ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ชมพูไพร]

เวลานี้  -  ที่นั่นเป็นอย่างไร

นึกเมื่อนิ่งพักใจเมื่อไกลห่าง

เราผ่านพบเราผูกพันเพื่อปล่อยวาง

เราร่วมทางแล้วแยกทางเพื่อต่างเดิน


เพียงส่วนเสี้ยวแห่งพานพบและพลัดพราก

ล้วนทำใจได้ยากแม้นานเนิ่น

บางความหลังยังรู้สึก   ( ลึกเหลือเกิน )

หากยังยิ้มและดุ่มเดิน  แม้เดียวดาย


เชื่อว่าพ้นราตรี  มีทิวา

และเชื่อว่าทางความฝันนั้นหลากหลาย

ที่เคยรักเคยเคียงเป็นเพียงคล้าย

ถึงจุดตัดก็แยกย้ายไปตามทาง


เคยท้อแท้ร้างไร้เรี่ยวแรงฝัน

ไม่เชื่อแม้มีตะวันในรุ่งสาง

ไขว่คว้ายื่นมือไปในเลือนลาง

ก็พบเพียงความเวิ้งว้าง

- -  ทรุดร่างลง

[Sweft_Life]

?เพิ่งเดินผ่านมา?
กว่าจะผ่านมาถึงที่นี่
ทิ้งความเศร้าที่มี... เดินทางมาอย่างไร้ความหวัง
ไม่อยากเศร้า... ไม่อยากเหงา...แต่เราเดินมาเพียงลำพัง
อยากพบแสงแห่งฝั่งฝัน ...จึงเดินทางมา

?จะถึงแล้ว?
เดินทางมาเพียงครึ่ง ...หัวใจดวงหนึ่งเริ่มเต้นลง ช้า ? ช้า
เรื่องความรักเก่า ? เก่า ....กลับมาตอกย้ำหัวใจอีกครา
เมื่อไหร่กันหนา ... เวลาจะพัดพา
... นำความเศร้า ....ที่ค้างคา ...ให้ความทรมา ...จากไป

[ชมพูไพร]

เมฆสีเทา ยามเย็น ก่อนฝนหล่น
ยอดใบสน พลิ้วเล่นลม ริ้วไสว
กรุ่นกลิ่นดิน ฝนลาฟ้า หอมชื่นใจ
คิดถึงไอ อบอุ่น ณ ทุ่งดาว

อยากกลับไป ซบฟ้า แผ่นดินเกิด
รากกำเนิด ชีวิต ทั้งหนุ่มสาว
เราพรากจาก แดนถิ่นฐาน มานานยาว
ลืมฟ้าขาว เพราะไฟฝัน เต้นยั่วใจ

ดุ่มโดดเดี่ยว เปลี่ยวอ้างว้าง กลางทางจร
เติมฟืนฟอน เชื้อไฟใ ห้ลุกไหว
หยุดเยียวยา ความรู้สึก ที่เปล่าดาย
เดินต่อไป ใส่ค่าให้ ชีวิตเรา

[มานพ]

ออกเดินทางเดียวดายใจละเมอ
มาพบเจอนวลใยในป่าเขา
อยู่คนเดียวคงลำบากยากไม่เบา
พี่จะเอาแรงช่วยด้วยใจจริง

จะเป็นเพื่อนเดินเคียงไม่เลี่ยงหลบ
เมื่อประสบปัญหาจะช่วยหญิง
ถึงจุดหมายปลายทางไม่ขว้างทิ้ง
ทำทุกสิ่งให้คนสวยด้วยน้ำใจ

 

[ไผ่เดียวดาย]

คิดเหมือนกัน ฉันโง่ ไปหรือเปล่า
ที่ยังก้าว ตามคน ไม่สนฉัน
ทางที่เดิน ยาวไกล ไปทุกวัน
ช่วงสั้นสั้น ช่องว่าง ช่างห่างกัน

ไม่รู้ว่า ทำไม ให้ใจรัก
เฝ้าจมปลัก รักเธอ ด้วยไหวหวั่น
ยิ่งมอบใจ ยิ่งห่าง ไปทุกวัน
ทางของฉัน จะหยุด ตรงจุดใด

[กริชอักษร]

ในค่ำคืนที่อ้างว้างอย่างนี้
การเดินทางกับอักษรสีเขียวเขียว
เดินไปแม้จะต้องเดินคนเดียว
ทางสายเปลี่ยวในค่ำคืนอันยาวไกล

หวังในใจให้เจอใครคนหนึ่ง
ซึ่งพอที่จะนำทางให้ฉันได้
เป็นเพื่อนเดินทางพูดคุยกันไป
สุดทางเดินสายหัวใจในชีวิตนึง

แต่ยังไร้วี่แววใครคนนั้น
ฉันยังต้องฝ่าฟันคืนวันที่ยังไม่ถึง
แล้วคืนนี้ก็เหมือนเดิมอีกคืนนึง
ที่รำพึงใครผู้ซึ่งยังไม่เจอ

[ชมพูไพร]

ฝนกลางฤดูหนาวปลายเดือนธันวา
บรรยากาศสวยเศร้าเมื่อฟ้าหมอง
รอบข้างอบอวลเพราะน้ำฝนเจิ่งนอง
เมฆกองโตลอยเร็วราวกับวันเวลา

มองต่างที่ต่างอารมณ์เห็นฝนสวย
หมู่กรวยหมอกเรี่ยรายไปกับตีนฟ้า
ริบริบเห็นสีรุ้งสะท้อนธารา
สวยสดตาแต่เหว่ว้าต่างฤดู

เหมือนความแปลกแยกและโดดเดี่ยว
เทียววนเวียนเพราะอะไรก็ไม่รู้
เพ่งชีวิตก็ยิ่งพร่าเมื่อค้นดู
เราอยู่เพื่อที่จะหนาว ร้อนทุกข์สุข เท่านั้นหรือ

[มานพ]

ฤดูหนาวเดือนธันวาถ้ามีฝน
คงไม่พ้นลมหนาวเข้าหูอื้อ
คงอบอวลมวลดอกไม้หลากหลายชื่อ
คงตาปรือรับกลิ่นหอมที่ล้อมกาย

ต่างที่อยู่ต่างอารมณ์สมสุขนัก
คิดถึงรักคนไกลน่าใจหาย
เห็นสีรุ้งโค้งรอบขอบฟ้าลาย
แสนเสียดายถ้าเธออยู่คงดูกัน

พี่เหงาเดียวเปลี่ยวดายใจโดดเดี่ยว
เดินกี่เที่ยวก็ไม่หายใจเหหัน
โอ้ชีวิตคิดดูรู้ไม่ทัน
มีสุขสันต์โศกเศร้าเท่านั้นเอง
 

[สุภาพบุรุษทรชน]

..ณ  ที่ขุนเขามีเงาเมฆ...
..ได้ยินเสียงใครปลุกเสกหยาดเม็ดฝน
..เหน็บหนาวหัวใจรู้ไหมเกินทน
..เหว่ว้าจนโลกเศร้าทุกวลา

..เดินทางมาไกลใจเหนื่อยนัก
..อยู่ไหนหนอความรักมักมาหา
..มองไม่เห็นอยู่ไกลในสายตา
..เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าน้ำตาคลอ

..ขอหยุดพักจากฝันวันเหนื่อยอ่อน
..ล้มตัวนอนก่อนไปใจร้องขอ
..เติมพลังความเหงาเอาให้พอ
.."พรุ่งนี้แล้ว"จะเดินต่อ..ขอท้าทาย.

 ..............................................

[ตะวันฉาย]

...ฉันเดินทางมานานแค่ไหนแล้ว
ทางสายแห้วแผ้วถางกลางใจฉัน
เป็นป่าดงพงษ์ไพรในชีวัน
มีแห้วมันปลูกตรงใจใครค้นเจอ

...ตามทางเดินมีความซ้ำนำเข้าหา
มีน้ำตานองหน้ามาเสนอ
เจ็บปวดซ้ำกล้ำกลืนฝืนละเมอ
หวังจะเจอคนที่คอยรอยทางเดิน....