ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ชมพูไพร]

ลมโฉบพัดหญ้าแปรปรวนในสวนร้าง
สรรพสิ่งเปลี่ยนที่ทางตามวิถี
สูญสลายเมื่อผ่านผันหลายพันปี
แต่ประติมากรรมนี้  ยืนทรนง


ทรนงตระหง่านในลานโศก
มองโศลกผองมนุษย์ดุจฝุ่นผง
ปลิวกระจายเปลี่ยนผันไม่มั่นคง
เป็นวัฏวงแห่งเกิดตายซึ่งคล้ายเดิม


ที่นั่นคือ ลานสวนมวลมนุษย์
เผ่าพันธุ์แสนสุดแห่งฮึกเหิม
เพื่อเงินตราคว้าอำนาจยิ่งต่อเติม
ให้อัตตาพูนเพิ่มไม่รู้พอ

 
จึงประติมากรรมแห่งลานสวน
มองมวลมนุษยชาติประหลาดหนอ
ไขว่คว้าสะสมใดไม่อาจต่อ
ดึงชีวิตให้หยุดรอเมื่อถึงวัย


ความตายนั้นมารอการก่อเกิด
ดวงตาเปิดเพื่อรอรับความหลับใหล
เรามาปรากฏกายแล้วหายไป
อยู่ที่ใครจะไฝ่ฝันปั้นประติมา


ประติมากรรมอันสรรค์สร้างอย่างสร้างสรรค์
เป็นดังของกำนัลอันล้ำค่า
คือ 'ความคิด' และ 'ศิลปะ' ซึ่งจะพา
เราเข้าหาความดีงามความเป็นจริง

[เพรางาย]

ในสวนรกร้างหญ้ารกเรื้อ
เหมือนดังพงเสือคอยซุกซ่อน
งูเงี้ยวเขี้ยวขอมารอนอน
ไฟฟอนร่วงเถ้าอาจเผาดง


รกร้างห่างไกลไร้มนุษย์
ดั่งสวรรค์บริสุทธิ์สูงส่ง
เพาะพันธุ์สัตว์ไพรให้ยืนยง
อย่าให้คนหลงเข้ามาเลย