ
เย็นชุ่มฉ่ำน้ำค้างพร่างพรหมพฤกษ์
ล่วงเลยดึกแล้วหนอละออไข
ป่านฉะนี้หนาวเย็นฤๅเช่นไร
ส่งสายใยถึงกันมองจันทร์งาม
หรีดเรไรร่ำร้องแซ่ซร้องเสียง
เดือนดาวเคียงลอยต่ำใจวาบหวาม
เดือนเพื่อนใจไปลับกับโมงยาม
เกินจักห้ามรักลาล่วงเช่นดวงเดือน...
